Tatlong taon na kaming magkahiwalay ni Renz mula nang lumipad siya papuntang Dubai para magtrabaho bilang electrical engineer. Ako naman, naiwan sa Bulacan bilang guro sa isang maliit na paaralan.
Kahit malayo, sinikap naming panatilihin ang komunikasyon—video call bago matulog, “good morning” messages bago pumasok sa trabaho. Pero habang tumatagal, unti-unting nagbago ang lahat. Mas madalang na ang tawag, mas kaunti ang chat, hanggang sa parang naglaho na ang dating sigla ng relasyon namin.
Isang gabi, habang gumagawa ako ng lesson plan, naisip kong tawagan siya. Alam kong madaling-araw pa lang sa Dubai, pero gusto ko lang marinig ang boses niya. Ngunit sa halip na si Renz ang sumagot, isang boses ng babae ang narinig ko.
“Hello?” malambing niyang sabi.
Natigilan ako. “Ah… si Renz po?” halos pabulong kong tanong.
Tahimik sandali. “Nasa banyo siya. Sino ‘to?” tanong ng babae, tila walang alam sa tensyon ng sitwasyon.
Kinabahan ako. “Ako si Mara. Girlfriend niya.”
May saglit na katahimikan bago siya muling nagsalita. “Ah… girlfriend ka pala. Ako si Lira, kasamahan niya sa trabaho. Dito siya minsan natutulog kasi malayo sa site. Pero wala akong masamang ibig sabihin.”
Ngumiti ako kahit nanginginig ang labi ko. “Salamat.” Pero sa loob ko, may humapdi.
Kinabukasan, hindi ako mapakali. Wala akong ganang kumain, at kahit nasa klase ako, lumilipad ang isip ko. Nang tumawag si Renz kinagabihan, parang walang nangyari.
“Love, sorry ha, sobrang busy lang talaga ako nitong mga linggo,” sabi niya.
“May sumagot sa tawag ko kagabi. Babae,” mahinahon kong tugon. “Sabi niya, doon ka raw natutulog.”
Tahimik. “Si Lira ‘yon. Teammate ko. Oo, minsan doon ako natutulog kapag malayo ang site. Pero wala talagang ibang nangyayari. Promise, love.”
Gusto kong maniwala, pero may bumubulong sa isip ko—kung totoo lahat ng sinasabi niya, bakit hindi niya sinabi noon pa?
“Mara, matapos lang ‘tong project, uuwi ako. Maghahanap ako ng trabaho dito. Ayoko na ring malayo sa ‘yo,” halos pakiusap niya.
Hindi ko siya tinawagan ng ilang linggo. Pero araw-araw, nagme-message siya: “Good morning, love.” “Ingat ka palagi.” “Miss na kita.”
Hanggang isang araw, si Lira mismo ang tumawag.
“Hi Mara,” sabi niya. “Gusto ko lang sanang humingi ng tawad sa nangyari noon. Pero gusto ko ring sabihin, totoo ‘yung sinabi ni Renz. Wala talaga kaming relasyon. Kaibigan ko siya, at araw-araw niyang kinukulit kung paano ka niya mapapasaya ulit.”
Natahimik ako. “Bakit mo sinasabi sa akin ‘to?”
“Uuwi na siya bukas. Gusto lang niyang ayusin ang lahat bago siya lumipad pabalik.”
Hindi ko napigilan ang pag-iyak. Ang bigat ng mga araw na pinuno ko ng hinala, ang mga gabing walang tulog—lahat pala, dahil lang sa takot at layo.
Kinabukasan, sinundo ko siya sa airport. Paglabas niya, payat, sunog sa araw, pero ‘yung mga mata niya—parehong-pareho pa rin.
“Mara,” mahinang sabi niya habang lumalapit. “I’m home.”
Niyakap ko siya nang mahigpit. “Wala na akong pakialam sa nangyari. Basta pangako mo, hindi mo na ako iiwan ulit.”
“Pangako,” sabi niya, sabay halik sa noo ko. “Wala nang distansyang hahadlang sa atin.”
Ngayon, magkasama na kaming nagtatayo ng maliit na electrical services business dito sa bayan. Tuwing gabi, habang nagkakape at nagbibilang ng mga kliyente, tinutukso ko siya, “Akala ko mawawala ka na.”
Ngumingiti lang siya. “Hindi kayang palitan ng distansya ‘yung pagmamahal ko sa ‘yo.”
At doon ko napatunayan—ang totoong pagmamahal, hindi sinusukat ng layo, kundi ng tiwala at paninindigan.