Maagang-maaga pa lang ng Oktubre 18, 2025, gising na gising na ako. Alas-singko pa lang ng umaga, nakaplantsa na ang aking pinakamagandang polo na binili pa sa ukay-ukay, makintab ang sapatos na pinahiram ng kapatid ko, at bitbit ko ang aking faithful na black folder — puno ng resumé, TOR, at certificates mula sa TESDA courses ko. Ngayon ang final interview ko sa isang malaking BPO company sa Ortigas. Kung papalarin, makakaipon na kami ng pambayad sa bahay namin sa Quezon City, at makakapag-enroll na sa magandang school ang dalawa kong anak.
Habang nakasakay sa LRT papuntang Shaw Boulevard, paulit-ulit kong binubulong ang sagot ko sa mga classic questions:
“Sir, bakit kami ang pipiliin niyo?”
“Dahil po, hardworking ako at honest. Kahit anong shift, kahit overtime walang bayad, okay lang basta para sa pamilya.”
Excited ako. First time ko sa ganitong level ng kompanya. Pero habang papalabas na ako ng station at tumatawid sa EDSA crossing, biglang may nangyari.
May isang matandang babae — mga 70s ata, naka-elegant na floral dress at may baston — biglang natumba sa gitna ng pedestrian lane. Nahulog ang bag niya, nagkakalat ang mga gamot at wallet. Nawalan ata ng malay, mukha niya maputla. Nagkagulo ang mga tao: may nag-live sa Facebook, may nag-picture, may nagmamadaling tumawid para hindi ma-late.
Pero ako? Parang automatic. Tumakbo ako sa gitna ng kalsada — kahit may mga sasakyan na nagho-horn — hinawakan ang pulso niya, at inilagay ang folder ko sa ilalim ng ulo niya bilang unan.
“Lola! Lola, okay lang po kayo? Kuya guard, tawag po ng ambulansya! Sino may tubig?”
Pinulsuhan ko — mahina, pero may tibok. May dala akong tubig sa bag, pinainom ko ng konti. Dumating ang MMDA after 8 minutes, then ambulansya from The Medical City.
“Sir, sumama po kayo. Walang kasama ‘tong lola eh,” sabi ng EMT.
Oo naman. Sumama ako, kahit alam kong alas-9:00 AM ang interview ko. Pagdating sa ER, naghintay ako ng dalawang oras. Nag-text ako sa HR: “Sorry po, emergency. Pwede po reschedule?” Pero walang reply.
Nang magising ang lola, hinanap niya ako.
“Iho… ikaw ba ‘yung yumakap sa akin sa kalsada? Salamat, anak. Kung hindi dahil sa’yo, baka nakabangga na ako ng bus.”
Ngumiti lang ako, nahiya. “Wala po ‘yon, Lola. Dapat lang po tumulong.”
Inabot ko ang bag niya na naiwan sa kalsada — hinabol ko pa ‘yon kanina.
“Salamat talaga. Ano pangalan mo, iho?”
“Ramon po, Ramon Cruz.”
Bumulong siya sa nurse, then nagpaalam na ako. Alas-dose na ng tanghali. Late na ako ng tatlong oras. Umuwi na lang ako sa bahay, nalungkot. Hawak ang folder, naisip ko: “Lord, bakit ganito? Bakit kapag may mabuting ginagawa, parang nagiging mali?”
Lumipas ang dalawang araw. Wala pa ring tawag mula sa kompanya. Nag-apply ulit ako online, pero feeling ko wala na.
Then, isang umaga — Oktubre 20 — may kumatok sa amin. Isang lalaki sa suit, may dala pang van na black.
“Sir Ramon Cruz po? From Sandoval Group of Companies po.”
Pagbukas ko, may envelope at isang box. Sa loob: sulat at calling card.
*Mr. Ramon Cruz,*
*Hindi mo ako agad nakilala, pero ako ‘yung “lola” na tinulungan mo sa EDSA. Ako si Mrs. Elena Sandoval, founder at chairperson ng Sandoval Properties — ang mismong kompanyang may building kung saan ka mag-i-interview noon. (Oo, kami ang may-ari ng Ortigas branch na ‘yon.)*
*Nalaman ko mula sa security footage kung bakit ka hindi nakarating. Hindi lang bastA tumulong — inuna mo ang buhay ng iba kaysa sa sarili mo.*
*Gusto kitang kunin — hindi bilang entry-level, kundi bilang Assistant Manager sa HR Department. Starting salary: 45,000 pesos, plus benefits, car plan, at housing allowance. Dahil ang kumpanya namin, hinintay namin ang mga taong may pusong tulad mo.*
*Buenas na lang sa interview mo — approved na.*
Napaluha ako. Tumawag agad ako sa asawa ko sa trabaho. “Love, may trabaho na ako! At hindi lang basta trabaho — promotion agad!”
Ngayon, Nobyembre 9 na, 2025. Three weeks na ako sa kompanya. May sarili nang opisina, at si Mrs. Sandoval — si “Lola” — palagi akong tinatawag sa boardroom para mag-share ng kwento ko sa bagong hires.
Lagi kong sinasabi sa kanila:
“Mga pare, minsan sa buhay, hindi mo kailangan pumunta sa interview para makuha ang trabaho. Kailangan mo lang tumulong sa nangangailangan — kahit late ka na, kahit mukhang mali.
Dahil ang Diyos, hindi nagpapabaya sa mabubuting tao. At minsan, ang tinulungan mo sa kalsada? Siya pala ang magbubukas ng pinto ng palasyo mo.”
Salamat, Lord. At salamat sa’yo, Lola Elena. Hindi lang buhay mo ang iniligtas ko noon — buhay din ng pamilya ko ang binago mo. 🙏💼