Tuwing Sabado, palagi akong dumadaan sa flea market sa Baclaran para maghanap ng lumang gamit para sa aking art projects. Ako si Marian, 33 anyos, nakatira mag-isa sa isang maliit na apartment sa Pasay.
Habang naglalakad sa gitna ng mga stall, napansin ko ang isang batang babae, mga lima o anim na taong gulang. Nakaupo siya sa gilid ng mesa kung saan nakasabit ang mga ukay na damit. Marumi ang tsinelas, luma ang palda, at gusot ang buhok na nakapusod.
Nakatingin siya sa isang maliit na lavender na bestida na may puting lace sa dulo. Lumapit siya sa tindera at mahina ang tinig:
“Magkano po ito?”
Sumagot ang tindera, “Isang daan, iha.”
Napayuko ang bata, dahan-dahang umatras, at kitang-kita na wala siyang dalang pera—hawak lang ang basang panyo.
Nilapitan ko siya. “Gusto mo ba yung bestida?”
Nagulat siya, medyo natakot, pero marahang tumango.
“Ate… regalo ko po sana sa mama ko. Birthday niya bukas.”
Hindi ko na pinag-isipan pa. Binili ko ang bestida. Nanlaki ang mata niya at napahawak sa dibdib.
“Salamat po… Ako po si Elaine.”
Ngumiti ako. “Ingat ka ha.”
Mabilis siyang tumakbo, yakap-yakap ang bestida.
Kinabukasan, habang nagkakape ako sa sala, biglang may malakas na katok sa pinto.
KATOK! KATOK! KATOK!
Nanlamig ako. “Sino po ‘yan?” tanong ko, may kaba.
Isang tinig na nahihiya ang sumagot:
“Ma’am… ako po yung nanay ni Elaine… pwede po ba kaming makausap saglit?”
Dahan-dahan kong binuksan ang pinto.
Nandoon si Elaine, suot ang lavender na bestida, nakayakap sa binti ng isang payat at maputlang babae. May dala itong bayong na may dalawang pirasong nilagang kamote.
“Ako po si Rowena, nanay ng anak ko. Pasensya po talaga, pero gusto naming magpasalamat,” paliwanag niya.
Hindi ako agad nakasagot. “Tuloy po kayo,” sabi ko.
Umupo sila sa maliit kong sala. Inilapag ni Rowena ang kamote sa mesa.
“Pasensya na po, ito lang po ang kaya naming dalhin.”
Napangiti ako at kumuha ng plato. “Hindi ninyo kailangang magdala ng kahit ano. Masaya lang akong makita kayo.”
Si Elaine ay tahimik, mahigpit pa rin hawak ang laylayan ng bestida. Maya-maya, mahina niyang sabi:
“Ate Marian… sabi po ni Mama, wala kaming pambili ng regalo. Pero gusto ko po siyang mapasaya.”
Naluha si Rowena. “Magpapalabada pa sana ako bukas para kahit luma, may maisuot siya. Pero nauna na po kayo.”
Umupo ako sa tabi nila. “Hindi po kabigatan ang tumulong. Minsan, pareho lang tayong dumaan sa tamang tao sa tamang oras.”
Mula noon, paminsan-minsan bumibisita sila. Kapag may sobrang ulam ako, pinapabaon ko kay Elaine. Dinalhan ko rin siya minsan ng lumang bag at laruan.
Isang araw, kumatok ulit sila—ngunit iba ang dahilan.
Si Rowena, may hawak na papel. Resume niya.
“Ma’am… natanggap po ako bilang pahilan sa maliit na bakery sa Libertad. Maiksi lang ang oras pero malaking bagay po. Hindi ko po makakalimutan ang ginawa ninyo para sa anak ko.”
Mahigpit na niyakap ni Elaine.
“Ate, sabi po ni Mama… may mga anghel daw na hindi lang lumilipad. Minsan kumakatok lang bigla sa buhay.”
Hindi ko napigilang maluha.
Sa pagkakataong iyon, hindi ako natigilan sa katok—dahil pakiramdam ko, hindi ako ginulo… kundi binuksan ang isang pinto na matagal nang tahimik.
Minsan, isang munting bestida lang ang nagbubukas ng mas malalaking kwento—hindi lang para sa kanila, kundi pati para sa iyo.