“Nang pumirma kami sa papeles ng diborsyo, iniwan ako ni David na may $10,000 lang sa bank account. Tumawa pa siya habang naglalakad palayo, akala niya tapos na ako. Pero makalipas lang ang ilang minuto, isang tawag ang nagbago ng lahat.”
“Miss Claire Reynolds?” sabi ng abogado sa kabilang linya. “Ikaw ang tanging tagapagmana ng buong Reynolds Innovations—isang multi-bilyong dolyar na kumpanya. Pero may isang kondisyon: kailangan mong pamunuan ito sa loob ng tatlong buwan.”
Isang linggo matapos iyon, naglakad ako sa makintab na sahig ng headquarters ng Reynolds Innovations. Napasinghap ang receptionist nang ipakilala ko ang sarili ko.
“Ikaw ba si Claire Reynolds?” halos hindi siya makapaniwala.
“Ang bagong interim executive director,” matatag kong sagot.
Pagkalipas ng ilang oras, nakaupo ako sa mahabang conference table, nakaharap sa anim na board members—lahat mga lalaking bihis sa mamahaling suit, at halatang hindi ako ang inaasahan nilang “tagapagmana.”
“Mrs. Reynolds,” wika ni Richard Hale, ang pangulo ng board. “Ang tiyuhin mo ay isang henyo. Pero, let’s be honest, wala kang karanasan. Maaari naming patakbuhin ang kumpanya habang ikaw ay magiging simbolikong pinuno lang.”
Ngumiti ako. “Salamat sa inyong alok, Mr. Hale. Pero hindi ako narito para maging dekorasyon. Narito ako para mamuno.”
Nagkatinginan sila, halatang hindi kumbinsido.
Sa mga sumunod na araw, halos hindi ako natulog. Binasa ko ang lahat—financial reports, kontrata, internal memos. At doon ko nakita ang mga bahid ng katiwalian: mga offshore accounts, inflated budgets, at misteryosong “consulting fees” na humahantong mismo kay Hale at sa dalawa pa niyang kasabwat.
Hindi ito simpleng mismanagement. Isa itong sistematikong pandaraya.
Pagdating ng ikalawang linggo, handa na ako.
“Mr. Hale,” sabi ko sa meeting habang inilalapag ang makapal na folder sa mesa, “either magbitiw kayo ngayon, o bukas nasa front page kayo ng mga pahayagan.”
Namula ang kanyang mukha. “Wala kang alam sa pinasok mo!”
Ngumiti ako. “Mas alam ko pa kaysa sa inyo. At oras na para linisin ko ang gulo ninyo.”
Dalawang oras matapos iyon, tatlo sa kanila ang nagbitiw.
Kinagabihan, mag-isa ako sa corner office, nakatanaw sa kumikislap na ilaw ng siyudad. Sa unang pagkakataon, naramdaman kong buo ulit ako. Hindi dahil sa pera. Kundi dahil sa kapangyarihang bumangon mula sa pagkawasak.
Kinabukasan, tumawag si David.
“Claire?” mahina niyang sabi. “Napanood ko sa balita… Ikaw na raw ang CEO? Siguro puwede tayong magkape. Alam mo, baka—”
Napangiti ako. “David, busy ako.”
“Claire, please, huwag kang gano’n—”
Tumigil ako sandali. “Tama ka, David. Hindi na ako gano’n.”
At binaba ko ang telepono.