Isang gabing madilim at tila nalulunod sa katahimikan ng ulan, nakaupo sa ilalim ng lumang tulay si Mang Lando — isang matandang palaboy na matagal nang nakikipagsapalaran sa lansangan. Ang kasama niya lamang ay ang kanyang sirang payong, lumang sako, at isang lata ng biskwit na halos wala nang laman. Sa araw-araw, ganoon lang ang kanyang mundo: tumanggap ng biyaya kung meron, at maghintay ng umaga sa gitna ng lamig ng gabi.
Ngunit ngayong gabing iyon, may kakaibang dumating sa kanyang buhay.
Habang pinupulot niya ang ilang karton na ipantatakip sana sa ulan, napansin niya ang isang batang lalaki—mga sampung taong gulang, basa sa ulan, at nanginginig sa lamig. Umiiyak ito sa gilid ng kalsada.
“Hoy, iho,” tawag ni Mang Lando. “Bakit mag-isa ka rito? Delikado ‘yan sa gabi.”
Tumingin ang bata, pulang-pula ang mata. “Ayokong umuwi, Lolo. Lagi silang nag-aaway sa bahay. Si Papa, puro trabaho. Si Mama, laging umiiyak.”
Napabuntong-hininga si Mang Lando. “Mahirap ‘yan, anak. Pero kahit anong gulo, pamilya mo pa rin sila.”
Tahimik silang umupo sa tabi ng kalsada habang bumubuhos ang ulan. Binuksan ni Mang Lando ang butas niyang payong at inilapit sa bata. Kinuha niya ang tinapay sa lata at inabot ito.
“Kain ka muna, kahit konti lang ‘yan,” sabi niya.
Ngumiti ang bata sa unang pagkakataon. “Salamat po.”
Kinabukasan, nagising si Mang Lando na nakasandal sa pader. Tulog pa ang bata sa kanyang tabi. Ngunit ilang sandali lang, dalawang itim na SUV ang huminto sa tapat nila. Bumaba ang mga lalaking naka-itim, halatang mga guwardiya.
“Sir, nandito ‘yung bata!” sigaw ng isa.
Lumabas ang isang lalaking naka-suit—malinis, matikas, at halatang mayaman. Agad siyang nilapitan ng bata, umiiyak.
“Papa…” bulong nito.
Nanlaki ang mata ni Mang Lando. “Anak mo pala siya?”
Niyakap ng lalaki ang bata. “Anak, bakit ka umalis? Nag-alala kami ng Mama mo.”
Ngunit umiiyak pa rin ang bata. “Papa… gusto ko lang maramdaman na importante ako sa’yo. Hindi ‘yung puro cellphone at meeting.”
Tahimik ang lahat. Napatungo si Mang Lando.
Lumapit ang lalaki at nagpakilala. “Ako si Federico Alvarez. Utang ko sa inyo ang buhay ng anak ko. Salamat po.”
Umiling si Mang Lando. “Wala ‘yon, Sir. Wala namang bata dapat mapabayaan sa kalsada.”
Bago umalis, napansin ni Don Federico ang sako ni Mang Lando. May nakatatak na logo ng Alvarez Corporation.
“Saan mo nakuha ‘yan?” tanong niya.
Ngumiti si Mang Lando. “Dati po akong janitor sa kumpanya ninyo. Natanggal nung nagbawas ng empleyado. Sabi nila, kailangan daw bata at mabilis. Eh, matanda na ako.”
Natigilan si Don Federico. Ang taong tinanggal nila sa trabaho—siya pa ang nagligtas sa anak niya.
Tahimik niyang inilabas ang sobre at iniabot ito. “Tanggapin n’yo ito, Manong. Mali ako noon.”
Umiling si Mang Lando. “Salamat po, Sir. Pero hindi ko tinulungan ang anak n’yo para sa kapalit. Ginawa ko lang kung ano ang tama.”
Makalipas ang ilang linggo, muling bumalik ang van ni Don Federico sa ilalim ng tulay. Kasama niya ang kanyang anak.
Tumakbo ang bata papunta kay Mang Lando. “Lolo Lando! May regalo kami sa’yo!”
Inabot niya ang sobre. “Sabi ni Papa, sa amin ka na titira. Kailangan namin ng taong marunong magmahal.”
Napangiti si Mang Lando, halatang nagulat. “Iho… baka nakakahiya naman.”
Ngumiti si Don Federico. “Hindi po. Kayo ang nagturo sa anak ko kung ano ang tunay na yaman — hindi pera, kundi kabutihan.”
Mula noon, naging bahagi si Mang Lando ng pamilya Alvarez — hindi bilang trabahador, kundi bilang lolo ng batang minsang naligaw sa dilim ng gabi.