Halos alas-otso na ng gabi nang marinig ni Lola Teresa, 82 taong gulang, ang malamig na ugong ng hangin sa labas ng kanyang lumang tahanan. Matagal na siyang balo, at limang taon na rin mula nang lumipat ang kanyang nag-iisang anak sa ibang bansa. Ang bahay niya noon ay puno ng tawanan at buhay, ngunit ngayon, tahimik—masyadong tahimik para sa pusong dati’y puno ng musika at kwento.
Nakaupo siya sa tabi ng lumang radyo, pilit pinapakinggan ang balita, ngunit lahat ng naririnig niya ay ang sariling tibok ng puso at ang kaluskos ng hangin sa bintana. Hindi niya maiwasang mapaiyak.
“Diyos ko… sana may makausap lang ako kahit sandali,” mahina niyang bulong.
Sa sobrang lungkot, kinuha niya ang telepono. Ngunit hindi siya tumawag sa anak niya—kundi sa pulisya.
“Hello, ma’am. Emergency hotline po ito. Paano po namin kayo matutulungan?” tanong ng boses sa kabilang linya.
Umubo muna si Lola bago nagsalita, “Hindi ko po alam kung tama ito, pero… mag-isa lang ako. Matagal na akong walang kausap. Wala pong krimen, gusto ko lang po ng kasama.”
May katahimikan sa kabilang linya bago sumagot ang dispatcher. “Ma’am, okay lang po iyon. Ano po ang pangalan niyo?”
“Teresa. Pero tawagin niyo na lang akong Lola.”
“Okay po, Lola Teresa. Huwag po kayong mag-alala. May ipapadala kaming pulis para kamustahin kayo.”
Hindi inakala ni Lola na seryoso pala sila. Akala niya tatawanan lang siya.
Makalipas ang dalawampung minuto, may kumatok sa kanyang pinto. Tatlong pulis ang naroon—isang batang lalaki, isang babaeng officer, at isang matandang sergeant na may mahinahong ngiti.
“Magandang gabi po, Lola Teresa,” bati ni Sergeant Mendez. “Kami po ‘yung tumawag sa inyo. Okay po ba kayo?”
Tumango si Lola, medyo nahihiya. “Pasensya na po, wala pong emergency. Nalungkot lang po ako.”
Ngumiti ang babaeng pulis. “Ayos lang po iyon, Lola. Minsan kailangan din nating maramdaman na may nakikinig.”
Habang nag-uusap, napansin ng mga pulis ang kalagayan ng bahay—maraming alikabok, lumang plato sa lababo, at halatang hindi na nakakapagluto nang maayos si Lola.
Tahimik lang si Sergeant Mendez bago sinabi, “Alam niyo, may dala akong pasta sa patrol car. Gusto niyo bang tulungan akong lutuin ito para sa inyo, Lola?”
“Ha? Totoo po ba, Sir?” bulong ng isa.
“Sige po!” sagot ng iba.
At ganoon nga ang nangyari. Si Officer Reyes ay naglinis ng sala, si Officer Cruz ay naghugas ng pinggan, habang si Sergeant Mendez naman ay nagluluto ng pasta sa maliit na kusina ni Lola. Ang amoy ng bawang at mantika ay kumalat sa buong bahay—parang bumalik ang buhay.
“Ang tagal ko nang hindi naaamoy ‘yan,” ngiti ni Lola habang pinupunasan ang luha. “Parang ulit ko naramdaman ang mga luto ng asawa ko noon.”
“Eh ‘di lalo nating pasasarapin, Lola,” biro ni Mendez.
Matapos kumain, nagkuwentuhan sila tungkol sa buhay. Ikinuwento ni Lola ang nakaraan—ang pag-ibig sa yumaong asawa, ang hirap pero masayang araw, at ang mga simpleng sandali na nagpasaya sa kanya.
“Totoo talaga ‘yung sabi nila,” wika ni Officer Cruz. “Hindi mo kailangan ng marami para maramdaman mong may halaga ka. Minsan, sapat na ang ilang taong may malasakit.”
Bago umalis, inayos nila ang buong bahay—nilinis ang mga larawan, inayos ang kurtina, at pinunasan ang mga mesa. Iniabot ni Sergeant Mendez ang isang papel kay Lola.
“Lola, ito po ang number namin. Tawagan niyo lang kami kahit hindi emergency. Kahit gusto niyo lang magkwento.”
Niyakap ni Lola ang mga pulis nang mahigpit, para bang matagal na niyang kakilala. “Salamat, mga anak. Hindi ko po ito malilimutan.”
Pag-alis nila, naupo si Lola sa sofa. Tahimik na ang bahay, ngunit hindi na malungkot. Sa mesa, may iniwan silang maliit na garapon ng pasta sauce at sulat:
“Para kay Lola Teresa—hindi mo kailangang mag-isa. May mga puso pa ring handang makinig.”
Tumulo muli ang luha ni Lola, ngunit ngayon, ibang luha iyon—luha ng tuwa, ng pag-asa, at ng pagmamahal na hindi nakalimutan.