Ako si Ethan Dela Vega, 32 taong gulang, CEO ng VegaTech Solutions. Sa edad na ito, halos lahat ay nasa akin na — yaman, respeto, at kapangyarihan. Ngunit sa kabila ng tagumpay, may kulang pa rin. Hanggang sa dumating si Lara, isang masipag at matalinong empleyado… na sinisante ko sa araw ding nakilala ko siya.
Ang Babaeng Walang Takot
Unang beses kong nakita si Lara sa opisina. Late siya pumasok, pawisan, at hingal sa pag-akyat sa meeting room.
— “Ma’am Lara, ilang beses na po kayong late,” reklamong sabi ng isa sa mga manager.
Tumayo siya at tumapat:
— “Pasensya na po, Sir. Pero hindi po siguro problema ang pagiging late kung magdamag akong nag-overtime kahapon para ayusin ‘yung project na iniwan ng iba.”
Tahimik ang kwarto. Lahat nagulat. Ako rin. Tapang, katapatan, at puso ang nakita ko sa kanya. Ngunit kailangan kong magdesisyon — may restructuring sa kumpanya, at sa listahan, kasama ang pangalan niya.
Kinagabihan, pinirmahan ko ang dokumento. Hindi ko alam noon, iyon pala ang simula ng pagbabago sa buhay ko.
Ang Pagkakataong Muling Nagtagpo
Isang buwan pagkatapos iyon, nakarating ako sa maliit na café malapit sa terminal. Pagpasok ko, nakita ko siya — si Lara, nag-aayos ng mesa, nakasuot ng apron. Hindi niya ako nakilala, siguro dahil naka-simpleng damit lang ako at walang palatandaan na CEO ako.
— “Good morning, Sir! Kape o sandwich?” tanong niya.
— “Parehong ikaw ang gumawa,” sagot ko.
Ngumiti siya, at doon nagsimula ang “laro” ng tadhana.
Pagpapakumbaba at Pagkilala sa Isa’t Isa
Araw-araw akong bumabalik sa café. Naging magkaibigan kami. Nagbibiro, tumutulong sa paglilinis, at nag-uusap ng simpleng bagay. Walang nakakaalam kung sino talaga ako — kahit siya.
Isang gabi, umuulan, tumabi ako sa kanya sa labas ng café.
— “Bakit mo iniwan ‘yung dati mong trabaho?”
— “Hindi ko iniwan. Sinisante ako.”
— “Bakit?”
— “Sabi nila, masyado akong matapang. Pero sa totoo lang, sinasabi ko lang kung ano ang tama.”
Ngumiti ako.
— “Kung ako ‘yung boss mo, hindi kita tatanggalin.”
At sa basang buhok at ngiti niya, nahulog ang puso ko sa kanya.
Ang Lihim na Pagbubunyag
Lumipas ang mga linggo, mas nakilala ko siya — simpleng babae, hindi materyalista, at masaya sa maliit na bagay. Hindi niya kailanman tinanong kung mayaman ako.
Hanggang sa dumating ang araw na kailangan kong bumalik sa opisina. Iniwan ko siya ng maliit na papel:
“May aasikasuhin lang ako. Huwag kang magulat sa susunod mong makikita.”
Kinabukasan, tinawag siya ng café owner:
— “Lara, may naghahanap sa’yo — si Sir Ethan Dela Vega ng VegaTech.”
Pagdating niya sa opisina, natigilan siya. Ako ‘yon — nakaupo sa harap ng mesa, seryoso, naka-coat.
— “E-Ethan… ikaw… ikaw si Sir Ethan?”
Tumango ako.
— “Oo. Ako ‘yung boss mong nagtanggal sa’yo, pero ako rin ‘yung lalaking minahal mo sa café.”
Luhang tumulo sa kanya.
— “Bakit mo ginawa ‘to? Bakit mo ako niloko?”
— “Hindi kita niloko. Sinubukan ko lang makita kung kaya mo pa ring magmahal kahit wala akong pangalan, kahit wala akong yaman.”
Pag-ibig na Walang Pangalan
Tahimik siya sandali, tinitigan ako, umiiyak pero may ngiti.
— “Ethan… hindi ko minahal ‘yung Sir Ethan. Minahal ko ‘yung lalaking marunong maghugas ng plato, marunong tumawa kahit pagod, at marunong makinig.”
Hindi ko napigilan. Lumapit, niyakap ko siya.
— “At siya ang tinuruan akong maging tao ulit.”
Ang Bagong Simula
Makalipas ang ilang buwan, muling binuksan ko ang pintuan ng VegaTech. Ngayon, kasama ko si Lara — hindi bilang empleyado, kundi bilang kasosyo at asawa.
Sa unang araw niya sa opisina, sinabi niya sa lahat:
— “Ang halaga ng tao ay hindi nasusukat sa posisyon, kundi sa kabutihan ng puso.”