Ang araw ng kasal namin ni Rico ay dapat maging simula ng isang masayang buhay mag-asawa. Maganda ang panahon, puno ng halakhakan, at nakangiti ang lahat habang naglalakad ako sa aisle na napapalibutan ng mga bulaklak at ilaw. Sa gitna ng garden venue ay may swimming pool—isang dekorasyong akala ko’y magbibigay lang ng ganda sa paligid. Hindi ko alam, iyon pala ang magiging saksi sa isang pangyayaring babago sa pananaw ko sa pagmamahal.
ANG BIRUAN NA NAGKADALA NG LUHA
Pagkatapos ng seremonya, nagpatuloy ang kasiyahan. May kainan, kantahan, at tawanan. Si Rico, ang bago kong asawa, likas na palabiro at may halong kalasingan na sa alak. Habang kinukuhanan kami ng litrato, ngumiti siya at nagsabing:
“Honey, para mas memorable, mag-dive tayo sa pool!”
Tumawa ang ilan, pero ako ay natawa lang ng pilit.
“Rico, huwag! Baka masira ang gown ko!” sabi ko, pero bago pa ako makailag, itinulak niya ako sa tubig.
Tumalsik ang malamig na tubig, sumabay ang sigawan ng mga bisita—ang iba natawa, ang iba napasigaw sa gulat. Ramdam ko ang bigat ng gown habang hinihila ako pababa. Pilit akong umahon, pero halos hindi ako makahinga. Ang mga palad ko’y kumakapit sa hangin, pero tila walang makapansin.
ANG AMA NA TUMALON
Sa gitna ng kaguluhan, may isang sigaw na pumunit sa ingay:
“ANAK KO!”
Si Tatay.
Kahit naka-barong at may edad na, tumalon siya agad sa pool. Nilangoy niya ang gitna nang walang pagdadalawang-isip at sinunggaban ang kamay ko.
“Hawak ka lang, anak! Huwag kang bibitaw!” sigaw niya habang pilit akong inaahon.
Sa wakas, sabay kaming nakaahon, parehong basang-basa at hingal. Niyakap ko siya nang mahigpit, umiiyak at nanginginig. Hindi ko na inalintana ang gown ko o ang mga taong nakatingin—dahil sa sandaling iyon, tanging mga bisig ni Tatay ang pakiramdam kong ligtas.
ANG TAHIMIK NA PAGKASTIGO
Tahimik ang lahat. Walang tawa, walang palakpak.
Si Rico, nakatayo lang sa gilid, hawak ang baso, hindi makatingin. Lumapit si Tatay sa kanya, malamig ngunit matatag ang tinig:
“Ang babae, anak ko man o hindi, ay hindi laruan. Ang tiwala niya, hindi mo pwedeng pagtawanan.”
Walang nakapagsalita. Ramdam ko ang bigat ng bawat salita ni Tatay.
Tumingin siya sa akin at marahang sabi,
“Halika, anak. Umuwi na tayo.”
Ngunit hinawakan ko ang kamay niya, luhaan:
“Tay, salamat. Kung wala ka, baka wala na ako ngayon.”
Hinaplos niya ang ulo ko, ngumiti, at bumulong:
“Ang tunay na pagmamahal, anak, ay hindi dapat nananakit—kahit sa biro.”
ANG ARAL PAGKATAPOS NG KASAL
Kinabukasan, humarap ako sa pamilya ni Rico at sa mga taong nakasaksi sa pangyayari. Humawak ako sa mikropono, mabagal ang boses pero matatag:
“Kahapon, muntik na akong mamatay sa araw ng kasal ko. Hindi dahil sa aksidente, kundi dahil sa isang biro. Pero may isang taong tumalon para iligtas ako—ang tatay kong matanda na, pero pusong sundalo pa rin.”
Tahimik ang lahat. Narinig ko ang ilang hikbi, at sa huli, sinabi ko:
“Hindi lahat ng nakangiti ay masaya. Hindi lahat ng biro ay nakakatuwa. Pero lahat ng ama—kapag minahal ka, handang lumangoy sa panganib, basta mailigtas ka.”
ANG BAGONG SIMULA
Lumipas ang ilang buwan, naghiwalay kami ni Rico. Walang sigawan, walang gulo—puro pagtanggap.
Ngayon, isa akong tagapagsalita sa mga seminar tungkol sa “tunay na pag-ibig at respeto.”
At sa bawat pagtatapos ng talumpati ko, palagi kong sinasabi:
“Kung may lalaki mang magtulak sa’yo sa tubig, huwag kang matakot. Dahil may isang ama—sa lupa man o sa langit—na handang sumisid para iligtas ka. Dahil ang tunay na pag-ibig, hindi nagtutulak pababa… kundi inaahon ka sa pagkalunod.”