Sa araw ng kasal ni Daniel at Clara, kumikislap ang simbahan ng San Isidro sa mga damit na elegante, alahas na kumikindat, at mga bisitang abala sa pagkamangha sa kasal ng taon. Si Daniel, matagumpay na engineer, at si Clara, guro, ay tila prinsipe at prinsesa sa kanilang araw.
Ngunit sa gilid ng kalsada, may dalawang matanda na dahan-dahang naglalakad. Punit-punit ang damit, bitbit ang lumang bayong at supot ng plastik, at halos hindi makalakad nang tuwid. Sila sina Mang Tomas at Aling Rosa — ang mga magulang ni Daniel.
Matagal na silang nakalimot sa mata ng anak. Nang makapagtapos si Daniel at makahanap ng magandang trabaho sa Maynila, unti-unti siyang naglaho sa kanilang baryo. Sa umpisa, padala pa niya ng pera sa kanila, ngunit nang makilala si Clara, ang komunikasyon ay tuluyang naputol. “Nakakahiya, Clara,” minsang sabi ni Daniel. “Namumulot sila ng bote at humihingi ng pagkain. Ayokong makita ng mga kaibigan mo.”
Ngunit sa araw na iyon, tahimik lang silang naglakad papasok sa simbahan. Habang papasok, may ilang bisita ang napatingin, may nagbulungan, may nagtakip ng ilong. Subalit hindi nila ito pinansin. Umupo sila sa pinakadulong bahagi, tahimik, at pinagmamasdan ang anak nilang nakasuot ng barong, at si Clara na parang prinsesa sa kanyang puting gown.
Habang sinasabi ng pari ang panata, napaluha si Aling Rosa. “Totoo ‘yan sa amin ng tatay mo,” mahina niyang bulong. “Pero masaya ako… dahil ngayon, nasa ginhawa na siya.”
Pagkatapos ng seremonya, sa reception, biglang may lumapit na waiter kay Daniel:
“Sir, may dalawang matanda po sa labas. Sabi nila, gusto lang po kayong batiin.”
Biglang nanlamig si Daniel. “Ano? Pulubi?” Tumingin siya kay Clara, na may seryosong titig. “Daniel… baka sila ang magulang mo.”
Lumabas si Clara, at naroon sila — sina Mang Tomas at Aling Rosa, bitbit ang simpleng regalo: supot ng tinapay at dalawang itlog.
“Anak,” mahina ang boses ni Mang Tomas, “pasensiya ka na. Wala kaming maibigay, gusto lang naming bumati.”
Habang nakatingin ang mga bisita, may nagbulungan, may natawa. Napalunok si Daniel, hindi alam ang gagawin. Ngunit si Clara ay tahimik na humawak sa kanyang kamay.
“Daniel,” sabi niya, “kung iyan ang mga taong nagpalaki sa’yo, lumapit tayo bilang kanilang anak.”
Lumakad si Clara sa kanila, yumuko, at hinaplos ang kanilang mga kamay. “Nanay… Tatay… salamat po.”
Tahimik ang lahat. Sa sandaling iyon, lumuhod si Daniel.
“Pa… Ma… patawarin n’yo ako. Pinahiya ko kayo noon, pero kayo ang dahilan kung bakit ako narito ngayon. Kayo ang nagturo sa akin ng hirap, tiyaga, at pagmamahal.”
Napahagulhol si Aling Rosa. “Anak, hindi mo kailangang humingi ng tawad. Ang hiling lang namin, makita kang masaya.”
Niyakap ni Daniel ang mga magulang niya nang mahigpit. Sa harap ng lahat, sinabi niya:
“Mga kaibigan, kung basura man ang pinulot nila noon, sila ang pinakamahalagang kayamanang natagpuan ko.”
Tahimik ang buong hall. Sabay-sabay silang umiyak.
Pagkatapos, dinala ni Daniel at Clara ang mga magulang sa kanilang bagong tahanan. Araw-araw, pinagluluto sila ni Clara, at lagi niyang sinasabi:
“Ma, Pa, hindi na kayo mamumulot ng bote. Ako na ang mamumulot ng pagmamahal para sa inyo.”
At bago matulog, si Daniel ay tumitig sa langit at bulong:
“Salamat, Diyos ko… dahil binigyan mo ako ng mga magulang na nagturo sa akin kung paano magmahal, kahit kailanman ay hindi ako ipinagmamalaki ng mundo.”