Ang dagat sa buwan ng Setyembre ay tila may sariling puso—kalma sa ibabaw, ngunit sa ilalim ay nag-aalab ng misteryo. Sa gitna ng asul na kalawakan, dahan-dahang lumulutang ang marangyang yate na pinangalanang La Estrella, pag-aari ni Alfonso Delgado, isa sa pinakakilalang negosyante sa bansa. Sa deck, nakatayo siya, malamig ang titig, habang hawak ang isang basong champagne. Sa tabi niya ay ang kanyang asawa, Marina, isang babaeng simple ang pinagmulan ngunit ang kagandahan ay parang liwanag ng buwan sa dagat.
Walong buwan nang nagdadalang-tao si Marina, at sa gabing iyon, puno siya ng pag-asa.
“Ang ganda ng buwan, Alfonso,” mahinang sabi niya. “Parang nangangakong magiging mapayapa ang lahat.”
Ngumiti si Alfonso—isang ngiting walang init.
“Mapayapa nga,” bulong niya. “Lalo na kapag natapos na ang lahat ng ito.”
Hindi alam ni Marina, may nakatagong dilim sa likod ng ngiting iyon. Ang kasal nila ay hindi bunga ng pag-ibig, kundi ng layunin. Si Marina ay nagmana ng malaking ari-arian mula sa kanyang tiyuhing negosyante, at ang lahat ng iyon ay nasa kanyang pangalan. Nang bumagsak ang negosyo ni Alfonso, ang tanging paraan para makabangon ay ang makuha ang lahat ng pag-aari ng asawa niya… sa kahit anong paraan.
“May regalo ako sa’yo,” sabi ni Alfonso, habang inaabot ang isang gintong pendant na may ukit na letra: M.D.
Ngumiti si Marina at hinalikan siya. “Salamat. Lahat ng ito ay para sa atin.”
Ngunit sa halik na iyon, inihanda na ni Alfonso ang kanyang huling pagtataksil.
“Patawarin mo ako,” malamig niyang bulong. “Ngunit kailangan kong mabuhay.”
Isang tulak. Isang sigaw.
“ALFONSO!”
Bumagsak si Marina sa malamig na tubig, habang pinapanood siya ni Alfonso na parang nanonood ng pelikula. Ang pendant na regalo niya ay humiwalay at lumubog sa kailaliman, kasabay ng huling bulong ng babae.
ANG MULING PAG-ISLANG
Ngunit hindi kailanman tinatago ng dagat ang mga lihim nito. Sa halip na malunod, inanod si Marina sa isang liblib na pulo na hindi minamapa—ang Isla Celeste. Dito siya natagpuan ng isang mangingisdang matanda na si Mang Isko, isang dating marinero na ngayo’y namumuhay nang tahimik.
Inalagaan niya si Marina hanggang sa ito ay tuluyang gumaling. Sa loob ng mga buwan, natutunan ni Marina ang pamumuhay sa dagat—ang pangingisda, ang pakikipagkalakalan, at ang sining ng pagtitiis. Sa tulong ni Mang Isko, natuklasan din niya ang isang lumang vault sa isla na naglalaman ng mga dokumento ng smuggling operations na dating pinamunuan ng kanyang tiyuhin. Ginamit niya ito bilang puhunan upang muling magsimula.
Ipinanganak niya ang kanyang anak, isang batang babae na pinangalanan niyang Coral—dahil tulad ng mga korales, nagmula ito sa sugat ng dagat, ngunit naging hiyas sa gitna ng panganib.
Pagkalipas ng limang taon, si Marina ay nagbago. Wala na ang maamong babae sa yate; sa halip, lumitaw ang “La Sirena”—isang misteryosong negosyanteng kilala sa mundo ng internasyonal na kalakalan sa karagatan. Sa ilalim ng pangalang Marina Dela Cruz, itinayo niya ang AquaNova Enterprises, isang shipping at seafood trading empire na umangat sa pandaigdigang merkado.
ANG PAGBABALIK SA DAGAT
Isang umaga, habang bagsak ang negosyo ni Alfonso at pinagtatawanan siya ng mga dating kasosyo, dumating ang balita: may kumpanya umanong gustong bumili ng lahat ng shares ng kanyang kumpanya, Delgado Maritime Holdings. Ang kumpanya: AquaNova Enterprises.
“Gusto kong makilala ang may-ari,” singhal ni Alfonso.
“Darating po siya ngayon,” sagot ng abogado.
Bumukas ang pinto.
Pumasok ang isang babae na naka-itim na suit, may asul na scarf sa leeg. Ang bawat hakbang niya ay parang alon—mahinahon, ngunit nakakaangat. Nang magtagpo ang kanilang mga mata, tila huminto ang oras.
“Marina?” halos hindi makapaniwalang bulong ni Alfonso.
Dahan-dahan niyang inalis ang scarf.
“Oo,” sagot ni Marina, malamig ang boses. “Ang asawang itinulak mo sa dagat.”
Tumayo si Alfonso, nanginginig. “Imposible! Paano ka—”
“Hindi ako nalunod,” putol ni Marina. “Ngunit ikaw—lulubog ka ngayon.”
Inilabas ni Marina ang mga papeles: ang lahat ng ari-arian ni Alfonso ay nabili na sa pangalang AquaNova Enterprises—kanyang kumpanya. Pati ang mga shares na itinago ni Alfonso sa iba’t ibang bank account ay nakuha niya gamit ang mga dokumentong nakatago sa pendant na iniligtas ng mga diver sa dagat.
“Ang yaman na ginamit kong buuin ito,” sabi ni Marina, “ay ang yaman na ninakaw mo sa akin. Binalik ko lang sa tunay na may-ari.”
Lumuhod si Alfonso, umiiyak. “Marina… anak natin si Coral. Huwag mo akong alisin sa buhay niya.”
Ngumiti si Marina, ngunit hindi iyon ngiti ng awa. “Ang ama ay nagpoprotekta, hindi nagtutulak sa kamatayan. Ang anak ko ay lalaki sa liwanag, hindi sa anino mo.”
ANG HULING ALON
Sa mga sumunod na taon, ginamit ni Marina ang kanyang yaman upang tulungan ang mga mangingisda at protektahan ang karagatan. Ginawa niyang modelo ang Isla Celeste ng sustainable living.
Isang dapithapon, bumalik siya sa eksaktong lugar kung saan siya itinapon. Nakatayo siya sa deck ng La Estrella, kasama si Coral. Inihagis niya ang mga bulaklak sa dagat.
“Hindi ko kailanman kinalaban ang dagat,” mahinang sabi ni Marina. “Ginamit ko lang ang alon nito para makabalik.”
Sa malayo, si Alfonso—ngayo’y isang taong binubuhay ng pangungulila—ay tahimik na nakatingin mula sa pantalan. Walang halong galit si Marina sa kanyang mga mata—tanging awa.
“Hindi ka natalo ng dagat, Alfonso,” bulong niya. “Natalo ka ng sarili mong kasakiman.”
At sa paglalim ng gabi, umalimbukay ang buwan sa ibabaw ng dagat—tila nagpapaalala na sa bawat pagtataksil, may ibinubungang pagbangon.
Kung ikaw si Marina, pagkatapos mong makamit ang hustisya at kapangyarihan, bibigyan mo pa ba ng pagkakataon ang taong nagtaksil sa iyo—o tuluyan mo siyang buburahin sa iyong buhay para sa kapayapaan ng iyong anak? Ibahagi ang iyong opinyon sa comments.