Tatlong araw pa lang akong empleyado sa isang malaking kumpanya nang bigla akong ipatawag ng direktor sa opisina niya. Tahimik ang buong paligid, at habang papalapit ako, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko.
Siya — si Mr. Dela Vega — ang bagong itinalagang boss ng departamento. Matangkad, laging maayos ang suot, at may titig na tila kaya kang basahin kahit hindi ka nagsasalita.
“May business trip ako sa Singapore ngayong linggo,” mahinahon niyang sabi.
“Tulungan mo akong asikasuhin ang mga dokumento. Sasama ka.”
Parang tumigil ang oras.
Tatlong araw pa lang ako sa trabaho, tapos isasama na ako sa ibang bansa? At kaming dalawa lang?
Hindi ko alam kung matutuwa ako o matatakot. Paano kung may maling mangyari? Paano kung isipin ng iba kung ano-ano?
Pero sa kabilang banda, malaking tiwala ang ipinapakita niya. Baka ito ang pagkakataon kong mapatunayan ang sarili ko.
Gabing iyon, hindi ako makatulog. Paulit-ulit kong iniisip kung tatanggi ba ako o tatanggapin ang hamon. Sa huli, pinili kong sumama — para sa karanasan, para sa trabaho, at marahil, para patunayan na kaya kong humarap sa anumang sitwasyon.
Kinabukasan, maaga siyang dumating sa tapat ng bahay ko.
“Baka mahirapan kang maghanap ng taxi,” sabi niya habang binubuksan ang pinto ng kotse.
Tahimik kami habang bumibiyahe papunta sa airport. Paminsan-minsan, nagtatanong siya ng simpleng bagay:
“Mahilig ka ba sa kape o tsaa?”
“Gusto mo bang sa window seat?”
Normal, magalang, propesyonal. Ngunit sa bawat titig niya, parang may bigat na hindi ko maipaliwanag — hindi sa masamang paraan, kundi sa paraang nagbibigay respeto.
Sa eroplano, hindi ko maiwasang kabahan. Siya kalmado lang, nagbabasa ng mga report habang ako nama’y nakatingin sa labas ng ulap, pilit inaayos ang mga iniisip.
Pagdating namin sa hotel, napansin kong isang keycard lang ang ibinigay sa kanya.
Napakunot ako ng noo, pero wala akong sinabi.
Sa elevator, marahan siyang nagsabi:
“Pasensya na. Puno na raw ang hotel. Baka bukas pa makahanap ng isa pang kuwarto. Sa ngayon, kailangan muna nating magkasama.”
Para akong natigilan. Ramdam ko ang malamig na hangin at ang mabilis na kabog ng puso ko. Ngunit nang pumasok kami sa kuwarto, tumingin siya sa akin at mahinahong sinabi:
“Huwag kang mag-alala. Doon ako sa balcony magtratrabaho. Pwede kang magpahinga.”
Tumango lang ako at agad pumasok sa banyo. Habang dumadaloy ang tubig, hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sitwasyon.
Paglabas ko, madilim ang silid. Akala ko wala na siya. Ngunit may mga kandila sa mesa — at sa gitna, may maliit na cake na may nakasulat na, “Happy Birthday, Liza.”
Napatigil ako.
“Paano n’yo nalaman?” mahina kong tanong.
Ngumiti siya.
“Nakita ko sa HR file mo. Naisip ko, baka nakakailang ka ngayong unang beses mong bumiyahe, tapos birthday mo pa. Wala lang, gusto ko lang batiin ka nang maayos.”
Tahimik akong napaupo. Sa halip na kaba, may ibang damdaming pumalit — respeto, pasasalamat, at isang uri ng ginhawa na hindi ko inaasahan.
“Salamat po, Sir,” sabi ko.
Ngumiti siya at tumingin sa labas ng bintana.
“Hindi kailangan ng malaking regalo para iparamdam sa isang tao na mahalaga siya sa team. Masaya ako na nandito ka.”
Sa gabing iyon, habang kumikislap ang mga ilaw ng lungsod sa labas, napagtanto kong minsan, ang mga bagay na kinatatakutan natin ay hindi laging masama — minsan, dala lang sila ng ating sariling pag-aalinlangan.
At ang biyahe na inakala kong magiging kakaiba, ay naging simula ng isang karanasang nagturo sa akin ng dalawang bagay: tiwala at propesyonalismo.