Hindi ko alam kung dapat ko bang sisihin ang kabobohan ko o purihin ang tapang ko. Kasi sino bang matinong tao ang mag-aayos ng sirang ilaw habang nakatayo sa basang sahig? Sagot: ako ‘yon. Si Ramon. Laging mayabang pagdating sa DIY — kahit wala namang alam.
Isang “ZZZTTT!” lang, tapos dilim. Ang huling narinig ko, sigaw ni Grace, ang asawa ko — “Ramon! Diyos ko, Ramon!”
Pagdilat ko, puti ang paligid, amoy gamot, at may mga tubo sa braso ko. Tapos ayun, si Grace, namumugto ang mata, hawak-hawak ang kamay ko.
“Hon! Gising ka na! Salamat sa Diyos!” sabi niya habang niyayakap ako.
At doon pumasok ang pinakamalupit kong ideya ever: kunwari akong walang maalala.
“Ah… sino ka?” tanong ko, pilit kong pinipigilan ang tawa.
Biglang namutla si Grace. “Ha? Hon… ako ‘to, si Grace! Asawa mo!”
“Asawa?” sagot ko. “May asawa pala ako?”
Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Nagsimula na siyang manginig at umiyak. “Ramon, please… huwag ganito.”
Sa loob-loob ko, naku, baka ako talaga ang mamatay kapag nalaman niyang biro lang ‘to. Pero sige, laban lang. Commitment is key!
Pagdating ng mga anak namin, halos magkanda-iyak na rin.
“Papa! Ako si Toby! Naalala mo ako?” tanong ng bunso habang may hawak na robot.
“Ah… nurse ka ba?” sagot ko.
Lalong humagulgol ‘yung bata.
Si Grace naman, halos mapaupo. “Lord, bakit ganito…”
Kinabukasan, dumating pa ang mga kapatid ko. “Kuya! Ako ‘to, si Leo!”
“Doktor ka?” tanong ko.
“Mechanic ako!”
“Ah… kaya pala amoy langis,” sagot ko.
Halos mapatid sa tawa si Leo, pero pigil dahil seryoso ang asawa ko sa gilid.
Ilang araw akong inalagaan nang todo. Wala akong pwedeng hawakan, lalo na kuryente. Laging may sinigang sa mesa, may bantay sa tabi.
Ang saya, pero habang tumatagal, napapaisip ako — hanggang kailan ko ‘to kayang itago?
Isang gabi, habang nanonood kami ng lumang video ng kasal namin, tahimik si Grace. Nakatingin lang siya sa screen, may luha sa mata.
“Sana maalala mo na ‘to, Hon,” bulong niya. “Kahit ‘yung ngiti mo noon.”
Doon ako tinamaan. Ang prank ko, nagdulot pala ng totoong sakit.
Kaya huminga ako nang malalim.
“Grace,” sabi ko.
“Bakit?”
“Hindi ko talaga makakalimutan ‘to…”
“Ha? Ibig mong sabihin—”
Ngumiti ako. “Prank lang ‘to.”
Tahimik. Limang segundo. Walang imik.
Hanggang sa PLAK!
Isang matunog pero banayad na palo sa braso ko. “Ramon! Akala ko totoo! Halos mabaliw ako!”
Tawa siya, tawa rin ako. Tumakbo sina Ella at Toby, “Mama! Papa, naalala ka na ni Papa!”
Tumingin si Grace, umiiyak pero nakangiti. “Hindi niya talaga ako nakalimutan, mga anak.”
“Of course,” sagot ko, sabay ngiti. “Paano ko makakalimutan ‘yung pinakamagandang babaeng umiiyak para sa akin?”
Mula noon, tinawag nila akong ‘Amnesia King’. Lahat ng bisita, alam na agad ang kwento.
“At least,” lagi kong sabi, “ngayon alam kong gaano ninyo ako kamahal.”
Kinagabihan, bago kami matulog, niyakap ko si Grace.
“Hon, sorry ha,” bulong ko. “Pero totoo ‘to — kahit mawalan ako ng memorya, ikaw pa rin ang una kong hahanapin.”
Ngumiti siya. “Kaya pala kahit may amnesia, sweet ka pa rin.”
At sabay kaming natawa.
Minsan pala, kailangan mo munang makuryente para maintindihan kung sino talaga ang nagbibigay liwanag sa buhay mo.
Kasi kahit mawalan ka ng malay… ang pagmamahal ng pamilya, ‘yun ang kuryenteng hindi kailanman mawawala.