Bumubuhos ang ulan, at sa harap ng kanilang bahay, pinalayas si Aling Rosa ng sarili niyang mga anak. Si Liza, ang panganay, ay may malamig na mukha.
“Ma, wala ka nang lugar dito,” walang awang sabi ni Liza.
“Pakiusap, anak!” mahinang sagot ni Aling Rosa. Ngunit sinara ni Liza ang pinto.
Basang-basa, nanginginig, naglakad si Aling Rosa sa dilim. Ang lamig ng ulan ay hindi kasing lamig ng pagturing sa kanya ng sarili niyang dugo. Sa ilalim ng poste, umupo siya.
Biglang kumidlat, kasunod ang malakas na kulog. Sa gitna ng dilim, isang itim na sasakyan ang huminto sa harap niya.
Bumukas ang bintana. Isang tinig ang lumabas: “Nanay!”
Napatigil si Aling Rosa. Kilala niya ang boses na iyon. Ang boses ng kanyang anak na si Marco, na matagal nang patay sa isang aksidente tatlong taon na ang nakalipas.
2. Ang Misteryosong Pagbabalik sa Ulan
“Hindi maaari,” mahina niyang sambit.
Ngunit naroon ang mukha ni Marco. Hindi tinatablan ng ulan. Walang anino.
“Ma, sumama ka sa akin. Dito ka ligtas,” sabi ni Marco, kalmado ngunit may kakaibang lalim ang tinig.
Habang papalapit si Aling Rosa, napansin niya ang sobrang katahimikan ng sasakyan at ang kawalan ng bakas ng tubig kay Marco. Ngunit mas malakas ang tawag ng salitang: “Uwi na tayo.”
Nang lumapit siya ng isang hakbang, kumidlat muli. Sa sandaling iyon, huminto ang ulan, huminto ang hangin, at ang paligid ay nabalot ng maputing liwanag.
3. Ang Paghaharap sa Liwanag
Nang magmulat si Aling Rosa, wala na ang kalsada. Sa harap niya, nakatayo si Marco. “Ma, hindi mo na kailangang magdusa,” sabi niya.
Ngunit bago pa siya makasagot, narinig niya ang sigaw mula sa malayo: “Nanay! Nanay Rosa!”
Napalingon siya. Nakita niya ang kanyang sariling katawan—nakahandusay sa putikan, basang-basa, walang malay, walang buhay. Habang ang kanyang mga anak, sina Liza, Mario, at Nino, ay umiiyak, yakap-yakap ang kanyang malamig na katawan.
“Ma, gising po, Ma, huwag po ngayon!” humihingi ng tawad si Liza.
Tahimik na nakatayo si Aling Rosa kasama si Marco. Wala na ang lamig. Wala na ang sakit. Tanging liwanag at kapayapaan ang bumalot sa kanya.
“Uwi na tayo, Ma,” bulong ni Marco. At magkasabay silang naglakad papalayo, patungo sa liwanag.
4. Ang Pagbabalik na Nagpagulat sa Lahat
Kinaumagahan, natagpuan si Aling Rosa sa putikan—patay. Ang mga anak na nagtaboy sa kanya ay napuno ng matinding pagsisisi.
Habang nagdarasal sila sa tabi ng kanyang bangkay, may malamig na simoy ng hangin na dumaan. Ang rosaryo na hawak ni Aling Rosa ay biglang lumiwanag at pumutol ang tali. Isang butil ang gumulong at huminto sa paanan ni Liza.
Sa kabilang dako, naririnig ni Aling Rosa ang iyakan. Ngumiti si Marco: “Hindi na, Ma. Pero pwede mo silang gabayan. Sa bawat ulan na babagsak, maririnig nila ang tinig mo. Sa bawat hangin, mararamdaman nila ang yakap mo.”
Ang araw ay sumikat sa malinaw na langit. Ang ulan ay huminto. Ang katotohanan na nagpagulat sa buong baryo ay: Hindi bumalik ang anak na patay. Ang bumalik ay ang kaluluwa ng ina na tinaboy, na kinuha ng kamatayan dahil sa kalupitan ng sarili niyang dugo.
5. Ang Lihim na Palatandaan at Ang Aral
Sa ilalim ng poste kung saan huling umupo si Aling Rosa, may nakita si Liza: isang maliit na bakas ng paa, malinaw sa basang semento, ngunit walang bakas ng pagdating o pag-alis. Isang palatandaan mula sa labis na pag-ibig ng ina.
Mula noon, nagbago ang mga anak. Ginawa nilang Villarial Foundation ang kanilang bahay, na may hardin ng sampagita, bilang alaala kay Aling Rosa.
Tuwing umuulan, lumalabas sila sa ulan, na para bang niyayakap ng kanilang ina.
Natuto sila sa matinding aral na ito: Ang isang pusong marunong magmahal ng totoo ay hindi kailanman nalulunod ng ulan ni napapawi ng kamatayan. Ang pag-ibig ng isang ina ay mananatili magpakailanman.