“PINAKASALAN KO ANG ISANG MATABANG MATANDANG MAYAMAN DAHIL SA PERA — PERO NANG MAKILALA KO KUNG SINO TALAGA SIYA, AKO ANG NAIYAK.”
Si Ella, dalawampu’t dalawang taong gulang, ay lumaki sa pamilyang baon sa kahirapan.
Ang kanyang ina, may sakit sa baga.
Ang kapatid niyang lalaki, tumigil sa pag-aaral dahil walang pambayad.
At siya — isang dalagang handang isuko ang sarili kung iyon lang ang paraan para mailigtas ang pamilya.
Isang gabi, dumating ang balitang nagbago sa takbo ng buhay niya.
May isang mayamang biyudo, si Don Armando, na naghahanap ng mapapangasawa.
Matanda, mataba, at halos kasing-edad ng ama niya. Pero sabi ng mga tao, mabait, mapagbigay, at sagana sa kayamanan.
“Anak,” sabi ng kanyang ina habang inuubo, “baka ito na ang sagot sa lahat ng problema natin.”
At sa pagitan ng luha at pag-asa, si Ella ay pumayag.
ANG KASAL NA WALANG NGITI
Naganap ang kasal sa mansyon sa Tagaytay.
Naka-puting gown si Ella, pero walang saya sa mga mata.
Sa harap ng altar, nakatayo si Don Armando—pawisan, malaki ang tiyan, at halos hindi makalakad.
Ngumiti ito. “Simula ngayon, ako na ang bahala sa inyo. Hindi mo na kailangang mag-alala sa pera.”
Tumango si Ella.
Ngunit sa ilalim ng belo, tumutulo ang luha niya.
Ginawa niya ito hindi dahil sa pag-ibig, kundi dahil sa pangangailangan.
ANG ASAWA NA PARANG MAY TINATAGO
Pagkalipas ng ilang araw, napansin ni Ella na kakaiba si Don Armando.
Tahimik, mahinahon, pero parang laging nagmamasid.
Hindi siya galit, hindi rin bastos — pero may kung anong hiwaga sa mga mata nito.
Isang gabi habang kumakain, napansin niya ang kamay ni Don Armando —
malinis, makinis, at hindi mukhang kamay ng matanda.
“Don Armando,” tanong ni Ella, “ilang taon na po ulit kayo?”
Ngumiti ito. “Tama lang para maunawaan kung ano ang halaga ng tao.”
Hindi na siya nagtanong pa. Pero sa puso niya, may kaba na hindi niya maipaliwanag.
ANG GABI NG PAGTUKLAS
Isang gabi, hindi makatulog si Ella.
Lumabas siya sa veranda at nakita si Don Armando sa hardin —
tinatanggal ang isang bagay sa kanyang leeg.
Napatigil si Ella nang makita ito.
Ang balat sa mukha ni Don Armando… unti-unting tinatanggal.
At sa ilalim, lumitaw ang isang binatang gwapo, matipuno, at pamilyar sa media —
si Ethan Vergara, ang tunay na CEO ng kumpanya ni Don Armando.
Nanlaki ang mga mata ni Ella. “Sino ka?”
“Ella,” sabi ni Ethan, “ako si Ethan. Nagpanggap akong si Don Armando… dahil gusto kong makilala mo ako hindi bilang mayaman, kundi bilang tao.”
ANG LIHIM SA LIKOD NG MASKARA
Hindi makapaniwala si Ella.
“Bakit mo kailangang magsinungaling?”
“Dahil lahat ng babae sa paligid ko, gusto lang ako dahil sa pera ko,” sagot ni Ethan.
“Gusto kong malaman kung may magmamahal pa rin sa akin kahit wala akong yaman, kahit hindi ako perpekto.”
Napaluha si Ella.
“Pero ako… ginamit ko ang kasal na ‘to para sa pera. Hindi ko alam na totoo pala ‘yung naramdaman ko sa dulo.”
Ngumiti si Ethan. “Wala kang ginawang mali. Minsan, kailangan nating magkamali para makita kung ano ang tama.”
ANG PAGLALAYO AT PAGBABALIK
Pagkatapos ng rebelasyon, umalis si Ella sa mansyon.
Nagtrabaho sa maliit na café, pilit tinatago ang hiya at sakit.
Hanggang isang araw, may dumating na sulat.
“Ella,
Hindi ko kailangang perpekto ka.
Ang gusto ko lang, ‘yung marunong magmahal kahit minsan nasaktan.
Kung handa ka, bumalik ka sa simbahan kung saan tayo unang ikinasal —
hindi bilang Don Armando, kundi bilang ako.”
ANG KASAL NG KATOTOHANAN
Nang sumunod na Linggo, bumalik si Ella sa simbahan.
Sa harap ng altar, naroon si Ethan —
wala nang maskara, wala nang yaman, simpleng barong lang ang suot.
Lumapit siya, umiiyak.
“Hindi ko alam kung karapat-dapat pa ako.”
Hinawakan ni Ethan ang kamay niya.
“Hindi ko kailangan ng karapatan, Ella. Kailangan ko lang ng totoo.”
At doon, sa harap ng Diyos, muling ikinasal sila — hindi dahil sa pera, kundi dahil sa pagmamahal.
EPILOGO
Isang taon matapos ang kasal, bumalik sila sa baryo ni Ella.
Nagtayo sila ng scholarship program para sa mga kababaihang mahihirap —
mga babaeng katulad ni Ella, na minsang pinilit ng mundo,
pero natutong pumili ng tama.
At sa tuwing may batang babae na lumalapit at nagtatanong kung paano niya nakuha ang ganitong buhay, lagi niyang sinasabi:
“Hindi mo kailangang magpanggap para mahalin.
Dahil kapag totoo ka, kahit gaano ka pa kasimple —
ikaw na ang pinakamagandang kayamanan.”