Hindi ko alam kung malas ba ako o sadyang pinagpala lang sa kalokohan. Sino ba namang matinong tao ang mag-aayos ng sirang ilaw habang nakatapak sa basang sahig? Oo, ako ‘yon—si Ramon, ang lalaking may labis na tiwala sa sariling kadalubhasaan kahit hindi naman electrician.
Isang malakas na “ZZZT!” lang, at biglang nagdilim ang lahat. Ang huling naalala ko, may amoy sunog at naririnig ko ang sigaw ng asawa kong si Grace, “Ramon! Diyos ko, Ramon!”
Pagmulat ng mata ko, puting kisame ang bumungad sa akin. Nasa ospital ako, may nakakabit na tubo, at si Grace, nakaupo sa gilid ng kama, umiiyak pero may ngiti ng pag-asa. “Hon! Gising ka na! Salamat sa Diyos!”
At doon pumasok ang ideya ng isang epic prank.
Nagkunwari akong walang maalala.
“Ah… sino ka?” tanong ko, kunwari nalilito.
Biglang tumigil si Grace. Nanlaki ang mga mata. “Ha? Hon? Ako ‘to… si Grace! Asawa mo!”
“Asawa?” tanong ko, sabay kunwaring gulat. “May asawa pala ako?”
Nanginginig ang labi niya. “Ramon… wag mo naman akong takutin ng ganito…”
Sa loob-loob ko, naku, kapag nalaman niyang biro lang ‘to, baka ako ang tuluyang makuryente ulit! Pero sige, tuloy na natin.
Pagdating ng mga anak namin, si Ella at Toby, halos hindi na tumigil sa pag-iyak.
“Papa! Naalala mo ba ako?” tanong ni Toby habang hawak ang laruan niyang robot.
“Ah… ikaw ba ‘yung nurse?” seryoso kong sabi.
“Ha?! Anak mo ‘ko, Papa!” sabay hikbi.
Sa tabi, si Grace, nagdarasal na halos. “Diyos ko, totoo na ‘to…”
Kinabukasan, dumalaw ang mga kapatid ko. At syempre, hindi ko rin sila “kilala.”
“Kuya, ako ‘to si Leo!” sabi ng panganay kong kapatid.
“Leo? Ikaw ba ‘yung doktor?”
“Hindi, mechanic ako!” sagot niya.
“Ah, kaya pala amoy langis,” sagot ko.
Halos matawa si Leo pero pinigilan ni Grace, seryosong-seryoso pa rin. “Hindi ‘to nakakatawa!”
Lumipas ang ilang araw, pinayagan na akong umuwi. Pero simula noon, para akong hari sa bahay. Laging may sinigang, bawal magbuhat, bawal mag-ayos ng kahit anong saksakan. “Ayoko nang maulit ‘yung nangyari,” sabi ni Grace. “Baka tuluyan ka nang mawala sa amin.”
Habang tumatagal, nakikita ko kung gaano nila ako kamahal. Pero siyempre, naisip ko rin—hanggang kailan ko kakayanin ang drama ng pagiging amnesiac?
Isang gabi, habang nanonood kami ng lumang video ng kasal namin, tahimik si Grace. “Sana maalala mo na ‘to, Ramon,” sabi niya. “Kahit ‘yung ngiti mo noon.”
At doon ako tinamaan. Sa gitna ng prank, nakita ko kung gaano siya nasasaktan pero patuloy pa ring nagmamahal.
Kaya huminga ako nang malalim at sabi ko, “Alam mo, Grace…”
Tumingin siya, may luha sa mata. “Bakit?”
“Hindi ko talaga makakalimutan ‘tong araw na ‘to.”
“Ha? Ibig mong sabihin—”
Ngumiti ako. “Oo. Prank lang ‘to.”
Tahimik. Ilang segundo. Hanggang sa—PLAK!
Isang banayad pero matatag na palo sa braso ko. “Ramon! Halos mabaliw ako sa kakaiyak!”
Nagtawanan kami. Tumakbo sina Ella at Toby papunta sa amin.
“Mama! Papa naaalala ka na niya!” sigaw nila.
Ngumiti si Grace, may luha pa sa mata. “Hindi niya talaga ako nakalimutan.”
“Tama ka,” sabi ko. “Ayaw ko lang ng boring na gising.”
Mula noon, tinawag nila akong ‘Amnesia King.’ Lahat ng bisita, lagi ‘yung kwento ni Grace: “Nagkunwari ‘tong walang maalala!”
At sagot ko lagi, “At least, ngayon alam kong gaano ninyo ako kamahal.”
Bago matulog isang gabi, niyakap ko siya at bumulong, “Hon, kahit totoo mang mawalan ako ng memorya balang araw, ikaw pa rin ang una kong hahanapin.”
Ngumiti siya. “Kaya pala kahit may amnesia, sweet ka pa rin.”
Sabay kaming natawa.
Minsan pala, kailangan mo munang makuryente bago mo maramdaman kung gaano ka pinalad.
Dahil sa dulo, may isang uri ng kuryente na hindi kailanman mawawala—ang pagmamahal ng pamilya mo. ⚡