Sa tuktok ng isang tore sa gitna ng Bonifacio Global City, nakatayo ang penthouse ni Adrian Dela Vega, isang palasyong yari sa salamin at bakal. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na tila isang larong kontrolado ng kanyang mga daliri. Sa mundo ng negosyo, siya ang “Lion of the Market”—isang alamat na yumaman sa pamamagitan ng tusong diskarte at malamig na puso.
Ngunit kahit ang pinakamalakas na leon ay may sandaling nagiging mahina.
Isang taon na ang nakalipas, nagsimulang bumagsak ang katawan ni Adrian. Nagsimula sa simpleng pagod, pagkatapos ay pananakit ng mga kasukasuan, hirap sa paghinga, at tuluyang panghihina. Ginamit niya ang kanyang kayamanan upang tawagin ang pinakamahusay na mga doktor mula sa iba’t ibang bansa. Ngunit matapos ang sunod-sunod na pagsusuri, iisa lamang ang sagot nila:
“Hindi namin alam kung ano ito, Mr. Dela Vega. Parang ang katawan ninyo mismo ang kalaban ninyo.”
Walang lunas. Walang pangalan. Walang kasiguruhan kung kailan siya tuluyang mawawala.
Nang mawalan ng pag-asa, isinara niya ang kanyang sarili sa penthouse. Hindi na siya nagbukas ng mga tawag, hindi na lumabas. Tanging ang kanyang nars at katahimikan ang kasama niya—hanggang dumating si Lyra, ang bagong tagapaglinis na galing sa isang liblib na baryo sa kabundukan ng Sierra Madre.
Tahimik at simple si Lyra, may mga mata na tila laging nakikinig sa kalikasan. Habang nagtatrabaho, madalas siyang pumunta sa balkonahe kung saan may ilang paso ng tuyong halaman. Doon, kinakausap niya ang mga ito na parang mga bata.
“Kaya n’yo ‘yan. Hindi pa huli para mabuhay.”
Napatingin si Adrian mula sa loob ng kanyang silid. Sa una’y inakalang kabaliwan, ngunit makalipas ang isang linggo, napansin niyang muling sumibol ang mga halaman. Ang mga tuyong dahon ay naging berde, at isang umaga, isang maliit na bulaklak ang namukadkad.
Tinawag niya si Lyra.
“Anong ginawa mo sa mga halaman?”
“Wala po, Sir,” sagot nito. “Nilinisan ko lang at pinainom ng kaunting ‘panggising.’”
“Panggising?”
Ipinakita ni Lyra ang isang maliit na bote ng maitim na likido.
“Gawa po ito ng lola ko. Pinakuluang ugat at dahon mula sa aming bundok. Sabi niya, gisingin daw nito ang pagod na kaluluwa ng lupa.”
Tinawanan ni Adrian. “Pamahiin. Hindi ako naniniwala sa ganyan.”
Ngunit nang gabing iyon, habang siya’y pinupulikat sa sakit, wala nang natirang pagdududa. Tinawag niya si Lyra.
“Iyong gamot mo… bigyan mo ako.”
Ibinigay ni Lyra ang isang kutsarita ng likido. Mapait, parang putik. Ngunit makalipas ang ilang minuto, ang sakit ay humupa. Sa unang pagkakataon sa loob ng maraming buwan, nakatulog siyang mahimbing.
Kinabukasan, may kakaibang sigla sa kanyang mga mata.
“Anong klaseng halamang ginagamit n’yo?” tanong niya.
Ngumiti si Lyra. “Hindi lang po halaman ang nagpapagaling. Kailangan ding maniwala ang may sakit.”
Mula noon, araw-araw siyang naghahanda ng mga tsaa, tapal, at halamang sinasabayan ng mga kwento mula sa kanilang tribo—mga alamat tungkol sa mga “halamang may kaluluwa,” na nagdudugtong daw sa katawan at kalikasan.
“Ang sakit ninyo, Sir,” sabi ni Lyra, “ay hindi lang galing sa katawan. Masyado nang malayo ang puso ninyo sa lupa.”
Lumipas ang mga linggo. Minsan ay gumagaan ang pakiramdam ni Adrian, minsan ay bumabalik ang sakit. Hanggang isang gabi, halos sumuko siya.
“Lyra… tapusin na natin ‘to. Ayoko na.”
Ngunit marahan siyang hinawakan ni Lyra.
“Naaalala n’yo po ba ang kwento ko tungkol sa puno ng Dulangin?”
Ikinuwento niya ang tungkol sa punong tinamaan ng kidlat—nasunog, nabuwal, at inakalang patay. Ngunit pagkalipas ng isang taon, sa gitna ng abo, isang usbong ang sumibol.
“Ang buhay, Sir, laging bumabalik kapag may dahilan pa para lumaban.”
Ang mga salitang iyon ay parang binhi na tumubo sa loob ni Adrian.
Pagkalipas ng isang buwan, nagising siya na magaan ang katawan. Wala na ang kirot, wala na ang hapdi. Nang siya’y muling suriin ng mga doktor, nagulat ang lahat.
“Imposible. Wala nang bakas ng sakit,” wika ng isang espesyalista.
Ang kanyang paggaling ay naging usap-usapan sa buong bansa. Ngunit nang tanungin siya ng media kung ano ang sikreto, sagot lamang ni Adrian:
“Pag-asa.”
Hindi na siya bumalik sa stock market. Sa halip, itinatag niya ang Lyra Healing Garden, isang research center sa paanan ng Sierra Madre na pinagsasama ang agham at karunungang katutubo. Doon nagtutulungan ang mga doktor at mga herbolaryo, at muling nabubuhay ang mga kaalaman ng mga ninuno.
Isang hapon, habang pinagmamasdan nila ang paglubog ng araw, tinanong ni Adrian si Lyra:
“Lyra, ano ba talaga ang gamot na ibinigay mo sa akin?”
Ngumiti ang dalaga.
“Hindi po gamot ang nagpagaling sa inyo, Sir. Kayo po mismo. Ang pagnanais n’yong mabuhay—‘yun ang binuhay ng mga halaman.”
At doon niya napagtanto: ang tunay na kayamanan ay hindi nasa mga bangko o sa mga gusali, kundi sa hangin, sa lupa, at sa mga taong nagbibigay ng pag-asa.
Sa gitna ng mga bulaklak at mga bagong tumutubong halaman, muling sumibol ang puso ng lalaking minsang akala niya’y patay na.