Nagpasya si Carlos Mendoza, isang matagumpay na negosyante sa konstruksiyon sa Mexico City, na umuwi nang mas maaga sa araw na iyon. Ngunit nang pumasok siya sa kanyang mansyon sa Lomas de Chapultepec, halos mawalan siya ng malay sa nakita niya sa kusina. Ang kanyang tatlong taong gulang na anak na si Valentina, na matagal nang tahimik mula nang mawala ang kanyang ina sa isang aksidente, ay masayang kumakanta ng nursery rhyme habang sabay na naghuhugas ng pinggan kasama ang batang kasambahay, si Carmen.
Hindi niya maalala kung kailan huling nakita ang ganoong tuwa sa mga mata ng kanyang anak. Ang simpleng eksenang iyon—ang halakhak at pagkaingatan sa maliit na kamay ni Valentina habang siya ay natututo—ay nagdulot ng kakaibang damdamin kay Carlos: kasiyahan, pasasalamat, at bahagyang selos sa paraan kung paano nakikipag-ugnayan si Carmen sa kanyang anak.
Pagkatapos ng mahabang panahon ng katahimikan at paminsang pag-aalangan ni Valentina, natural na siyang nakipag-usap kay Carmen, nagtatanong at natututo sa isang paraan na walang sinumang psychologist sa bansa ang nakapagpaliwanag. Ang pinakamagaling na mga eksperto ay nagsabing kailangan lamang ng oras ang batang babae, ngunit ngayon, sa simpleng kusina ng kanilang mansyon, naganap ang isang himala.
Napansin ni Carlos na si Doña Dolores, ang kasambahay ng pamilya sa loob ng dalawampung taon, ay patuloy na nagmamasid kay Carmen nang may pagdududa. Lumalabas sa mga recording na palihim niyang iniinspeksyon ang bawat kilos ng mas batang kasambahay. “Carmelita, lampas ka na sa limitasyon. Hindi ito ang iyong trabaho,” maririnig sa isang recording. Ngunit mahinahong sagot ni Carmen: “Si Valentina ay espesyal, at nais ko lamang siyang tulungan.”
Kinabukasan, nagpasya si Carlos na ipagpatuloy ang kanyang obserbasyon. Pinark niya ang kotse ilang bloke ang layo at naglakad pauwi, nais niyang makita kung paano kumikilos si Carmen at Valentina kapag wala ang kanyang presensya. Sa mga susunod na araw, naitala niya ang bawat kilos ni Carmen: mula sa pagtuturo sa kanyang anak ng kulay at numero, hanggang sa simpleng paglalaro ng bahay-bata at pagtatanim ng bulaklak.
Laking gulat ni Carlos nang matutunan niyang si Carmen ay may background sa pedagogy ngunit nagtrabaho bilang kasambahay para suportahan ang kanyang pamilya. Tatlong nakababatang kapatid ang kanyang inaalagaan, at ginagamit niya ang kanyang kaalaman upang tulungan si Valentina sa paraang ligtas at nurturing. Ang lahat ng kanyang kilos ay hindi para manipulahin ang bata, kundi upang ibahagi ang pagmamahal at gabay na nawawala sa kanya.
Sa huli, nagpasya si Carlos na magtiwala kay Carmen. Nakita niya ang halaga ng tunay na koneksyon sa pagitan ng bata at ng isang mapagmahal na gabay. Hindi lamang naibalik ang sigla at saya sa buhay ni Valentina, kundi natutunan din ni Carlos na ang pinakamahalagang yaman sa mundo ay hindi nasusukat sa pera kundi sa oras, pagmamahal, at katapatan.
Nagpatuloy ang kanilang araw sa pagtatanim ng pulang rosas, pagtuturo, at simpleng pag-uusap na puno ng tawa at pagkakaintindihan. Sa unang pagkakataon sa loob ng ilang buwan, si Valentina ay nagsalita, nagpakita ng emosyon, at pinayagan ang sarili na muling makaramdam ng ligaya sa piling ng kanyang ama at si Carmen, na para sa kanya ay naging higit pa sa kasambahay—isang kaibigan at gabay.