Sa malamig at marangyang lungsod ng Tagaytay, kung saan ang mga ulap ay tila humahalik sa mga mansyon ng mga mayayaman, nakatayo ang tahanan ng pamilyang Velasco — isang palasyong kumikislap sa ginto at marmol. Sa labas, tila perpekto ang lahat. Ngunit sa loob ng mansyon, may isang sakit na hindi kayang pagalingin ng pera: ang dalawang anak ni Arturo Velasco, sina Lira at Liam, ay may taning na ang buhay.
Walong taong gulang pa lamang ang kambal, ngunit halos buong pagkabata nila’y ginugol sa loob ng silid na puno ng mga makinang medikal. May sakit sila sa dugo at baga, at bawat araw ay laban para makahinga. Si Arturo, isang kilalang negosyante sa larangan ng real estate, ay bihirang umuwi—mas pinipiling harapin ang mga meeting kaysa ang katotohanang unti-unting nawawala ang kanyang mga anak.
Ang tanging nagbibigay-liwanag sa madilim na tahanan ay si Aling Mila, ang yaya ng kambal. Siya ang gumigising sa kanila sa umaga, nagpapakain, nagkukwento, at nagdarasal sa tabi nila tuwing gabi. Sa puso ng kambal, si Mila na ang itinuring nilang ina.
“Yaya, darating po ba si Daddy ngayon?” tanong ni Lira, mahina ngunit may bahid ng pag-asa. Ngumiti si Mila at hinaplos ang buhok ng bata. “Darating siya, anak… baka bukas.” Ngunit sa loob ng kanyang puso, alam niyang baka hindi na naman ito totoo.
Habang ang pagmamahal ni Mila ay lumalalim, isang babaeng puno ng inggit ang lihim na nagmamasid — si Clarisse, ang sekretarya ni Arturo. Matagal na niyang gustong makuha ang loob ng amo, at nakikita niya si Mila bilang hadlang sa kanyang ambisyon. Naniniwala siya na kapag nawala ang kambal, madali na niyang makukuha ang simpatiya ni Arturo.
Isang araw, sa gitna ng kalungkutan ng kambal, dinala ni Mila ang mga bata sa hardin upang masilayan ang araw. “Ang ganda po, Yaya!” sigaw ni Liam habang humahaplos sa sinag ng araw. Ngunit bago pa man nila malasap ang saya, biglang sumigaw si Clarisse. “Ano’ng ginagawa mo?! Pinapatay mo ang mga bata!”
Narinig ni Arturo ang kaguluhan. Sa unang pagkakataon, nakita niya kung gaano kamahal ni Mila ang kanyang mga anak. “Huwag n’yo pong palayasin si Yaya Mila,” pagmamakaawa ni Lira. Ang mga salitang iyon ay tumagos sa pusong matagal nang natigang sa damdamin.
Mula noon, naging malapit si Arturo sa kanyang mga anak — at unti-unti ring napansin ang kabutihan ni Mila. Ngunit sa dilim, nagsimula ang plano ni Clarisse. Sa tulong ng isang tiwaling doktor, palihim nilang pinapalitan ang gamot ng kambal. Lumala ang kalagayan ng mga bata, hanggang sa isang araw, idineklara ng mga doktor: isang linggo na lang ang itatagal nila.
Walang mas masakit pa kay Arturo kaysa marinig iyon. Samantalang si Mila, sa halip na sumuko, ay nanalangin. Naalala niya ang itinuro ng kanyang lola — tungkol sa isang halamang “Dugo ng Lupa,” na sinasabing nagbibigay-buhay sa mahihinang katawan. Sa pahintulot ni Arturo, lihim niyang pinainom ang kambal ng sabaw nito at gabi-gabing nagdarasal sa tabi ng kanilang kama.
Hanggang isang umaga, nangyari ang hindi inaasahan. Nagising si Liam at hinawakan ang kamay ng kanyang kapatid. “Lira, nakakahinga na ako,” bulong niya. Bumalik ang kulay sa kanilang mga pisngi, at sa loob ng ilang araw, tuluyang gumaling ang kambal. Hindi makapaniwala ang mga doktor—walang siyentipikong paliwanag ang kanilang paggaling.
Ngunit si Clarisse, nilamon ng galit at inggit, ay nagplano ng mas masahol. Pinalitan niya ng lason ang halamang gamot ni Mila upang maisisi rito ang kamatayan ng kambal. Kinabukasan, biglang bumagsak ang kalagayan ng mga bata, at sinisi ni Clarisse si Mila sa harap ng lahat.
Ngunit sa gitna ng kaguluhan, isang resibo ang nalaglag mula sa bag ni Clarisse—resibo ng isang kemikal na ginagamit bilang lason, may pirma ni Dr. Salazar. Sa tulong ng CCTV, napatunayan ang lahat: si Clarisse ang may kagagawan.
Nahulog ang luha ni Arturo habang dinadala ng mga pulis si Clarisse. Lumuhod siya sa harap ni Mila. “Patawarin mo ako… kung hindi dahil sa pananampalataya mo, wala na sana ang mga anak ko.”
Muling gumaling ang kambal, at ang mansyon ay tila nabalot ng kakaibang liwanag. Ang dating malamig na bahay ay napuno ng tawanan, panalangin, at pagmamahal.
Ipinagbili ni Arturo ang kanyang mga negosyo at ginawang “Bahay ng Liwanag” ang dating mansyon — isang tahanan para sa mga batang may karamdaman. Sa paglipas ng panahon, namulaklak ang pag-ibig sa pagitan ni Arturo at Mila. Sa isang simpleng kasal sa hardin, sa harap nina Lira at Liam, ipinangako nila ang kanilang buhay sa isa’t isa.
Ang dating bilyonaryo at ang kanyang yaya — ngayon ay pamilya. At ang kanilang kwento ay nagpapatunay: ang tunay na himala ay hindi laging dumarating sa simbahan o sa langit, kundi sa pusong marunong manalig, magmahal, at magpatawad.