Ako si Lara Jimenez, tatlumpu’t dalawa, isang finance officer sa Makati. Pitong taon na kaming kasal ni Marco, isang project manager sa isang construction firm. Tahimik ang buhay namin, may sariling condo, kotse, at limang taong gulang na anak na si Ella. Sa paningin ng lahat, “perfect couple” daw kami — hanggang sa dumating ang isang tawag na nagpabago ng lahat.
“Love, may biglaang meeting kami sa Hong Kong. Tatlong araw lang,” sabi ni Marco habang nag-iimpake. Sanay na ako — maraming business trip ang trabaho niya, kaya hindi ako nagduda. Ako pa nga ang naghanda ng passport niya at nagpaalala na mag-ingat.
Ngunit kinagabihan, habang nagliligpit ako, napansin kong naiwan niya ang kanyang smartwatch. Dahil konektado iyon sa phone ko, nag-vibrate ito ilang minuto matapos niyang umalis. Isang notification:
“Location updated: Saint Mary’s Maternity Hospital.”
Napakunot noo ako. Akala ko may glitch lang. Pero ilang ulit kong ni-refresh — pareho pa rin. Sa halip na sa airport, nasa isang ospital ng mga buntis.
Hindi ako gumawa ng eksena. Kinuha ko ang laptop, sinimulan kong i-screenshot lahat ng data: oras, address, coordinates. Kinabukasan, tinawagan ko ang pinsan kong nurse doon. Pagkaraan ng ilang oras, nag-message siya:
“Lara… tama ka. May lalaking nagngangalang Marco Reyes dito. Kasama niya ang buntis — nasa 7 months na.”
Parang biglang huminto ang oras.
Hindi ako umiyak. Sa halip, tahimik kong inayos ang mga dokumento ng negosyo naming mag-asawa — bank accounts, property deeds, pati ang share niya sa maliit naming coffee franchise. Ginawa ko ang lahat sa ilalim ng batas, pinalitan ang mga pangalan ng may-ari, inilipat ang kontrol ng puhunan sa sarili kong account.
Dalawang araw pa lang ang lumipas nang tumawag siya.
“Love, baka matagalan kami rito. Madami pa kaming meetings.”
Ngumiti ako, mahina kong sagot:
“Sige, ingat ka diyan.”
Pagbalik niya, may pasalubong, may halik, parang walang nangyari. Habang kumakain kami ng adobong paborito niya, inilapag ko sa mesa ang isang envelope.
“Para saan ‘to?” tanong niya.
“Para sa mga kasinungalingan mo,” sagot ko.
Sa loob: screenshots, resibo, at kopya ng ultrasound na may apelyido niya. Natahimik siya, nagsimulang magpaliwanag, pero pinutol ko.
“Wala ka nang hawak, Marco. Hindi negosyo, hindi bahay, hindi puso ko.”
Pagkalipas ng ilang linggo, nagsimula siyang mawalan ng mga kliyente. Lumabas ang mga audit reports na pinirmahan ko bilang co-financial officer. Legal lahat. Sa loob ng tatlong buwan, tuluyan siyang nalugi.
Hindi ko kailangang gumanti — dahil minsan, ang karma ay may sariling accounting system.
Pagkatapos ng Lahat
Lumipat kami ni Ella sa Baguio. Doon ko itinayo ang isang maliit na coffee shop — “Cafe de Lara” — simple, pero puno ng katahimikan. Sa bawat aroma ng bagong timplang kape, ramdam ko ang panibagong simula.
Isang araw ng tag-ulan, pumasok sa café ang isang lalaking payat, basang-basa, at may dalang lumang payong.
Si Marco.
“Lara, pwede bang mag-usap?” sabi niya, halos pabulong.
Tahimik kong inilagay sa mesa ang isang tasa ng kape.
“Wala na akong galit, Marco. Pero wala na rin akong espasyo sa buhay ko para sa mga taong sinira ito.”
“Patawad,” sabi niya, halos pabulong.
Ngumiti ako. “Pinatawad na kita. Pero hindi ibig sabihin ay babalik ka.”
Lumipas ang ilang taon. Ang café ay lumago, naging tatlong branch sa buong hilaga. Si Ella ay matalino, laging sinasabi sa mga kaklase niya:
“Ang mama ko, hindi umiiyak kapag niloko. Nagiging boss lang ulit.”
Minsan, habang naglalakad kami sa Session Road, may nakita akong lalaking namimigay ng flyers ng murang construction service. Magulo ang buhok, kupas ang polo, pero pamilyar ang mukha.
Si Marco.
Hindi ko siya nilapitan. Ngunit sa isip ko, tahimik kong sinabi:
“Salamat sa pag-alis. Dahil sa pagkawala mo, natagpuan ko ang sarili ko.”
Aral ng Buhay
Hindi kailangan ng sigawan para manalo.
Minsan, ang pinakatahimik na babae — siya ang may pinakamatinding hakbang.
At kung sakaling may lalaking magtanong kung ano ang ginawa ko noong niloko ako…
Sasagot lang ako:
“Tatlong bagay — ngumiti, nag-ipon ng ebidensya, at nagpatuloy nang mas maganda kaysa dati.”