Sa gilid ng isang lumang palengke sa Bulacan, may batang lalaki na araw-araw nakaupo sa lilim ng punong mangga. Madungis, payat, at laging may bitbit na plastik na lalagyan ng tinapay.
Ang pangalan niya ay Jomar, siyam na taong gulang. Wala siyang kilalang magulang. Ang tanging alam niya, iniwan siya sa palengke noong siya’y tatlong taong gulang pa lang.
Araw-araw, nag-aalok siya ng tulong sa mga tindera ng isda at gulay kapalit ng barya o tira-tirang pagkain. Ngunit sa kabila ng kanyang sipag, madalas siyang nakalimutan o hindi pinapansin.
Isang Di Inaasahang Pagdating
Isang araw, sa gitna ng malakas na ulan, dumating ang isang matandang babae na may dalang payong at basket ng gulay. Maputi na ang buhok, kulubot ang balat, ngunit may malambing na mga mata.
“Anak, gusto mo bang sumilong?” tanong ng babae.
Tahimik si Jomar, sanay na siyang walang nagpapansin. Ngunit dahan-dahang lumapit ang babae, binuksan ang payong, at ibinigay ang kalahati sa kanya.
“Hindi ka dapat giniginaw mag-isa,” sabi nito.
“Basta’t hindi ka magnanakaw, palaging may puwang para sa’yo sa mundong ito.”
Ang babae ay si Aling Perla — isang biyuda na minsang nawalan din ng anak, ngunit ang puso’y handang magmahal muli.
Simula ng Bagong Buhay
Mula noon, araw-araw siyang dumadalaw kay Jomar sa palengke. Dinadalhan siya ng kanin, tinapa, at minsan ay gatas. Hanggang sa isang araw, inanyayahan niya ang bata sa bahay.
“Kung gusto mo, dito ka muna. Wala naman akong kasama,” sabi ni Aling Perla.
Hindi agad sumagot si Jomar. Ngunit nang gabing iyon, naalala niya ang mga gabi ng gutom at lamig. Kinabukasan, tinanggap niya ang alok.
Doon nagsimulang magbago ang lahat. Pinaghugasan siya ni Aling Perla, pinahiran ng langis ang mga sugat, at binigyan ng malinis na damit.
“Magmula ngayon,” sabi ng babae, “ako na ang bahala sa’yo. Ngunit mangako ka — mag-aaral ka at magiging mabuting tao.”
Tumango si Jomar. Sa unang pagkakataon, may tumawag sa kanya ng anak.
Lumipas ang Panahon
Lumaki si Jomar na masipag at matulungin. Siya mismo ang nagbabantay sa tindahan ni Aling Perla sa palengke. Tuwing may bibili, masigla niyang sinasabi:
“Salamat po, balik po kayo!”
Bago matulog, laging sinasabi ni Aling Perla:
“Anak, kahit hindi kita pinanganak, ikaw ang pinakamagandang biyaya na binigay sa akin.”
Ang Araw ng Pagsubok
Isang umaga, biglang nawalan ng malay si Aling Perla habang nag-aayos ng paninda si Jomar. Dali-dali niyang isinugod ang babae sa ospital. Tatlong araw siyang nanatili sa tabi ng kama nito.
Nang magising si Aling Perla, hinawakan nito ang kamay ng binata.
“Anak… kung sakali, huwag mong kalimutan — hindi kailangan ng dugo para maging pamilya. Ang puso ang nagtatali sa atin.”
Tumulo ang luha ni Jomar.
“Hinding-hindi ko po kayo pababayaan, Nay,” sabi niya.
Pagkatapos ng Lahat
Makaraan ang ilang taon, nakapagtapos si Jomar ng kolehiyo sa tulong ng maliit na tindahan ni Aling Perla. Ngayon, isa na siyang guro sa paaralan kung saan dati siya namamalimos.
Sa bawat araw ng pagtuturo, lagi niyang sinasabi sa mga estudyante:
“Hindi lahat ng magulang ay ipinanganak tayo — minsan, sila ang mga taong nagpasya na mahalin tayo kahit hindi nila kailangang gawin.”
Sa huling hanay ng klase, madalas umuupo si Aling Perla — nakangiti, may luha sa mata, at hawak pa rin ang payong na ginamit niya noong unang beses silang nagkakilala.
💖 Aral: Ang pamilya ay hindi palaging tungkol sa dugo — kundi sa mga taong piniling manatili, kahit walang dahilan kundi pagmamahal.