Ako si Miguel, 20 taong gulang, probinsyano, simpleng estudyante sa isang unibersidad sa Quezon City. Wala akong pera o koneksyon—ang tanging yaman ko ay ang pangarap na makatapos at mabigyan ng magandang buhay ang pamilya ko.
Ngunit nagbago ang lahat nang makilala ko si Doña Carmela, 60 anyos, dating may-ari ng kilalang chain ng restaurant sa Maynila, ngayon ay retirado at nakatira sa isang malaking bahay sa San Juan.
Nakilala ko siya sa isang charity event ng aming student organization. Sa unang tingin, nahuli niya ang atensyon ko—hindi dahil sa yaman o hitsura, kundi sa presensyang marangal, sa titig na tila kayang basahin ang kaluluwa ng isang tao. Tahimik ngunit may bigat ang bawat salita niya, at sa likod ng ngiti, dama ko ang lungkot na matagal nang nakatago.
Tatlong buwan matapos ang unang pagkikita, naging malapit kami. Ibinahagi niya sa akin ang buhay niya—isang kasal na puno ng sakit, isang buhay na inalay sa negosyo, at isang puso na tila hindi muling magbubukas para sa pag-ibig. Ngunit sa bawat kuwento, unti-unti akong nahulog sa kanya.
Isang gabing umuulan sa Taguig, lumuhod ako sa harap niya:
“Hindi ko iniintindi ang edad mo, Carmela. Ang alam ko lang, gusto kong makasama ka.”
Pagbalik ko sa bahay, sumabog ang galit ng pamilya ko:
“Baliw ka na ba, Miguel? Gusto mo bang pagtawanan ka ng buong barangay?”
“Baka binibili ka lang niyan!” sabi ng nanay ko, halos maiyak.
Ngunit hindi ko sila pinakinggan. Alam ko ang nararamdaman ko—iba ito sa materyal na bagay. Kaya iniwan ko ang tahanan at kami ni Carmela ang nagplano ng kasal, isang simpleng seremonya sa private garden sa Antipolo, dinaluhan lamang ng ilang kaibigan at dating kasosyo niya sa negosyo.
Pagkatapos ng kasal, dinala niya ako sa kanyang malaking bahay sa San Juan. Tahimik at malamig, amoy rosas at mamahaling pabango. Sa gabing iyon, nagpalit siya ng puting silk nightgown at naupo sa tabi ko. Hawak niya ang tatlong brown envelope at isang key fob ng Porsche.
“Miguel, mula ngayon, lahat ng ito ay sa’yo,” sabi niya.
Nang buksan ko ang mga envelope, nakita ko ang mga titulo ng lupa sa Makati, Quezon City, at Batangas. Halaga? Higit ₱100 milyon.
“Bakit mo ito ginagawa?” tanong ko. “Mahal kita, hindi ang mga bagay na ito.”
Ngunit ngumiti lang siya, malamig at hindi mabasa.
“Miguel… kung pinili mo ako, kailangan mong tanggapin ang lahat ng kasama nito. Hindi lang ako, pati ang mga lihim ko.”
Napanganga ako nang marinig ang sinabi niya:
“Ang pagkamatay ng dati kong asawa… hindi aksidente.”
Nanlaki ang mga mata ko. Ang hangin sa kwarto biglang lumamig. Ang mga titulong nasa mesa, ang Porsche key—lahat parang may sumpa.
Ipinagpatuloy niya:
“Si Manuel Delgado, asawa ko sa loob ng tatlong dekada, ay may lihim na relasyon sa isa sa mga manager ng aming negosyo. Nang malaman ko, nag-away kami sa Tagaytay. Siya ang nagmaneho pauwi… at hindi na nakarating. Aksidente raw sa kurbada. Pero bago iyon, may anonymous na tawag na nagsabing: ‘Kung ayaw mong mawalan ng lahat, iwasan mong sumakay sa kotse ni Manuel.’”
Dahan-dahan kong naintindihan—may nagbantang pumatay sa kanila, at ngayon, ako na ang tagapangalaga ng lahat ng ari-arian at titulo ni Carmela.
Kinabukasan, tatlong bodyguard ang nagbabantay sa gate, at sa diyaryo, isang warehouse na pag-aari ni Carmela ay nasunog.
Sa mga sumunod na linggo, natuklasan ko ang lumang safe sa study room. Sa loob, may larawan ko at nakasulat:
“He fits the description. Same height. Same blood type. Proceed quietly.”
Tumayo si Carmela sa likod ko, malamig ang ngiti.
“Dahil matagal na kitang kilala. Ikaw ang kopya ni Manuel—ang anak niya sa kabit.”
Natigilan ako. Ang kasal ko ay hindi lang tungkol sa pag-ibig. Ito ay plano—isang pagsasanib ng dugo, ari-arian, at lihim na nakatago sa nakaraan.
Sa loob ng bahay na puno ng yaman at lihim, natutunan ko—ang pagmamahal ay minsang sinasalamin ng panganib, at ang tiwala ay kailangang higit pa sa simpleng damdamin.
Ngayon, habang hawak ko ang kamay ni Carmela, naiintindihan ko: ang pagmamahal ko sa kanya ay hindi lamang sa puso, kundi sa tapang na harapin ang nakaraan at protektahan ang kinabukasan.