Maya ay isang batang alipin, disente at mahinahon, na ipinagbili ng kanyang pamilya noong panahon ng tagtuyot at gutom. Hindi niya inakala na ang isang utos mula sa palasyo ang magbabago sa kanyang buhay magpakailanman.
Isang araw, ipinasugo siya sa pribadong silid ni Prince Aaron, ang mapagmataas at mayabang na tagapagmana ng kaharian ng Ederia. Sa buong buhay niya, sanay si Maya sa pinakamahirap na gawain sa kusina at kuwadra ng palasyo, dala ang pagod at hirap na halos wala nang puwang para sa kanyang sariling pangarap. Ngunit sa kanyang puso, napanatili niya ang maliit na apoy ng pag-asa: naniniwala siyang kahit ang pinakamadilim na buhay ay maaaring liwanagan ng kabaitan.
Ang Prinsipe at ang Takot
Pagpasok niya sa marangyang paliguan, natagpuan niya si Prince Aaron na nakaupo sa harap ng mainit na bukal. Ang kanyang tingin ay malamig at mayabang—parang sinasabi na ang lahat ng nasa paligid ay walang halaga.
Nang magsimulang hubarin ni Maya ang kanyang silk na damit, isang tanawin ang nagulat sa kanya: ang katawan ng prinsipe ay puno ng malalim na peklat at lumang sugat, patunay ng sakit at trauma na pinasan niya sa loob ng mahabang panahon.
Hindi nagalit ang prinsipe sa kanyang pagkabigla; sa halip, napatingin siya sa malayo, halatang nahihiya. Sa sandaling iyon, naunawaan ni Maya: sa likod ng kayabangan ay may batang nasaktan at nagdurusa.
Ang Simula ng Paglunas
Maingat niyang hinugasan ang prinsipe, pinapalambot ang bawat galos gamit ang malambot na tela, at hindi sinasadyang kumanta ng lullaby—isang himig mula sa kanyang ina. Ang prinsipe, sa unang pagkakataon, ay nagpakita ng emosyon, pumikit at nagpaubaya sa lambing ng tinig ni Maya.
Sa mga araw na sumunod, unti-unting ibinukas ni Aaron ang kanyang puso: ibinahagi ang mga alaala ng kalupitan ng kanyang ama, ng kaharian, at ng sariling pagkakamali. Si Maya, sa halip na hatulan siya, ay nagturo ng pagpapatawad at ng tunay na kahulugan ng kapangyarihan—hindi sa pamumuno sa iba, kundi sa mapagbigay na paglilingkod.
Ang Pagbabago ng Prinsipe
Unti-unti, nagbago si Aaron. Natutong ngumiti sa mga lingkod, tumulong sa mga bata sa palasyo, at bumisita sa mahihirap na nayon upang maunawaan ang tunay na hirap ng kanyang nasasakupan. Sa tulong ni Maya, napagtanto niya na ang kanyang titulo ay walang halaga kung hindi ginagamit sa kabutihan ng iba.
Pagbalik sa palasyo, hiniling niya sa kanyang ama na palayain si Maya. At hindi lamang iyon—pinangako ni Aaron na tutulong sa lahat ng alipin ng kaharian at bibigyan ng pagkain at tirahan ang mga mahihirap. Ang mga tao ay namangha sa kabutihang ipinakita ng prinsipe, at ang mga peklat ng nakaraan ay unti-unting naghilom sa pamamagitan ng kabutihan at malasakit ni Maya.
Ang Himala ng Pagmamahal
Sa paglipas ng panahon, sina Aaron at Maya ay naging magkaibigan, higit pa roon, magkatulad na kaluluwa. Ang prinsipe, sa tulong ng isang batang alipin, natutong magmahal at maglingkod. Maya, sa kabila ng kanyang pinagdaanan, ay nanatiling mapagpakumbaba at tapat.
“Ang isang kilos ng lambing,” ani Aaron, “ay kayang bumagsak ng pinaka-matatag na pader sa puso.”
At sa kaharian ng Ederia, isang bagong panahon ng pagkabukas-palad at sangkatauhan ang sumilay—isang panahon kung saan ang bawat tao, anuman ang pinagmulan, ay tinatrato nang may dignidad. Maya, sa bawat bukang-liwayway, kinakanta ang lullaby na nagpagaling sa prinsipe, paalala na kahit ang sirang buhay ay maaaring muling mabuo sa pamamagitan ng simpleng pag-ibig.