Si Donya Beatrice Alonzo ay simbolo ng yaman at kapangyarihan. Ngunit isang araw, matapos ang isang aksidente sa sasakyan, nagising siya sa ospital at tanging dilim lang ang kanyang nakita.
“Dok… bakit madilim? Hindi ko makita…”
“Donya, pansamantala po kayong nabulag. Ngunit may pag-asa pong bumalik ang inyong paningin,” paliwanag ng doktor.
Gumuho ang mundo ni Beatrice. Ang babaeng dating makapangyarihan, ngayon ay umaasa na lang sa iba. Ngunit hindi niya alam, ang mga taong pinagkakatiwalaan niya—ang kanyang mga katiwala, hardinero, at maging ang pamangkin niya—ay may sariling plano.
Sa unang linggo, todo-alaga si Marissa, ang tagapag-alaga. Ngunit sa likod ng mabubulaklak na salita, may mga bulung-bulungan sa kusina: “Wala na siyang makita, kaya wala rin siyang malalaman. Magsasaya na tayo!”
Si Mang Rudy, ang driver, ay nagbebenta ng mga mamahaling gamit. Ang pamangkin niyang si Carlo, ay gumagawa ng peke niyang lagda para kumita ng pera sa negosyo.
Nanlamig si Beatrice. Isang umaga, narinig niya ang bulong ni Carlo sa telepono: “Relax ka lang. Hindi na niya malalaman kahit magnakaw tayo ng kalahati ng laman ng vault.” Naramdaman ni Beatrice na biktima siya hindi lang ng kapalaran—kundi ng pagtataksil.
Isang linggo matapos iyon, dinalaw siya ng kanyang doktor.
“Donya, magandang balita po. Unti-unti nang bumabalik ang reaksyon ng inyong mga mata. Pero mas mabuting huwag ninyong ipaalam muna. Magpanggap po kayong bulag pa rin hanggang sa tuluyang gumaling.”
At doon nagsimula ang plano ni Beatrice.
Sa mga sumunod na araw, nakaupo siya sa veranda, kunwari’y walang nakikita, habang pinagmamasdan sa manipis na siwang ng kanyang sunglasses ang mga katiwala niyang kumikilos nang walang takot.
Nakita niya si Marissa na nagtatago ng alahas, si Mang Rudy na naglalabas ng mamahaling painting, at si Carlo na pumapasok sa opisina para mag-withdraw ng pera.
Tumulo ang luha ni Beatrice—hindi dahil sa galit, kundi sa matinding sakit ng pagtitiwala. Ngunit hindi siya nagpadala. Tahimik siyang tumawag sa kanyang abogado at pulis.
Isang gabi, habang nagkakatuwaan ang mga katiwala sa kusina, umakyat si Beatrice sa hagdan. “Marissa, Carlo, pakitawag nga si Mang Rudy. May sasabihin ako sa inyong lahat,” wika niya, hawak ang tungkod.
“Naku Ma’am, bakit po?” tanong ni Marissa, nangingiti.
“Gusto ko lang magpasalamat… sa pag-aalaga ninyo sa akin.”
Nagtawanan ang tatlo. “Walang anuman po, Ma’am,” sagot ni Carlo, may halong panlilinlang.
Bigla, tumayo si Beatrice, tinanggal ang sunglasses, at tumingin diretso sa kanila.
“Talaga bang walang anuman?”
Namutla si Carlo. “M-Ma’am…”
“Matagal ko nang nakikita ang lahat ng ginagawa ninyo. Ang pagnanakaw, ang panlilinlang… at ang pagtataksil.”
Halos sabay-sabay nilang ibinagsak ang mga hawak nila. Pumasok ang dalawang pulis at ang abogado.
“Huli kayo sa akto,” sabi ng abogado.
“Ma’am, awa po! Ginawa lang namin dahil akala namin—” umiiyak na sabi ni Marissa.
“Akala ninyong hindi na ako makakakita? Hindi ninyo kailangan ng bulag para magnakaw. Matagal na kayong bulag—sa kabutihan.”
Sa wakas, muli niyang nakita ang liwanag ng umaga—at ang ginhawang dulot ng hustisya.
Lumipas ang mga buwan, nagbalik si Beatrice bilang mas matatag na babae.
Sa isang panayam, tinanong siya, “Donya, ano po ang natutunan ninyo sa lahat ng nangyari?”
Ngumiti siya at tumugon, “Ang pagkabulag ay hindi palaging nasa mga mata. Minsan, nasa puso ng mga taong marurupok sa tukso. Pero kung mananatili kang totoo, makikita mo pa rin ang liwanag—kahit sa dilim.”
Bumalik si Beatrice na mas matatalas ang paningin—hindi lang dahil muli siyang nakakita, kundi dahil natutunan niyang makakita… ng tunay na kulay ng tao sa likod ng mga ngiti.