Si Lito Valdez ay relohero sa isang maliit na puwesto sa gilid ng palengke. Sa ilalim ng lumang bubong na yero, puno ng kalawang, kilala siya sa bayan bilang matapat at bihasang tagapagmura ng relo. Biyudo, mag-isa niyang pinalalaki ang walong taong gulang niyang anak na si Sebastian, o “Baste.” Ang buhay nila ay simple: ang tunog ng mga “tick-tock,” ang aroma ng kape sa umaga, at ang alaala ng yumaong asawa ni Lito, si Clara.
Si Clara ay dating paralegal na may pangarap maging abogado. Naiwan niya ang isang lumang libro, Introduction to Law, na ngayon ay kayamanan ni Baste. Habang abala si Lito sa pag-aayos ng relo, si Baste ay nakaupo sa sulok, binabasa nang malakas ang mga kumplikadong salitang batas, kahit pa hindi niya lahat mabigkas nang tama.
“Tay,” sabi ni Baste, “Sabi sa libro ni Nanay, inosente ang lahat hangga’t hindi napatutunayang nagkasala.”
Ngumiti si Lito, “Tama si Nanay mo. At ang pinakamahalagang batas? Maging tapat, anak. Laging tapat.”
Isang maulang Huwebes, huminto ang isang makintab na Mercedes sa harap nila. Bumaba si Don Fabian Elizondo, matangkad, nakasuot ng mamahaling barong, ang may-ari ng pinakamalaking hacienda sa probinsya. May dala siyang kahon na naglalaman ng gintong relo — ang “Medallion,” pamanang mahigit sa halaga ng bahay at lupa ni Lito.
“Ikaw daw ang pinakamahusay dito,” malamig na sabi ni Don Fabian.
“Maselan po itong trabaho, pero gagawin ko po ang lahat,” sagot ni Lito.
“Siguraduhin mo lang,” banta ni Don Fabian, “kung may mangyaring masama, mas mahal pa ‘yan sa buong buhay mo.”
Sa loob ng linggo, naging sentro ng buhay nina Lito at Baste ang relo. Habang abala si Lito sa pag-aayos, natuklasan ni Baste ang pagnanakaw ng silver watch ng driver ni Don Fabian, si Antonio.
Kinabukasan, dumating ang pulis, hinarap si Lito at pinosasan. Sinisingil siya ng krimen na hindi niya ginawa, habang si Baste ay yakap ang libro ng kanyang ina at ledger ng ama. Ang Public Attorney na si Atty. Ramirez ay nagbigay ng depensa, ngunit halatang mahina laban sa kapangyarihan ni Don Fabian at ng kanyang abogado, si Atty. De Leon.
Sa araw ng paglilitis, habang nakaupo si Lito, nakita ni Baste ang pagkakataon. Tumalon siya mula sa kanyang upuan, tumakbo sa gitna ng korte, at may lakas ng loob na sigaw:
“TIGIL! AKO ANG ABOGADO NG TATAY KO!”
Napahinto ang lahat. Si Judge Reyes, sa loob ng tatlumpung taon ng paglilitis, ngayon lang nakakita ng ganitong tapang.
“Ano ang ebidensya mo, bata?” tanong ng Hukom.
Si Baste ay naglakad papunta sa witness stand, hawak ang ledger at libro ng ina.
“Eto po! Sabi ni Don Fabian, ang pirma niya ay para sa silver watch, hindi sa gintong Medallion! Ang ledger po mismo ang nagpapatunay na naibalik na ng Tatay ko ang gintong relo!”
“Hindi po si Tatay ang kumuha ng silver watch! Siya po ang driver, si Mang Antonio!”
Naguluhan ang lahat. Tumakbo palabas si Antonio at nahuli ng mga pulis, dala ang silver watch. Si Don Fabian, nahuli sa kasinungalingan.
Pinakawalan si Lito, at ang mag-ama ay nagkayakap sa gitna ng korte.
“Bayani kita, ‘nak,” bulong ni Lito.
“Sabi ko sa’yo, Tay, inosente ka. Sabi ng libro ni Nanay,” sagot ni Baste.
Ang kanilang puwesto sa palengke ay muling dinumog ng tao, ngayon hindi lang para magpaayos ng relo kundi para makita ang “Tapat na Relohero” at ang kanyang “Batang Abogado.” Ang katarungan ay minsan nanggagaling sa dalisay na pagmamahal ng isang bata, sa isang ledger, at sa tapang na hindi natitinag, kahit ang korte ay puno ng kapangyarihan.