Si Dr. Angela “Angel” Reyes ay isang cardiac surgeon na ang pangalan ay sumasalamin sa buhay—isang “miracle worker” na kayang ayusin ang pinakasirang puso sa Amerika. Sa edad na tatlumpu’t tatlo, ang kanyang buhay ay tila isang perpektong operasyon: isang penthouse sa New York, isang Tesla, at walang katapusang parangal.
Ngunit sa likod ng kanyang matagumpay na karera, may isang pasyenteng hindi niya kayang gamutin—ang kanyang sariling puso. Isang pusong sampung taon nang may butas, isang butas na may isang pangalan: Marco.
Sampung taon na ang nakalipas, si Angel ay isang simpleng estudyante ng medisina, at si Marco, ang kanyang high school sweetheart at isang mahusay na mekaniko, ang kanyang mundo. Si Marco ang nagturo sa kanya kung paano mangarap.
“Mag-aral ka lang nang mabuti, mahal,” laging sabi ni Marco, habang ipinagpapalit ang sarili niyang pangarap na magtayo ng talyer. “Ang pangarap mo, pangarap ko na rin.”
Sinakripisyo ni Marco ang lahat. Nagtrabaho siya ng doble, triple, para lang suportahan ang pag-aaral ni Angel. Nang dumating ang pagkakataong mag-residency sa Johns Hopkins Hospital sa Amerika, buong pagmamalaki siyang pinakawalan ni Marco.
“Abutin mo ang mga bituin. Hihintayin kita. Pangako,” sabi niya, puno ng lungkot at pag-asa.
Umalis si Angel, ngunit ang dalawang taon ay naging sampu. Nalunod siya sa tagumpay at kasikatan sa Amerika. Ang kanilang mga tawag ay dumalang. Hanggang sa isang malamig na tawag ang tumapos sa lahat.
“Marco,” sabi niya, ang kanyang boses ay malayo. “Hindi na ako babalik. Mayroon na akong buhay dito.”
Ang tanging tugon ni Marco ay isang basag na tinig: “Naiintindihan ko. Sana maging masaya ka.”
Ngayon, sampung taon na ang lumipas, bumalik si Dr. Angel Reyes sa Pilipinas. Ang bawat pusong inayos niya ay isang paalala ng pusong kanyang sinira. Naintindihan niya na ang tagumpay ay walang halaga kung wala kang kasamang magdiriwang.
Ang kanyang unang hinto: ang lumang talyer ni Marco. Ngunit ang talyer ay sarado, ang sign ay kupas, ang mga pinto ay kinakalawang.
“Matagal nang wala si Marco dito,” sabi ng matandang tindera. “Mula nang… mula nang iwanan mo siya.”
Nagsimula ang paghahanap ni Angel. Ang sikat na surgeon ay naging isang anino, naghahanap sa mga magugulong eskinita ng Tondo. Isang gabing umuulan, sa ilalim ng isang tulay, itinuro ng isang batang basurero ang isang madilim na lugar.
“Siya po ang ‘Hari ng mga Sirang Pangarap’,” sabi ng bata.
Dahan-dahang lumapit si Angel. Nanginginig ang kanyang buong katawan. Doon, sa gitna ng basura at amoy-estero, nakita niya ang isang lalaking payat, magulo ang buhok, at may hawak na bote ng murang alak.
“Marco?” bulong niya.
Nang imulat ng lalaki ang kanyang mga mata, walang pagkakakilanlan. Tanging isang blangkong tingin.
“Patawad,” sabi ni Marco, ang kanyang boses ay isang garalgal na tunog. “Wala akong pera.”
Napaluhod si Angel. Ang lalaking nagsakripisyo ng lahat para sa kanya ay isa na ngayong pulubi, na hindi na siya naaalala.
Dinala ni Angel si Marco sa pinakamahusay na ospital, kung saan siya nagtatrabaho ngayon bilang head of cardiac surgery. Ang diagnosis: alcohol-induced cardiomyopathy (puso na halos bumigay dahil sa sobrang pag-inom) at Wernicke-Korsakoff syndrome (permanenteng pagkawala ng memorya).
“Wala na tayong magagawa,” sabi ng mga doktor.
Ngunit si Angel ay hindi sumuko. “Kung ang puso niya ay minsan nang tumibok para sa akin, gagawin ko ang lahat para muli itong patibukin.”
Ginamit niya ang kanyang kaalaman at impluwensiya. Sinubukan niya ang experimental therapy—Reminiscence Therapy—gamit ang mga lumang litrato, cassette tape, at maging ang amoy ng lumang wrench mula sa talyer.
Isang hapon, habang hawak ni Marco ang isang maliit na inukit na ibong gawa sa kahoy, ang unang regalo niya, isang kislap ang lumabas sa kanyang mga mata.
“Angel?” bulong niya.
Umiyak si Angel. Ang kanyang alaala ay bumalik. Pira-piraso. Ngunit bumalik.
Ngunit ang kanyang puso ay humihina. “Kailangan mo ng bagong puso, Marco,” sabi ni Angel.
Inilagay niya ang pangalan ni Marco sa pinakataas ng heart transplant list at ginamit niya ang lahat ng kanyang impluwensiya upang makahanap ng donor.
Dumating ang balita: Mayroon nang donor.
Sa loob ng sampung oras, sa ilalim ng matinding pressure, ginawa ni Dr. Angela Reyes ang kanyang obra maestra—ang operahan ang lalaking kanyang minamahal.
Matagumpay ang operasyon.
Pagkatapos ng ilang linggo, sa isang hardin sa bubong ng ospital, pinanood nila ang paglubog ng araw.
“Salamat, Angel,” sabi ni Marco, hawak ang kamay ni Angel. “Hindi lang para sa puso ko. Salamat… dahil bumalik ka.”
Ang milyonaryang doktora ay hindi na bumalik sa Amerika. Nahanap na niya ang kanyang tahanan. Hindi sa isang penthouse, kundi sa tabi ng isang simpleng mekaniko na may bagong puso—isang pusong sabay na tumitibok sa ritmo ng pangalawang pagkakataon, na nagpapatunay na ang tunay na healing ay mas mahalaga kaysa sa tagumpay.