Sa gitna ng malakas na ulan sa isang kanto sa Quezon City, may batang babae na tila nilunod ng mga patak ng tubig habang hawak-hawak ang lumang basket na puno ng saging at bayabas. Basa ang kanyang damit, nanginginig ang katawan, at halos di marinig ang kanyang tinig sa lakas ng ulan.
“Prutas po… mura po…” paulit-ulit niyang sinasabi sa mga nagmamadaling tao, pero tila walang nakapapansin.
Ang pangalan niya ay Nica, sampung taong gulang. Araw-araw niyang tinutulungan ang ina niyang may sakit, habang halos hindi nakakapag-aral.
Habang nagbabantay sa kanyang mga natitirang prutas, huminto ang isang itim na kotse sa harap niya. Bumaba ang bintana, at tumingin sa kanya ang isang lalaki na may maayos na pananamit at may magalang na ngiti.
“Anak, bakit ka nandito sa ulan?” tanong ng lalaki.
“Nagbebenta po ako ng prutas, Kuya. Kailangan po namin ng makain,” sagot ni Nica, mahina at nanginginig.
Tumingin siya sa basang bata at sa lumang basket. May kirot sa kanyang puso.
“Magkano lahat ’yan?” tanong ng lalaki, si Sir Ramon, negosyante at papunta sana sa isang meeting.
“Tatlong daan po, Kuya,” sagot niya, dahan-dahang binibilang ang laman ng basket.
“Eto, limang libo,” sabi ni Ramon habang iniabot ang pera at sabay sinara ang payong ni Nica. “Sakay ka muna. Basa ka na sobra.”
Ngunit nag-alinlangan ang bata.
“Baka po magalit si Mama…”
“Hindi siya magagalit kung uuwi kang ligtas,” sagot niya, nakangiti.
Habang naglalakad sa kalsada, tinanong ni Nica:
“Bakit niyo po binili lahat ng prutas ko? Sayang po ang pera niyo.”
Ngumiti si Ramon.
“Hindi sayang kung makakagawa ito ng tamang pagbabago sa buhay mo. Pero may kondisyon ako.”
“Ano po iyon?”
“Sa susunod, sa halip na magtinda sa ulan o init, sa paaralan ka na pumunta. Edukasyon mo ang mas mahalaga.”
Kinabukasan, hinanap ni Ramon ang bahay nila Nica. Isang maliit na kubo sa tabi ng ilog, kung saan nakita niya ang ina ng bata, si Aling Rosa, na may ubo at mahina ang katawan.
“Salamat po, Sir Ramon,” umiiyak na sabi ng ina.
“Walang anuman. Pero gusto kong matulungan si Nica na makapag-aral. Bigyan natin siya ng pagkakataong mangarap,” sagot ni Ramon.
Ngayon, ilang taon ang lumipas. Sa graduation ceremony ng public school, nakasuot ng toga at may medalya sa leeg si Nica, honor student na. Sa likod ng auditorium, nakatayo si Ramon, pinagmamasdan siya nang may ngiti.
Nilapitan siya ni Nica at inabot ang isang bayabas na nakabalot sa pulang ribbon.
“Para po sa inyo, Tito Ramon. Naaalala niyo pa po ba ito?”
“Oo, anak. Ang unang prutas na binili ko sa ’yo,” sagot niya habang tumatawa.
Ngunit ngumiti si Nica, may luha sa mata.
“Ngayon po, gusto kong ibalik. Dahil kung hindi dahil sa inyo, baka hanggang ngayon, nagbebenta pa rin ako sa ulan.”
Niwanag ang mukha ni Ramon at mahigpit siyang niyakap.
“Hindi ako ang nagligtas sa’yo, Nica. Ikaw mismo ang nagbago ng sarili mo—pinili mong maniwala at magsikap.”
At mula noon, nagpatuloy si Nica sa kolehiyo sa tulong ni Ramon. Sa bawat umuulang araw, naaalala niya ang araw na may isang taong bumili ng lahat ng kanyang prutas, at iniwan sa kanya ang pinakamahalagang regalo: pag-asa at pagkakataong mabago ang kanyang buhay.