Hapon iyon sa Quezon City, at mahinang ambon ang bumubuhos.
Sa ilalim ng gusaling may karatulang “Santos Industrial Corporation – Hiring: Experienced Mechanical Engineer,” nakatayo si Mang Ernesto Ramos, 52 taong gulang, dating chief mechanical engineer.
Matapos magsara ang kumpanya niya, daan-daang aplikasyon na ang kanyang ipinadala, ngunit laging iisa ang tugon: “Mas gusto ng kumpanya ang mas bata at mas tech-savvy.”
Bitbit niya ang isang lumang résumé na nakabalot sa isang envelope—ang kanyang huling pag-asa.
Pagpasok niya sa lobby, sinalubong siya ng malamig na hangin mula sa aircon at ng isang batang resepsiyonista na abala sa cellphone.
— “Sir, may kailangan po kayo?” tanong ng dalaga, tiningnan siya mula ulo hanggang paa.
— “Naghahanap po kayo ng mechanical engineer. Gusto ko sanang magsumite ng résumé.”
Ngumiti ang dalaga nang malamig.
— “Ah… sir, ang hinahanap po namin ay engineer na bata, energetic, marunong sa mga CAD at 3D software. Baka po mahirapan kayo.”
Maayos pa rin ang tono ni Mang Ernesto.
— “Ayos lang, hija. Maaari mo bang tanggapin ang résumé ko? Kahit subukan lang ako.”
Ngunit napaikot ang mata ng dalaga.
— “Sir, sa totoo lang po, sayang lang ‘yan. Disqualified ka rin naman po. Huwag ka nang mag-aksaya ng oras.”
Tumango si Mang Ernesto, pilit ngumiti. Lumakad siya palabas, mabagal ang bawat hakbang, habang nagsisimulang lumakas ang ulan. Hawak niya ang envelope sa kanyang dibdib, parang pinoprotektahan ang huling piraso ng dangal.
Ang resepsiyonista naman, nagtawanan pa sa katrabaho: “Grabe ‘no, parang di nila alam na tapos na panahon nila.”
Ngunit ilang sandali lang, bumukas ang elevator.
Mula roon, isang lalaking nasa edad trenta, nakabarong, ang lumabas: si Michael Rivera, ang batang Direktor ng kumpanya.
May dala siyang folder, halatang nagmamadali. Ngunit nang mapansin niya ang papalayong anino ni Mang Ernesto sa may pinto, bigla siyang natigilan.
Lumaki ang mga mata ni Michael, at nanginginig ang labi.
“Mang Ernesto… kayo po ba ‘yan?!”
Napatigil si Mang Ernesto, at sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata. Bago pa siya makapagsalita, tumakbo si Michael palapit at niyakap siya nang mahigpit.
“Diyos ko, hindi ako makapaniwala! Buhay pa pala kayo, Mang Ernesto!”
Ang buong lobby ay natahimik. Ang resepsiyonista ay nagkatinginan sa gulat.
— “Sir Michael…” tanging nasabi ni Ernesto.
Niyakap pa siya ni Michael.
— “Hindi n’yo po ako maalala? Ako ‘yung trainee sa planta ninyo labinlimang taon na ang nakalipas. ‘Yung muntik nang mamatay nang sumabog ‘yung tangke ng gas. Kayo po ang tumakbo at humila sa akin palabas!”
Nangilid ang luha sa mga mata ni Mang Ernesto. Unti-unti niyang naalala ang batang iyon—si Mike.
— “Ikaw pala ‘yon, Mike…” mahina niyang sabi.
Umiyak si Michael. “Kung hindi dahil sa inyo, Mang Ernesto, baka wala ako rito ngayon. Kayo ang nagligtas sa buhay ko.”
Humarap si Michael sa resepsiyonista, na ngayon ay maputlang-maputla.
— “Ikaw ba ang nagsabing ‘sayang lang’ ang résumé ng taong ‘to?”
Tahimik ang dalaga. “S-sir… pasensiya na po, hindi ko po alam…”
Umiling si Michael, puno ng lungkot.
— “Ito ang taong nagturo sa akin ng disiplina, ng kababaang-loob, ng kahalagahan ng kaligtasan. Kung wala siya, hindi maiitatag ang kumpanyang ‘to.”
Tumingin siya kay Ernesto, may luha pa rin sa pisngi.
— “Mang Ernesto, kung papayag kayo, gusto ko kayong gawing Technical Adviser ng kumpanya. Hindi dahil sa utang na loob—kundi dahil alam kong kayo pa rin ang pinakamahusay sa larangang ‘to. Kailangan namin ng mga taong may experience, may puso, at may dangal.”
Tumulo ang luha ni Mang Ernesto. “Salamat, hijo… Akala ko tapos na ang lahat para sa akin.”
Sa labas, tumigil na ang ulan at sumilip ang araw.
Mula noon, nakilala si Mang Ernesto Ramos bilang The Mentor of Santos Industrial—ang taong minsang itinaboy, ngunit siya palang ugat ng karunungan na nagpatatag sa buong kumpanya.
At isang karatula ang ipinaskil ni Michael sa harap ng opisina:
“Ang bawat kulubot, bawat puting buhok, ay patunay ng mga taong nag-alay ng oras at buhay sa kanilang propesyon.
Igalang natin sila, sapagkat kung wala sila—wala tayo.”
Natuto silang rumespeto—dahil minsan, ang taong itinaboy mo… siya pala ang tunay na dahilan kung bakit ka naririto.