Ako si Celia Ramirez, 34 taong gulang, taga-Quezon City.
Sa paningin ng iba, perpekto ang buhay ko — maayos na trabaho bilang accountant, at asawang si Marco Dela Cruz, isang matagumpay na sales manager sa isang malaking kumpanya.
Ngunit sa likod ng mga larawan naming magkasama, may mga bitak na hindi nakikita ng camera.
ANG BALITANG NAGPAGUHO SA AKIN
Isang umaga sa Philippine General Hospital, habang hawak ko ang resulta ng routine check-up, mahina akong tinitigan ng doktor.
“Miss Celia,” sabi niya, “may nakita kaming tumor. Posibleng malignant ito. Kailangan nating kumpirmahin agad.”
Para akong binuhusan ng malamig na tubig.
Ang ingay ng ospital ay biglang naging katahimikan.
Pag-uwi ko, matagal kong tinitigan ang litrato ng kasal namin sa dingding — si Marco, nakangiti, may yakap sa akin na puno ng pangako.
Gusto kong sabihin sa kanya, pero natakot akong baka wala siyang maramdaman.
At tama ako.
Noong ibinalita ko sa kanya, sandali lang siyang natahimik, saka malamig na sumagot:
“Celia, ipa-check mo na lang. Huwag mo akong alalahanin, marami akong iniisip.”
Walang yakap, walang pag-aalala — ni isang tingin ng pagdamay.
ANG PANGGAGALAITI NG KATOTOHANAN
Ilang linggo ang lumipas, lalong lumamig si Marco.
Gabi na kung umuwi, palaging nakasilent ang cellphone, at tuwing tinatanong ko, lagi niyang sagot:
“Huwag kang makulit, pagod ako.”
Hanggang isang gabi, habang nilalabanan ko ang antok matapos ang chemo, tumunog ang telepono ko.
Ang boses niya sa kabilang linya ay may halakhak ng isang babae sa likod.
“Celia,” sabi niya, “sunduin mo ako sa Motel La Estrella. Masama ang pakiramdam ko.”
Natahimik ako.
Hindi dahil hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon, kundi dahil sa kabila ng lahat, umaasa pa rin akong nagkakamali ako.
Ngunit umalis pa rin ako.
Hindi para iligtas siya — kundi para matapos ang lahat.
ANG GABI NG PAGBABAGO
Malakas ang ulan nang dumating ako sa harap ng motel.
Ang neon lights ay kumikislap sa mga basang kalsada.
At doon ko siya nakita — si Marco, nakabukas pa ang butones ng polo, nakaakbay sa babaeng mas bata sa akin, naka-high heels at pulang lipstick.
“Oh,” sabi ng babae, tinitingnan ako nang may ngiti, “ito ba ang asawa mo?”
Ngumisi si Marco, lasing sa sarili niyang yabang.
“Oo, siya ‘yan — masunurin ‘yan, kahit tawagin ko sa ganitong oras, pupunta.”
Hindi ako sumagot. Binuksan ko lang ang pinto ng kotse.
Pero bago pa siya makapasok, isang itim na kotse ang huminto sa tabi namin.
Bumaba ang aking abogado, dala ang mga dokumento.
Inabot ko kay Marco ang mga papel.
“Ito ang annulment papers. At ito…” — pinakita ko ang phone ko, kung saan malinaw ang video nila ng kabit niya sa bar ilang gabi bago ito.
Namuti ang mukha ng babae, mabilis na tumalikod.
Si Marco naman, parang nawalan ng lakas.
“Celia… mahal, pakinggan mo muna ako…”
“Wala na akong kailangang marinig,” sabi ko. “Gusto ko lang makita mo kung paano mo sinira ang taong handang magpakamatay para sa’yo.”
ANG LALAKING LUMUHOD SA ULAN
Ilang segundo lang, ngunit tila napakatagal.
At sa harap ng pasukan ng motel, lumuhod si Marco.
Sa gitna ng ulan, sa harap ng mga taong nanonood at nagre-record ng video, umiiyak siya at nagmamakaawa.
“Celia, nagkamali ako! Patawarin mo ako!”
Pero wala na akong luha.
Tumingin lang ako sa kanya at mahinang sinabi:
“May kanser ako, Marco — pero hindi ako bulag. Mahina ako, pero hindi ako tanga.”
Sumakay ako sa kotse at umalis, habang ang tunog ng ulan ay unti-unting nilalamon ang kanyang mga sigaw.
ANG BAGONG UMAGA
Isang linggo ang lumipas, opisyal na kaming hiwalay.
Lumipat ako sa Tagaytay para kasama ang aking ina habang nagpapatuloy sa gamutan.
Sinabi ng doktor na maagap ang pagkakatuklas ng sakit — may pag-asa pa.
Unti-unti kong binuo muli ang sarili ko.
Natuto akong mag-meditate, kumain nang tama, at higit sa lahat — patawarin ang sarili kong sobrang nagmahal.
Balita ko, nawalan ng trabaho si Marco dahil sa iskandalo. Iniwan din siya ng kabit niya.
Sinubukan niya akong kontakin, pero matagal ko nang pinalitan ang numero ko.
Isang araw, may batang pasyente sa charity center kung saan ako nagvo-volunteer bilang accountant ang nagtanong:
“Tita Celia, hindi ka ba natatakot mamatay?”
Ngumiti ako, hinaplos ang buhok niya.
“Hindi na, iha. Natakot na akong mamatay dati — pero hindi sa sakit. Sa pag-ibig na mali ang pinili.”
EPILOGO — ANG LIWANAG PAGKATAPOS NG DILIM
Habang nakatayo ako sa bintana isang gabi, pinagmamasdan ko ang Maynila na basang-basa pa sa ulan.
Naalala ko si Marco, nakaluhod sa putikan, at ako, tahimik na nakatayo.
Ngayon, ako na ang nakatayo nang matatag.
At sa gitna ng malamig na hangin, bumulong ako sa sarili:
“Kapag iniwan ka ng isang tao sa oras na kailangan mo siya, huwag magdusa. Dahil minsan, inaalis ng Diyos ang mga taong hindi kayang sumabay sa liwanag na nakalaan para sa’yo.”
At nginitian ko ang sarili ko sa salamin —
dahil sa wakas, ang babaeng minsang iniwan sa dilim, siya na ngayon ang pinagmumulan ng liwanag.