Mainit ang tanghali sa harap ng isang malaking ospital sa Makati. Ang amoy ng bagong lutong adobo at sabaw ng karenderya ay humahalo sa singaw na umaalpas mula sa kalsada. Doon, sa isang sulok, nakaupo si Marco—isang construction worker na sanay sa araw-araw na init ng araw, tigas ng semento, at bigat ng trabaho. Ang kanyang jumpsuit ay may mantsa ng grasa at alikabok, ang kanyang mga kamay ay may kalyo na parang balat.
Hawak ang kanyang plastik na lalagyan ng kanin, nakatingin siya sa kabilang kalsada. Doon, may dumaan na isang nurse na ang uniporme ay kasing-puti ng pangarap. Si Lian, isang nurse sa ospital na iyon. Maaliwalas ang mukha, palaging nakangiti sa mga pasyente, at sa tuwing dumaraan, tila humihinto ang oras para kay Marco.
Para kay Marco, si Lian ang kanlungan mula sa init. Ang kanyang ngiti ay tila hangin mula sa aircon na hindi niya marating. Mula noon, naging parte na siya ng tahimik na mundo ng binata—isang inspirasyong di niya inaasahan sa gitna ng ingay ng kalsada. Ang malaking agwat sa pagitan nila—ang mundo ng semento at ang mundo ng sterile na hospital—ay nagpapaalala sa kanya ng kanyang limitasyon.
Araw-araw, sa parehong oras, hinihintay niya si Lian. Hindi siya nangahas na magsalita, takot na baka ang kanyang alikabok ay makasira sa puting mundo nito. Sa isip niya: Ano ang sasabihin ko? Na ang isang tulad niyang malinis at edukada ay napapansin ng isang tulad kong amoy-pawis?
Ngunit isang araw, nang makita niya si Lian na nakangiti habang nagmamadaling tumawid sa kalsada, nagpasya siyang huwag na lang tumitig mula sa malayo. Ang pasanin ng pagsisisi ay mas mabigat kaysa sa anumang sako ng semento.
Sa unang pagkakataon, nagpakatapang siya. Pinag-ipunan pa niya ang maliit na bouquet ng bulaklak mula sa naglalako sa kanto—katumbas iyon ng isang araw niyang tanghalian.
Pagkatapos ng kanyang shift, naghugas siya ng mukha sa gilid ng fire hydrant. Hindi man niya maalis ang mantsa ng trabaho, sinigurado niyang malinis ang kanyang intensyon. Hawak ang bulaklak, buong kaba siyang naghihintay sa labas ng ospital.
Paglabas ni Lian, dahan-dahan siyang naglakad. Nakita niya si Marco, na nakatayo nang tuwid, hawak ang bulaklak, tila isa siyang sundalo na may dignang ipinaglalaban.
Tumigil si Lian sa kanyang harapan. Ang kanilang mga mata ay nagtagpo: ang mga mata ni Marco ay tapat, habang ang mga mata ni Lian ay nagtataka ngunit mahinahon.
“M-Marco po…” nauutal niyang sabi, hindi sanay na magsalita sa harap ng isang taong kasing-linis ni Lian. “Para po sa inyo.” Iniabot niya ang maliit na bouquet.
Kinuha ni Lian ang bulaklak. Hindi siya ngumiti ng malapad, ngunit nagbago ang tingin niya. Tiningnan niya ang alikabok sa mga sapatos ni Marco, at pagkatapos ay tiningnan ang mga kamay nito.
“Salamat, Marco,” ang boses niya ay malumanay, hindi kasing-lamig ng inaasahan ni Marco. “Pero… bakit?”
Humugot si Marco ng malalim na hininga, pakiramdam niya, mas mabigat pa ito kaysa sa pag-angat ng semento.
“Araw-araw po akong nandito. Nakikita ko po kung paano ninyo alagaan ang mga pasyente. Nakikita ko ang ngiti ninyo. Hindi ko po hiningi ang oras ninyo, Lian. Ang gusto ko lang po sanang sabihin… kayo po ang nagpapa-gaan sa trabaho ko. Kayo po ang nagpapaalala sa akin na may pangarap pa ring maganda, kahit ganito lang ang trabaho ko.”
Tumahimik ang paligid. Ang ingay ng traffic ay tila humupa.
Hindi siya tinalikuran ni Lian. Hindi siya nito hinusgahan. Ang sagot ni Lian ay simple, ngunit puno ng paggalang:
“Salamat, Marco. Nakikita rin kita araw-araw. At alam ko ang halaga ng pagod mo.”
Nagpalitan sila ng maikling kwento—hindi tungkol sa ospital o construction, kundi tungkol sa simpleng pag-asa.
Nang magpaalam si Lian at tuluyang naglakad papalayo, tiningnan ni Marco ang kanyang mga kamay. Nandoon pa rin ang alikabok at ang kalyo. Ngunit sa pagkakataong iyon, hindi na niya naramdaman ang hiya.
Lumingon si Lian, at ngumiti nang totoo.
Si Marco ay naglakad pabalik sa kanyang dorm, ang kanyang puso ay mas magaan kaysa sa pinakamagaan na materyal.
Ang tunay na tagumpay ay hindi ang mapalitan ang kanyang uniporme ng malinis na suit. Kundi ang tumindig nang may dangal sa harap ng kanyang pangarap.
Minsan, ang pinakamalaking laban ay hindi ang pagpapatibay ng gusali, kundi ang pagpapatibay ng sariling lakas ng loob. At sa araw na iyon, nanalo si Marco.