Hindi niya inakalang ang isang halik na puno ng awa ay magiging simula ng isang himala.
Sa isang pribadong ospital sa Maynila, kung saan ang katahimikan ay binabasag lamang ng tunog ng mga makina, nagbabantay si Lara, isang 27-anyos na nurse na tahimik ngunit may pusong maramdamin. Sa loob ng dalawang taon, isa sa mga pasyente niyang inaalagaan ay si Don Emilio Vergara, isang kilalang negosyante na naging coma patient matapos ang malagim na aksidente sa eroplano.
Sa paningin ng iba, isa na lamang itong “katawang humihinga,” ngunit para kay Lara, si Don Emilio ay isang paalala na kahit ang pinakamayaman ay walang laban sa tadhana. Tuwing pinupunasan niya ito, o pinapalitan ng IV, nararamdaman niya ang bigat ng katahimikan sa paligid.
Hanggang isang gabing tahimik, habang siya’y nag-iisa sa silid at ang mga ilaw ng lungsod ay kumikislap sa labas, hindi niya alam kung ano ang pumasok sa kanyang isip. Marahil dala ng pagod, lungkot, o awa — marahan niyang inilapit ang kanyang labi sa noo ni Don Emilio at bumulong,
“Kung naririnig mo ako… sana, bumalik ka.”
Ngunit sa gitna ng katahimikan, dumulas ang halik mula sa noo, pababa sa labi. Isang iglap lang iyon—isang sandaling puno ng kabaliwan. Ngunit bago pa siya makaalis, biglang gumalaw ang mga daliri ng lalaki.
Tumigil si Lara, nanigas. Paglingon niya, bahagyang gumalaw ang labi ng bilyonaryo, kasunod ang mahinang tinig—
“…sino ka?”
Nabitawan niya ang tray sa gulat. Dalawang taon na itong walang malay, at ngayon—nakatingin ito diretso sa kanya.
Kinabukasan, nagulantang ang buong ospital. Tinawag ng mga doktor ang milagro, at ang pangalan ni Lara ay biglang naging sentro ng usapan. Pero tahimik lang siya. Sa ulat, tanging isinulat niya: “Ang pasyente ay nagpakita ng di-inaasahang kamalayan.”
Habang lumilipas ang mga araw, unti-unting bumabalik ang lakas ni Don Emilio. Madalas niyang hinahanap si Lara. “Gusto kong ikaw ang magbantay sa akin,” sabi nito minsan. “Ang boses mo… parang naririnig ko kahit sa panaginip.”
Hindi malaman ni Lara kung matutuwa ba siya o matatakot. Lalong lumalim ang koneksyon nila, kahit alam niyang hindi iyon dapat. Sa bawat pag-aalaga niya, naroon ang alaala ng lihim na halik—ang halik na, sa kakaibang paraan, nagbukas ng panibagong buhay.
Ngunit hindi lahat ay masaya. Dumating mula sa abroad ang anak ni Don Emilio—si Marco Vergara, matalim ang mga mata at malamig ang titig. Minsang tinanong niya si Lara, “Ano ba talaga ang papel mo sa paggising ng tatay ko?”
Tahimik lang siyang ngumiti. “Ginawa ko lang po ang trabaho ko.”
Ngunit mula noon, ramdam ni Lara ang mga matang nagmamasid, ang mga bulung-bulungan sa ospital—na baka may nangyari sa pagitan nila bago pa siya magising.
Isang gabi, habang nag-aayos ng kumot, marahang sinabi ni Don Emilio, “Kung hindi dahil sa’yo, baka hindi ko na maramdaman ang mundong ito. Sa halik mong iyon… doon ako nagising.”
Napalunok si Lara. Hindi niya alam kung paano ito nalaman—pero sa sandaling iyon, tumulo ang kanyang luha.
“Don’t be afraid,” bulong ng lalaki. “Hindi ko sasabihin sa iba. Pero mula ngayon, gusto kong malaman mo—ang bawat tibok ng puso ko ay utang ko sa’yo.”
Mula noon, nagbago ang lahat. Sa pagitan ng pasyente at nurse, unti-unting umusbong ang damdaming hindi dapat mangyari. Sa ospital na tahimik sa gabi, ang halik na minsang itinuring na kasalanan ay naging simula ng isang kwentong babago sa kanilang kapalaran.