Sa malamig na gabi sa Sipocot, Bicol, yakap ni Claris ang kanyang anak na si Liana, dalawa silang naiwang mag-isa matapos mamatay ang asawa at magsara ang paaralan kung saan siya nagturo. Walang tahanan, walang kita—ang pag-asa ay tila malayo.
“Manila na lang, anak. Baka may makahanap akong trabaho… kahit bilang kasambahay,” bulong niya sa sarili habang pumapasok sa bus. Sa Maynila, natagpuan niya ang isang mansyon at isang tahimik, estriktong amo: si Don Celso Aldama, 60-anyos.
“Simulan mo bukas. Bawal ang tamad at chismosa,” utos ng matanda.
Si Claris ay naging maingat at masipag. Ngunit sa gabi, lihim niyang dinadala ang natirang pagkain sa trabaho para kay Liana, na may malubhang sakit sa puso at nakatira sa barong-barong. Hindi niya alam, bawat kilos niya ay sinusubaybayan ni Don Celso.
Isang gabi, sinundan niya si Claris at nakita ang katotohanan: ang anak ng dating guro ay nangangailangan ng tulong. Napuno ng habag at pagkilala si Don Celso—nakita niya ang dignidad at pagmamahal ni Claris, isang lakas na hindi kayang bilhin ng pera.
Kinabukasan, lihim niyang tinulungan si Liana: second opinion sa ospital, groceries, at pondo para sa operasyon. Sa kalaunan, nakabalik si Claris sa pagtuturo sa literacy program at unti-unting nabuhay ang kanyang pangarap.
Ang operasyon ni Liana ay matagumpay. Sa mansyon, nagbigay si Don Celso ng suporta, trabaho, at paunang renta para sa disenteng tirahan. Sa isang seryosong pag-uusap, nagtanong siya, “Kung sakaling handa ka na muling magmahal, may pag-asa bang tignan mo ang isang tulad ko?”
Lumipas ang dalawang taon. Si Claris ay respetadong guro, si Liana ay malusog at masigla, at si Don Celso ay naging kaagapay at haligi ng kanilang buhay. Sa kaarawan ni Liana, sa tabing-dagat, hinawakan ni Claris ang kamay ni Don Celso.
“Happy birthday, anak!”
“Salamat, Mama! Salamat po, Tito Celso!”
“Hindi na ‘tito,’ anak. Pwede na sigurong ‘Daddy’,” sagot ni Don Celso.
Ngumiti si Liana at yumakap. Sa ilalim ng papalubog na araw, natanto ni Claris: hindi siya yumaman sa pera, ngunit siya ay buo—bilang ina, guro, at babaeng minahal nang marangal at totoo.