Ako si Ananya Sharma, 30 taong gulang, at akala ko noon ay itinakda na akong mabuhay mag-isa.
Tatlong taon na ang nakalipas nang sabihin ng mga doktor sa AIIMS sa New Delhi na hindi na ako kailanman makakapagbuntis.
Parang gumuho ang mundo ko. Sa isang iglap, lahat ng pangarap kong magkaroon ng pamilya ay naglaho.
Noong araw ding iyon, ang kasintahan kong si Rohan—na limang taon kong minahal—ay hindi man lang nagpakita ng habag.
Kinabukasan, isang maikling mensahe lang ang natanggap ko sa kanya:
“Pasensya na, Ananya. Hindi ko kayang ituloy ito.”
Simula noon, tinanggap kong marahil ay hindi para sa akin ang pag-ibig.
ANG LALAKING DUMATING SA PANAHONG HINDI KO INAAKALANG MAGMAMAHAL MULI
Isang taon pagkatapos ng lahat ng iyon, dumating si Kabir Malhotra — ang bagong branch manager sa opisina namin sa Gurugram.
Pitong taon ang agwat namin, ngunit may kakaibang kapayapaan sa tuwing naroon siya.
Tahimik, magalang, at may ngiting tila nakakaunawa kahit walang salitang binibitawan.
Hindi ko siya nilapitan.
Paano ko hahayaang mahulog ang isang lalaking gaya niya sa isang babaeng gaya ko — baog, sirang pangarap, at takot magmahal?
Ngunit siya mismo ang gumawa ng unang hakbang.
Kapag nag-overtime ako, bigla na lang siyang susulpot na may dalang mainit na pagkain.
Minsan, pagod akong pumasok sa opisina, at sa mesa ko’y may nakalagay na sachet ng ginger tea — walang pangalan, pero alam kong galing sa kanya.
Isang gabi, habang umuulan sa labas, mahina niyang sinabi,
“Ananya… gusto kitang makasama, kahit ano pa ang nangyari sa’yo.”
Hindi ko napigilang umiyak.
Sinabi ko sa kanya ang totoo — na hindi na ako maaaring magkaanak.
Ngumiti lang siya.
“Alam ko,” sagot niya, “at mahal pa rin kita.”
ISANG KASAL NA PUNO NG PANGAKO
Hindi tumutol ang kanyang pamilya.
Dumating pa ang ina ni Kabir sa aming bahay para pormal akong hingin sa kamay ng aking mga magulang.
Walang pagtutol, walang kondisyon — tila tanggap nila ako nang buo.
Sa araw ng kasal namin, nakasuot ako ng pulang lehenga, nanginginig habang nakaupo sa tabi ni Kabir sa ilalim ng mga kumikislap na ilaw ng bulwagan sa Hauz Khas.
Sa bawat tugtog ng shehnai, pinipigilan kong umiyak sa tuwa — akala ko, sa wakas, binigyan ako ng Diyos ng panibagong simula.
ANG GABI NG KASAL
Pagdating namin sa silid, tahimik kami pareho.
Tinanggal ko ang mga bobby pin sa buhok ko, habang si Kabir ay naghubad ng kanyang sherwani.
Lumapit siya, niyakap ako mula sa likuran, at marahang bumulong,
“Pagod ka na, mahal?”
Tumango ako, at sabay kaming naupo sa gilid ng kama.
Ngunit nang alisin niya ang kumot, parang huminto ang oras.
Sa ilalim ng tela ay may isang maliit na kahon na gawa sa kahoy, natatakpan ng burdadong panyo.
Kumakabog ang dibdib ko habang dahan-dahan niya itong binuksan.
Sa loob — mga lumang larawan, medical records, at isang ulat na pamilyar sa akin.
Ang logo ng AIIMS.
Ang pangalan ko.
Ang report na nagsasabing baog ako.
“Kabir… paano mo nakuha ito?” tanong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko.
Tumingin siya sa akin, at sa unang pagkakataon, nakita ko sa mga mata niya ang isang bagay na hindi ko inaasahan — pagkakasala.
“Naroon ako, Ananya,” mahinang sabi niya.
“Ako ang residente na pumirma sa report mo. Ako ang nagkamaling magpalit ng resulta ng dalawang pasyente.”
Nanginginig ang kamay ko.
“Anong ibig mong sabihin?”
Huminga siya nang malalim.
“Hindi ka baog, Ananya. Isang error lang iyon — at dahil doon, nawasak ko ang buhay mo.”
ANG KATOTOHANAN NA NAGPABAGO SA LAHAT
Hindi ko alam kung ano ang iisipin ko.
Lahat ng taon ng sakit, ng pagtanggap, ng pagtalikod sa sarili kong mga pangarap — bigla na lang naglaho.
“Kaya mo ako pinakasalan?” tanong ko, nanginginig.
“Para lang mapawi ang konsensiya mo?”
Tahimik siya. Walang sagot.
At doon ko lang napagtanto — ang pag-ibig na akala ko ay himala, ay bunga pala ng kasalanan.
Habang tahimik kong pinagmamasdan ang kahon sa sahig, bumalik sa akin ang lahat ng alaala — ang mga luha, ang pagbitaw, ang pagtanggap sa kapalaran kong mali pala.
At sa labas, habang patuloy ang tunog ng shehnai, naunawaan ko:
Hindi lahat ng tadhana ay romantiko.
May iba na nagsisimula sa pagkakamali ng isang tao, at nagtatapos sa pagkagising ng isang sugatang puso.