Sa dulo ng kagubatan, kung saan ang araw ay dahan-dahang sumisilip sa pagitan ng mga dahon, nakatayo ang isang maliit na kubo. Dito nakatira si Mang Ramon, isang 68-anyos na balo na araw-araw ay binubuhay ng alaala ng kanyang yumaong asawa, si Lorna. Sa bawat lagok ng kape at bawat paghaplos sa lumang upuan, tila naririnig pa rin niya ang tawa ng kabiyak na minsang nagbigay liwanag sa kanyang mundo. Sa mahabang panahon, ang kanyang tanging kasama ay ang kaluskos ng hangin at ang mga ibong umaawit sa umaga.
Ngunit isang gabing bumubuhos ang ulan, nabasag ang katahimikan ng kanyang buhay. Mula sa labas ng kanyang kubo, may marahang kaluskos. Nang kanyang silipin, natagpuan niya ang isang nilalang na tila galing sa unos — isang dalagang basang-basa, duguan, at walang malay.
Kinabukasan, nang magkamalay ito, isa lamang ang nasabi: “Lia.” Hindi niya alam kung iyon ang kanyang pangalan, ngunit iyon ang tinawag ni Mang Ramon sa kanya mula noon.
Sa kabila ng takot at pag-aalinlangan, pinili ni Mang Ramon na kupkupin si Lia. Sa mga sumunod na linggo, unti-unting nagkaroon ng bagong buhay ang matandang kubo. Si Lia ang nagluto, naglinis, at nagtanim ng mga bulaklak sa paligid. Ang dating tahimik na paligid ay napuno ng halakhak, awitin, at mga kwento. Para kay Mang Ramon, si Lia ay naging parang anak—isang liwanag na bumalik sa kanyang puso matapos ang mahabang panahon ng dilim.
Ngunit tulad ng lahat ng himala, may kasamang pagsubok. Mabilis kumalat sa baryo ang tsismis tungkol sa “misteryosong babae” sa kubo ng matanda. “Aswang,” sabi ng ilan. “Magnanakaw na nagtatago,” bulong ng iba. Si Mang Ramon, na dating iginagalang, ay tinawag na baliw. Ang mga kapitbahay ay lumayo, at ang baryo ay napuno ng pagdududa.
Isang araw, dumating ang mga tanod bitbit ang ulat na may “delikadong babae” umanong nawawala. Kinabahan si Lia, ngunit sa halip na tumakas, pinili niyang manatili. Si Mang Ramon naman ay buong tapang na ipinagtanggol siya. “Hindi siya masama. Isa siyang taong sugatan, at lahat tayo ay minsan nang naging gano’n,” mariin niyang sabi.
Ilang araw makalipas, dumating ang mga pulis mula sa kalapit-bayan. Sa wakas, nalaman nila ang katotohanan: si Lia ay Lia Mendoza, isang ina na nawala sa bagyong lumubog sa kanilang bangka. Akala niya’y namatay ang anak niyang si Anna, kaya nawalan siya ng ulirat at alaala. Mula noon, nagpagala-gala siya sa gubat hanggang tuluyang mapadpad sa kubo ni Mang Ramon.
Sa isang tagpong parang himala, habang pinakikita sa kanya ng mga pulis ang mga natagpuang gamit mula sa insidente, nakita ni Lia ang isang pendant na may nakaukit na “Anna.” Parang kuryenteng dumaloy ang mga alaala. At sa pagbalik ng kanyang gunita, bumalik din ang sakit—ngunit ngayong may kasamang pag-asa.
Sa tulong ng mga awtoridad, natagpuan si Anna, buhay sa isang ospital sa kabilang bayan. Isang mangingisda ang nakasagip sa kanya matapos ang bagyo. Ang muling pagkikita ng mag-ina ay nagpaiyak sa lahat ng saksi, lalo na sa mga taga-baryo na minsan nang nanghusga kay Lia.
Makalipas ang ilang araw, bumisita ang mga kapitbahay, dala ang pagkain at paghingi ng tawad. Si Kapitan Ernesto ang unang lumapit: “Mang Ramon, patawarin ninyo kami. Hindi namin naintindihan.” Ngumiti lamang ang matanda at sinabing, “Mas mabuting huli ang kabutihan kaysa sa walang kabutihan kailanman.”
Mula noon, ang kubo sa kagubatan ay naging “Hardin ng Pag-asa” — isang maliit na proyekto ng baryo kung saan nagtatanim sila ng mga gulay at bulaklak para sa mga nangangailangan. Si Mang Ramon ang naging tagapagturo, habang sina Lia at Anna ay tumulong sa pag-aalaga. Ang dating kubong tahimik ay ngayon puno ng tawanan, musika, at mga bagong pangarap.
Ang kuwento ni Mang Ramon at Lia ay naging alamat sa kanilang bayan — isang paalala na hindi lahat ng nawawala ay dapat katakutan, at minsan, ang mga sugatang kaluluwa ay siya pang magpapagaling sa iba.