Tahimik ang gabi. Sa likod ng camera ng isang simpleng live broadcast sa Facebook, hindi isang pulitiko ang humarap, kundi isang sugatang lolo. Ilang araw matapos pumanaw ang kanyang pinakamamahal na apo, si Eman Atienza, lumabas si dating Mayor Lito Atienza upang ilabas ang bigat ng kanyang puso.
Ang broadcast na ito ay hindi para sa politika o opisyal na pahayag. Ito ay ang pagsigaw ng pighati ng isang taong dumaranas ng pinakamapait na sakit—ang mawalan ng isang mahal sa buhay na tiningnan niya bilang kanyang sariling liwanag.
“Eman, kung naririnig mo ako…”
Iyan ang mga salitang nagbukas sa emosyonal na gabi. Sa kanyang tinig, mababakas ang matinding pagod at pighati.
“Eman, kung naririnig mo ako, apo, gusto kong malaman mong mahal na mahal ka namin. Hindi namin alam kung paano haharapin ang mga araw na wala ka. Pero salamat sa mga turo mong iniwan.”
Huminto siya, pilit na nilunok ang hangin at ang pagnanais na umiyak. Ngunit nagpatuloy siya sa mga salitang tumagos sa bawat manonood: “Lahat ng buhay, may simula at wakas. Pero sa pagitan ng dalawang iyon—doon tayo sinusukat.”
Ang kanyang mga salita ay tumama nang husto. Sa loob ng ilang minuto, umulan ng condolence at mensahe ng panalangin mula sa libu-libo, na nagpapakita ng pangkalahatang pagdaramdam.
Ang Pighati sa Likod ng Katahimikan
Ayon sa mga malalapit, halos hindi na raw lumalabas ng bahay si Atienza bago ang live. Hindi niya kayang makita ang mga larawan ni Eman nang walang luhang pumapatak. Ngunit nang araw na iyon, nagdesisyon siyang magsalita, hindi para sa sarili, kundi para sa lahat ng nawalan.
“Hindi ko akalaing mararanasan ko ‘to. Ang isang lolo, dapat nakangiti habang pinapanood lumaki ang apo. Pero heto ako, ako ang naiwan. Ako ang nanonood habang nilalagay siya sa huling hantungan.”
Sa sandaling iyon, ang bigat ng bawat salita ay halos nadama ng mga manonood—ito ay puro puso, hindi sinasadya, at walang script.
Ang Paalala: Mahalin Habang May Oras
Habang patuloy siyang nagsasalita, paulit-ulit niyang idiniin ang halaga ng pamilya at oras.
“Mahalin ninyo ang inyong mga anak, apo, asawa, at mga kaibigan. Huwag ninyong hintayin ang araw na wala na sila bago ninyo iparamdam kung gaano sila kahalaga.”
Maraming netizen ang umamin na napaluha sa comment section. Para sa kanila, ang panawagan ni Atienza ay naging “gising ito sa lahat ng abala at malamig na puso.”
Ang Huling Linya
Pagkatapos ng halos kalahating oras, tila gumaan ang kanyang boses. Tumigil siya, tumingin sa kamera, at nagpakawala ng isang malalim na buntong-hininga.
“Ang buhay ay may simula at wakas. Pero ang pagmamahal, walang katapusan.”
Ang linyang ito ang kumalat at nagpatahimik sa bansa. Milyon-milyon ang nakapanood, hindi dahil sa kontrobersya, kundi dahil sa katapatan at kapayakan ng damdamin. Sa dulo ng kanyang live, sinabi niya ang linyang nagmarka sa lahat:
“Hindi ko alam kung paano kami babangon bukas. Pero alam kong hindi kami nag-iisa. Sa bawat dasal n’yo, sa bawat mensaheng ipinadala n’yo, ramdam namin si Eman. At sa mga oras na ito, iyon ang pinakamalaking liwanag sa gitna ng dilim.”
At tuluyan nang natapos ang live. Walang music fade-out, walang outro. Tanging katahimikan—at libu-libong puso na sabay-sabay nagdasal, nagmuni-muni, at nakiramay.