“Kung kaya mong ayusin ang kotse kong ’to kahit umuulan, pakakasalan kita. Pero kung hindi—huwag kang mangarap ng isang katulad ko!”
Sa isang tahimik na kalsadang binabasa ng ambon, tumayo si Lan, isang maganda ngunit mayabang na babaeng manager. Naka-heels, naka-blazer, at halatang hindi sanay sa putik. Sa harap niya, nakatayo si Hung, isang mekanikong pawisan, may dalang kahon ng mga gamit at suot ang kupas na polo.
Nasiraan ng sasakyan si Lan—isang mamahaling sedan—at dahil walang signal ang kanyang telepono, napilitan siyang humingi ng tulong sa unang taong nakita niya. Hindi niya akalaing isang hamak na mekaniko ang mag-aalok ng tulong.
“Alam mo bang ayusin ang ganitong klase ng kotse?” mapanuyang tanong ni Lan. “Hindi ’to kasing simple ng mga motor na binabaklas mo sa tabi-tabi.”
Tahimik lang si Hung. Tumango siya at mahinang nagsabi, “Subukan ko po.”
Ang ilang dumaraan ay napahinto, nanonood habang ang mahirap na lalaki ay yumuko sa ilalim ng ulan, hawak ang mga kinakalawang na gamit.
Ang Laban ng Dalawang Mundo
Habang si Lan ay nakasilong sa payong, pinagmamasdan niya ang mekanikong nakaluhod sa putik. Ang bawat patak ng ulan ay dumadaloy sa kanyang buhok at sa polo niyang basang-basa. Pero hindi siya tumitigil. Maingat niyang binubuksan ang makina, tinitingnan bawat detalye na para bang ang bawat turnilyo ay may buhay.
Sa isip ni Lan, isa itong nakakatawang eksena. Isang mahirap na lalaki na nag-aambisyong ayusin ang isang sasakyang kayang bilhin ang buong buwanang kita niya nang isang iglap lang.
Ngunit habang tumatagal, hindi niya maiwasang mapatingin. May kakaiba sa katahimikan ni Hung. May tibay. May dignidad.
Ang Makina at ang Pangako
Lumipas ang dalawang oras. Tumigil ang ulan, pero si Hung ay nanginginig sa lamig. Dahan-dahan niyang pinihit ang susi. Isang ungol—at pagkatapos, umandar ang makina.
Napatingin si Lan, nanlaki ang mga mata. Ang mga nakamasid na tao ay napasigaw ng “Ayos!” habang ngumiti si Hung, pagod ngunit payapa.
At sa pagitan ng ingay ng makina at patak ng tubig, naalala ni Lan ang mga salitang binitawan niya kanina—isang hamong binigkas sa kayabangan:
“Kung maayos mo, pakakasalan kita.”
Ngumiti siya nang pilit. “Magaling ka ha… pero biro lang ’yung sinabi ko. Don’t take it seriously.”
Tahimik si Hung. Nag-impake siya ng gamit, tumalikod, at umalis. Ngunit sa likod ng kanyang mga mata, may bahid ng sakit at dignidad na hindi kayang burahin ng ulan.
Pagbabalik ng Ulan
Lumipas ang ilang buwan. Sa trabaho, nabawasan ng mga kaibigan si Lan. Ang dating kumpiyansa ay napalitan ng pagod. Isang gabi, habang pauwi siya, muling nasiraan ang kanyang kotse—sa parehong kalsada, sa gitna ng ulan.
At sa sandaling iyon, sumagi sa isip niya ang mukha ni Hung. Ang lalaki sa ulan.
Hindi niya alam kung bakit, pero bumaba siya ng kotse, hawak ang payong, at nagdasal na sana’y muli niya itong makita. At tila dininig ang panalangin niya—isang anino ang lumapit, may dalang toolbox. Si Hung.
“Matagal na tayong hindi nagkita,” sabi ni Lan, mahinahon. “Maaari mo ba akong tulungan ulit?”
Ngumiti si Hung, walang galit, walang yabang. “Siyempre.”
Habang inaayos niya ang makina, si Lan naman ngayon ang humawak ng payong para sa kanya. Sa unang pagkakataon, siya ang nagbantay, siya ang naghintay. At sa bawat patak ng ulan na tumatama sa kanyang balikat, tila unti-unting nabubura ang dating kayabangan.
Ang Pagbabago ng Puso
Mula noon, hindi na siya tumigil sa pagbisita sa maliit na talyer ni Hung. Sa bawat pagkikita nila, natutunan ni Lan na ang tunay na yaman ay nasa kababaang-loob, at ang tunay na galing ay hindi kailangang ipagyabang.
Isang hapon, habang umuulan muli, lumapit si Lan at mahinang sinabi:
“Naaalala mo pa ba ang sinabi ko noon? Ngayon, seryoso na ako. Kung gusto mo… tutuparin ko ’yung pangako.”
Natigilan si Hung. Ang babaeng dati’y mayabang at malamig, ngayon ay nakatayo sa ulan, walang payong, at tapat ang mga mata.
At doon, sa gitna ng mahinang ulan at amoy ng langis, nagsimula ang bagong kwento ng dalawang pusong minsang pinaghiwalay ng kayabangan, pero pinagtagpo ng pagkakataon.
Ang Aral sa Ulan
Mula noon, hindi na hinanap ni Lan ang kinang ng mga alahas o bilis ng mga kotse. Natutunan niyang ang tunay na halaga ay nasa taong handang tumulong kahit walang kapalit.
Si Hung, ang dating nilait, ay naging lalaking minahal niya higit sa lahat.
At sa bawat pag-ulan, magkasama silang sumisilong sa ilalim ng iisang payong—hindi na magkaibang mundo, kundi magkasabay na kapalaran.