Sa tuktok ng burol ng Tagaytay nakatayo ang mansyon ni Sebastián Alcantara — isang lalaking mayaman sa yaman, ngunit salat sa tiwala.
Sa edad na tatlumpu’t tatlo, siya ang tagapagmana ng pinakamalaking real estate empire sa bansa. Lahat ng gusto niya, nakukuha niya — maliban sa katahimikan ng isip at kapanatagan ng puso.
Matapos masaktan ng isang babaeng ginamit lamang siya para sa kayamanan, nagsara ang puso ni Sebastián.
Lahat ng tao sa paligid niya ay parang maskara — ngiti sa harap, layunin sa likod.
Kaya nang dumating ang bagong kasambahay na si Mara Villanueva, tahimik ngunit masipag, agad siyang nagduda.
ANG BABAENG WALANG HALONG TINIG NG PANLILINLANG
Si Mara ay dalawampu’t isa, galing sa probinsya ng Batangas. Ulila sa magulang, ngunit puno ng pag-asa.
Tahimik siya, laging nakayuko habang naglilinis, at halos hindi nagsasalita kung hindi kailangan.
Ngunit sa bawat kilos niya, may mararamdamang respeto — hindi takot, kundi malasakit.
Isang gabi, habang nagbabasa si Sebastián sa kanyang opisina, narinig niya ang mahinang pag-awit ni Mara sa kusina.
Isang lullaby na hindi niya alam kung saan nagmula — parang awitin ng tahanan na hindi niya kailanman nagkaroon.
At sa unang pagkakataon, nakatulog siyang mahimbing nang hindi tulog-tulog ang kanyang kaluluwa.
ANG PAGSUBOK
Isang gabi, habang nagkukwentuhan sila ng kanyang matalik na kaibigang negosyante, nagbiro ito:
“Seb, mag-ingat ka sa bagong kasambahay mo. Minsan, mas matalim pa ang ngiti kaysa sa patalim.”
Tumawa siya, ngunit may butil ng pagdududa na tumusok sa isip niya.
“Paano kung totoo?” naisip niya.
Kaya isang gabi, nagdesisyon siyang subukan si Mara.
Nagkunwari siyang nakatulog sa sala. Sa ibabaw ng mesa, iniwan niya ang kanyang Rolex, isang mamahaling wallet, at isang sobre ng pera.
Tahimik ang buong bahay nang pumasok si Mara, may dalang lampara at walis.
Marahan ang kanyang mga hakbang, halos walang tunog.
Idinilat ni Sebastián nang bahagya ang mata — naghihintay sa sandaling siya’y mabibigo muli sa tiwala.
Ngunit ang nasaksihan niya ay hindi inaasahan.
Lumapit si Mara, hindi sa mesa, kundi sa kanya.
Kinuha nito ang kumot at marahang itinakip sa balikat niya.
Pagkatapos ay mahina itong bumulong:
“Kung alam mo lang, Ginoo, mas mahirap matulog sa bahay na hindi iyo, kaysa sa bahay na wala kang pag-aari.”
Pagkatapos ay pinunasan ni Mara ang relo — maingat, parang bagay na hindi niya dapat dumihaan — ibinalik sa pwesto, at dahan-dahang lumabas ng kwarto.
ANG MGA SALITANG HINDI MAALIS SA ISIP
Kinabukasan, hindi na siya mapakali.
Ang bawat linya ni Mara ay tumatama sa kanya.
“Mas mahirap matulog sa bahay na hindi iyo…” — ano kaya ang ibig niyang sabihin?
Sa mga sumunod na gabi, inulit ni Sebastián ang pagsubok.
At sa bawat pagkakataon, pareho ang ginagawa ni Mara: tinatakpan siya ng kumot, pinupunasan ang relo, at nag-iiwan ng bulaklak sa mesa.
Walang kahit anong kasakiman — puro kabutihan lang.
Hanggang isang gabi, hindi na niya kayang magpanggap.
Idinilat niya ang mga mata at marahang nagsalita:
“Mara, bakit mo ginagawa ‘to?”
Nagulat ang dalaga, halos mabitawan ang lampara.
“Ginoo! Akala ko po natutulog kayo…”
“Ginawa ko ‘yon para subukan ka,” amin ni Sebastián. “Gusto kong malaman kung totoo ka.”
Namutla si Mara, ngunit sa halip na umiyak, ngumiti ito nang malungkot.
“Akala ko po, kayo lang ang sinusubukan ng mundo. Pero kayo pala, sinusubukan din ang mga tao.”
Tahimik si Sebastián.
Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng hiya — hindi dahil sa pera, kundi dahil sa sariling puso.
ANG PAGBABAGO
Mula noon, nagbago ang tingin niya kay Mara.
Nagsimula silang mag-usap sa hapag — tungkol sa probinsya, sa ulan, sa mga simpleng bagay.
At sa bawat araw, tila unti-unting nabubura ang lamig ng kanyang mansyon.
Isang umaga, nadatnan niyang naglalagay ng bulaklak si Mara sa hardin.
“Bakit bulaklak ng daisy?” tanong niya.
Ngumiti si Mara.
“Kasi kahit simpleng bulaklak lang, kaya nitong magpasaya ng isang kaluluwang pagod.”
ANG LIHIM NA LIHAM
Ngunit hindi lahat ay natuwa.
Isang dating kasosyo ni Sebastián ang nagpakalat ng maling balita — na nilalandi raw ni Mara ang kanyang amo para umangat sa buhay.
Muling bumalik ang takot sa puso ng milyonaryo.
Naisip niyang baka nga totoo.
At sa sandaling iyon ng pagdududa, winasak niya ang tiwala ng dalaga.
Kinabukasan, wala na si Mara.
Iniwan niya ang isang liham sa mesa:
“Salamat po, Ginoo, sa mga araw na naging totoo.
Hindi po ako galit.
Pero baka mas mabuting umalis ako bago ninyo ako tuluyang mapagkamalan na isa sa mga taong kinatatakutan ninyo.
— M.”
ANG PAGKIKITA MULI
Lumipas ang mga buwan.
Hanggang isang araw, habang naglalakbay si Sebastián sa isang maliit na bayan sa Batangas, nadaanan niya ang isang panaderyang may karatulang: “Mara’s Morning Daisies.”
Pumasok siya.
Sa likod ng counter, naroon si Mara — payapa, nakangiti, at mas masigla kaysa dati.
“Hindi ko inakalang makikita pa kita,” mahina niyang sabi.
Ngumiti si Mara. “Ang gising ko po ngayon, hindi na dahil sa takot. Dahil sa pangarap na.”
Lumapit si Sebastián, inilabas ang tuyong daisy na minsan ay iniwan ni Mara sa mesa.
“Hindi mo kinuha ang kahit ano sa akin,” sabi niya. “Pero kinuha mo ang lahat ng galit sa puso ko.”
Ngumiti si Mara, lumapit, at marahang sinabi:
“Hindi ko po ginising ang inyong katawan noon, Ginoo. Pero siguro, ginising ko ang inyong puso.”
At sa unang pagkakataon, hindi na kailangang magpanggap ni Sebastián na natutulog.
Dahil sa harap ng dalagang minsang tinakpan lang siya ng kumot — gising na siyang muli.
Aral:
Minsan, sinusubok natin ang kabaitan ng iba, ngunit sa huli, tayo pala ang sinusubok ng tadhana — kung kaya pa ba nating maniwala sa kabutihan.