Ang Lamig sa Pagitan
Ang asawa kong si Leo ay isang nurse. Ang kanyang trabaho ay nangangailangan ng sakripisyo—mga shift na walang tiyak na oras, at mga gabi na hindi niya inuuwian. Sa simula, tinanggap ko ito nang buong pag-unawa. Alam kong mahirap ang propesyon niya, kaya’t mas pinili kong maging suporta kaysa magreklamo.
Ngunit nitong mga huling buwan, tila may pader na nabuo sa pagitan namin. Pag-uwi niya, deretso na siya sa telepono. Ang dating sabik na paghihintay sa hapunan naming magkasama ay napalitan ng pagiging abala. Unti-unting nawala ang init ng kanyang presensya. Naramdaman ko ang kirot ng pagiging bale-wala, pero ikinatuwiran ko sa sarili: ganoon talaga sa larangan ng medisina, bihira ang oras para sa sarili.
Ang Itim na Medyas at ang Pag-iwas
Isang gabi, habang malakas ang buhos ng ulan, may isang bagay akong napansin na nagpatigil sa tibok ng puso ko: Nakasuot siya ng isang pares ng itim na medyas—malinaw na mas malaki kaysa sa sukat niya, at mukhang panlalaki.
Nang tanungin ko siya, ngumiti lang siya nang pilit.
“Malamig sa ospital. Bumili lang ako sa tapat, walang babae,” paliwanag niya.
Makatwiran. Ngunit may kirot sa aking dibdib na hindi ko maipaliwanag. Parang may pumipigil sa akin na maniwala.
Nang gabing iyon, niyakap ko siya upang hanapin ang init na matagal nang nawawala. Dahan-dahan niyang itinulak ang kamay ko, sinabing pagod siya. Tumalikod ako at nagpanggap na natutulog, ngunit ang imahe ng itim na medyas at ang kanyang pag-iwas ay patuloy na gumugulo sa aking isip.
Ang Mensahe sa Gitna ng Gabi
Nang biglang tumunog ang telepono niya—ting!
Bahagya akong lumingon. Nakita ko siyang bumangon at nagmadaling basahin ang mensahe. Sa isang kisap-mata, nabasa ko ang tatlong salita na tila bumaril sa aking dibdib:
“Bumaba ka.”
Sino ang magme-mensahe sa kanya sa ganoong oras? Hindi lang ito maaaring kasamahan sa trabaho. Nagkunwari akong natutulog habang maingat na pinagmamasdan ang bawat galaw niya.
Makalipas ang ilang minuto, dahan-dahan siyang bumaba sa kama at tahimik na lumabas ng kwarto. Sinundan ko siya, ang galit ko ay nilalamon ng matinding kaba at pagdududa. Sa hagdanan, narinig ko ang mahinang boses niya:
“Huwag mong sasabihin sa asawa ko…”
Duon, tila may sumabog sa aking dibdib. Ang mga salitang iyon ay umalingawngaw sa aking isipan hanggang sa sumikat ang araw, pinupunit ang aking pagtulog. Kinumpirma na ng sarili ko: niloloko niya ako.
Ang Lihim na Regalo
Kinabukasan, nagising ako. Ang sikat ng araw ay tumama sa aking mukha. Sa tabi ng aking unan, may isang makintab na susi at isang maliit na piraso ng papel. Nakasulat sa pamilyar niyang sulat-kamay:
“Maligayang Kaarawan, mahal ko. Nag-ipon ako ng isang taon at nangutang pa ako ng kaunti para mabili ka ng kotse. Ang mga gabi na wala ako—iyon ang mga oras na inasikaso ko ang mga papeles at paghahanap sa tamang sasakyan. Ang mga itim na medyas ay galing sa nag-aalok na lalaki. Sana ay magustuhan mo ito.”
Biglang bumagsak ang lahat ng aking pagdududa. Ang lamig at ang pag-iwas, ang text sa gabi, ang itim na medyas—lahat ay may simpleng paliwanag na ginawa niya upang mapanatiling sikreto ang surprise.
Ang aking luha ay bumuhos, ngunit hindi dahil sa galit o sakit, kundi dahil sa matinding hiya at pagmamahal. Nagduda ako sa kanyang katapatan, samantalang ang kanyang ‘pagtataksil’ ay ang pagsisikap niyang tuparin ang aking pangarap.
Minsan, ang pinakamabigat na sikreto ay ang pagmamahal na hindi ipinaalam—ang sakripisyo na itinatago upang maging mas matamis ang sorpresang nakalaan.