Ang silid ng ospital sa St. Jude’s International ay malamig, puno ng antiseptiko at mamahaling pabango. Kumikinang ang lahat—mula sa high-tech na kagamitan hanggang sa marmol na sahig. Sa gitna ng karangyaan, nakatayo si Don Alejandro dela Vega, ang negosyanteng nagmamay-ari ng kalahati ng lungsod, nakatitig sa dalawang maliit na kama. Dito nakahiga sina Mateo at Maya, ang kanyang kambal, ang kanyang pinakamahalagang kayamanan, ngunit ngayon ay nasa bingit ng kamatayan.
Anim na taong gulang pa lamang, ngunit ang kanilang paghinga ay mababaw, bawat hinga ay parang hinahabol ang oras. Ang Vellani’s Syndrome—isang pambihirang sakit na sumisira sa baga—ang unti-unting kumakain sa kanilang buhay.
“Ginawa na namin ang lahat, Don Alejandro,” mahina ngunit matapang na sabi ni Dr. Ramirez, pinuno ng medical team. “Tinawag namin ang mga eksperto mula sa buong mundo. Wala nang gamot. Wala nang operasyon. Marahil… isang linggo na lang sila.”
Pitong araw. Ang salitang iyon ay tumama sa puso ni Alejandro gaya ng bala. Ang lahat ng kayamanan at kapangyarihan sa mundo ay walang silbi kung mawawala ang mga anak niya sa loob ng pitong araw.
Sa unang tatlong araw, sinubukan niyang ilapit ang lahat ng espesyalista, kahit sa kabilang kontinente. Nag-alok siya ng isang bilyong dolyar sa sinumang makakahanap ng lunas. Ngunit wala. Hanggang sa ika-apat na araw, ang pag-asa ay halos nawala. Si Mateo ay nagkaroon ng malubhang krisis sa paghinga, at si Maya ay tila tumigil na sa pagtatanong.
Ngunit may isang kislap ng pag-asa. “Don Alejandro… may isang posibilidad,” sabi ni Dr. Ramirez. “Ang kambal… ang tanging perpektong donor ay isang full sibling.”
Huminto ang mundo ni Alejandro. “Ano ang ibig mong sabihin? Wala silang ibang kapatid.”
“Kung may natatagong kapatid… maaaring siyang magligtas,” paliwanag ng doktor.
Biglang bumalik sa alaala ni Alejandro ang pitong taong nakalipas—ang gabi kung kailan iniwan siya ni Isabel, ang kanyang asawa, dala ang isang lihim na anak. Isang bata na hindi niya alam.
Agad niyang tinawag ang kanyang private investigator. “Hanapin si Isabel Reyes. At alamin kung may anak siya.”
Ika-limang araw, natunton nila ang isang liblib na isla sa Culion, Palawan. Nagkakubli si Isabel bilang guro sa isang pampublikong paaralan, kasama ang batang lalaki—ang anak nilang si Leo, pitong taong gulang, higit isang taon na ang nakalipas kaysa sa kambal.
Sa unang pagkikita, nagkatitigan sina Alejandro at Leo, ang batang kanyang sariling anak na hindi niya kilala.
“Wala na tayong oras,” sabi ni Alejandro kay Isabel. “Kailangan natin si Leo para mailigtas sina Mateo at Maya.”
Ngunit galit, pait, at takot ang bumabalot kay Isabel. “Pitong taon na akong nag-alaga sa kanya mag-isa. Hindi mo siya kukunin para sa anumang dahilan!”
Umakyat ang bagyo ng emosyon sa dagat. Ika-anim na araw, si Alejandro ay nakaluhod sa harap ng maliit na kubo, basang-basa, humihingi ng awa. “Huwag mong hayaang mamatay sila,” nakikiusap siya.
Walang sagot. Hanggang sa dumating si Isabel, kasama si Leo. Sa sandaling iyon, ang galit ay napalitan ng pangangalaga, at ang kapangyarihan ng isang ina ay tumawid sa pitong taong galit.
Ika-pitong araw, sa ospital, naganap ang milagro. Partial lung lobe transplant kay Mateo, bone marrow transplant kay Maya mula kay Leo—tatlong bata, tatlong buhay na muling nabigyan ng pag-asa.
Anim na buwan matapos ang trahedya, ang pamilya ay muling nabuo. Ang mansyon ay naibenta, ang kayamanan ay ginamit para sa foundation na nagtatayo ng paaralan at nagbibigay serbisyong medikal sa mga liblib na lugar. Nakatira sila sa isang simpleng bahay sa Batangas, malapit sa dagat, puno ng tawanan, laro, at pagmamahalan.
Si Alejandro, dating “Don,” ay natutong maging simpleng ama. Ang yaman ay hindi makakabili ng oras, ngunit ang pagmamahal, sakripisyo, at pagtutulungan ng pamilya ay higit pa sa kahit anong imperyo.
Ang pitong araw na tinangis at pinaglabanan nila ay naging isang walang katapusang aral—na ang tunay na kayamanan ay hindi pera, kundi pamilya, pagmamahal, at pagpapatawad.