Sa dalawang taon niyang pamamasada bilang taxi driver, sanay na si Cleo sa iba’t ibang mukha ng gabi — mga pasaherong amoy alak, mga mag-asawang nag-aaway sa likod ng sasakyan, at mga tahimik na estrangherong may bitbit na kwento ng lungkot. Ngunit sa kabila ng lahat, ang gabing iyon ng Nobyembre ang tatatak sa kanyang buhay magpakailanman.
Balot ng hamog ang kalsada habang mabagal siyang nagmamaneho. Malapit na siyang manganak, at bawat pagpreno ay may kasabay na kirot sa kanyang likod. Hinaplos niya ang kanyang tiyan.
“Konti na lang, anak,” mahina niyang bulong. “Uuwi na tayo kay Chester.”
Si Chester, ang kanyang pusang kulay kahel, ang tanging kasama niya sa bahay. Wala nang iba. Limang buwan na rin mula nang iwan siya ng asawa niyang si Mark — matapos nitong amining may iba itong buntis, ang sekretarya nitong si Jessica. Mula noon, binuo ni Cleo ang sarili, pinilit mabuhay, at nagpatuloy magmaneho gabi-gabi para lang makasigurong may ipon sa oras ng panganganak.
Ngunit gabing iyon, bandang alas-onse, may kakaibang tagpo sa kalsada.
Habang bumabaybay sa madilim na daan, napansin niyang may lalaking duguan at hirap huminga sa gilid ng kalsada. Basang-basa ito ng ulan, at parang wala nang lakas tumayo.
Natural na reaksyon ni Cleo ang magdalawang-isip — delikado, baka kriminal. Pero sa bawat tibok ng kanyang puso, naroon ang tinig ng kanyang konsensiya.
“Hindi ko pwedeng ipikit ang mata,” sabi niya sa sarili.
Binaba niya ang bintana. “Ayos ka lang? Kailangan mo ba ng tulong?”
Tumitig sa kanya ang lalaki, halatang takot. “Kailangan ko lang makarating sa ligtas na lugar… bago nila ako maabutan.”
“‘Sila?’” tanong ni Cleo, pero bago pa man ito makasagot, may dumating na kotseng mabilis ang takbo, tila may humahabol.
“Sumakay ka!” sigaw ni Cleo at pinaandar agad ang taxi.
Habang tumatakbo sila, naramdaman niyang sumusunod ang dalawang sasakyan. Sa rearview mirror, kumikislap ang mga ilaw.
“Diyos ko…” bulong niya, ngunit hindi siya tumigil.
Kahit kabado, nagawang makaiwas ni Cleo sa mga humahabol gamit ang matalas niyang instinct sa kalsada.
Pagdating nila sa ospital, halos mawalan ng malay ang lalaki.
“Salamat…” mahina nitong sabi. “Hindi mo alam kung gaano mo ako niligtas ngayong gabi.”
Pag-uwi ni Cleo, pinakain niya si Chester at nahiga, pagod ngunit magaan ang loob. “Sino kaya siya?” tanong niya sa sarili bago pumikit.
Kinabukasan.
Nagising si Cleo sa ugong ng mga makina. Sa labas ng bahay, may limang itim na SUV na nakaparada. Mga lalaking naka-itim at may earpiece ang nakatayo sa paligid.
“Diyos ko… baka kriminal talaga ang tinulungan ko,” bulong niya.
Isang malakas na katok ang umalingawngaw sa pinto. Pagbukas niya, bumungad ang tatlong lalaki—isa ay naka-suit, isa’y may earpiece, at ang isa… ang lalaking tinulungan niya kagabi.
Ngayon ay malinis, maayos, at halatang galing sa mayamang pamilya.
“Magandang umaga, Ma’am,” sabi ng lalaki sa suit. “Ako si James, head of security ng Atkinson family. Ito si Mr. Atkinson at ang anak niyang si Archie—ang lalaking tinulungan ninyo.”
Nanlaki ang mga mata ni Cleo. Ang apelyidong Atkinson ay kilala sa balita—ang pamilyang bilyonaryo na nawalan ng anak matapos itong dukutin ng sindikato tatlong araw na ang nakalipas.
“Kung hindi dahil sa’yo,” sabi ni Archie, “baka hindi na ako makauwi nang buhay. Tinakbo ko ang pagkakataon nang ilipat nila ako kagabi. Kung hindi ka huminto, baka patay na ako ngayon.”
Lumapit si Mr. Atkinson, hawak ang isang sobre. “Salamat sa’yo, hija. Dahil sa kabayanihan mo, natapos ang operasyon ng sindikatong ‘yon.”
Nang makita ni Cleo ang laman ng sobre—isang malaking tseke—napaatras siya. “Hindi ko po matatanggap ‘to!” nanginginig niyang sabi.
Ngumiti ang matanda. “Ito ay tulong lang para sa iyo at sa magiging anak mo. Ang ginawa mong kabutihan ay higit pa sa anumang halaga.”
Habang pinupunasan ang luha, nilapitan siya ni Archie. “May pakiusap din po kami. Gusto ka naming isama sa aming bagong proyekto—isang foundation na tutulong sa mga mahihirap at nangangailangan ng tulong sa daan. Kailangan namin ng mga katulad mo, Cleo — matapang at may puso.”
Inabot ni Mr. Atkinson ang kanyang business card. “Kung may kailangan ka, tawagan mo lang kami. Utang namin sa’yo ang buhay ng anak ko.”
Habang umaalis ang hanay ng mga SUV, pinahid ni Cleo ang luha sa pisngi. Hinaplos niya ang kanyang tiyan.
“Narinig mo ‘yon, anak?” bulong niya. “Mukhang may bagong simula tayo. Minsan, ang pagtulong sa iba — kahit sa gitna ng takot — ang magbabago ng buong buhay mo.”