Ang araw na iyon ay dapat sana’y simula ng habambuhay.
Ang simbahan ay puno ng halakhak, musika, at luha ng tuwa habang sina Elias at Mira Delos Reyes ay nagpalitan ng pangako. Isang oras matapos nilang sabihin ang “Oo,” huminto ang mga kampana—at pinalitan ng sirena ng ambulansya ang musika ng kasiyahan.
Ang Aksidente
Sa kalsadang paakyat patungo sa Tagaytay, ang puting kotse na sinasakyan ng bagong kasal ay nawalan ng kontrol. Ang mga saksi ay nagsabing nakita nilang tumilapon ang mga bulaklak mula sa likod ng sasakyan bago ito bumangga sa bakal na harang at gumulong pababa sa gilid ng daan.
Nang dumating ang mga rescuers, magkahawak pa rin ang kamay nina Elias at Mira. Parehong nakasuot ng kanilang kasuotan sa kasal—isang itim na tuxedo at puting bestida na nabahiran ng alikabok at bulaklak.
Ang tanong ng lahat: Bakit?
Dalawang Buwan Bago ang Kasal
Si Mira, isang nurse sa St. Jude Medical Center, ay kilala sa pagiging tahimik ngunit palangiti. Sa mga araw ng pahinga, dinadala niya ang mga natirang pagkain sa mga pasyente na walang bumibisita. Tatlong taon na mula nang mamatay ang kanyang mga magulang, ngunit pinipili pa rin niyang ngumiti sa mundo.
Si Elias, sa kabilang banda, ay isang engineer na mas gusto ang pagtulong sa mga komunidad kaysa sa trabaho sa opisina. Madalas siyang makita sa mga proyektong pangkabataan, nagtuturo ng robotics sa mga batang walang kakayahang pumasok sa pribadong paaralan.
Nagtagpo sila sa isang blood donation drive.
“Hindi ba’t lampas ka na sa limit sa pagdo-donate?” biro ni Mira habang inaasikaso siya.
Ngumiti si Elias. “Hindi ako nandito para sa dugo. Nandito ako para sa ngiti ng nurse na may brooch na pusong ginto.”
Sa brooch ni Mira nakaukit ang pangalan ng kanyang ina. Doon nagsimula ang kanilang kuwento—sa isang birong hindi niya akalaing magiging simula ng lahat.
Ang Panliligaw at Panukala
Lumipas ang mga linggo na punô ng tawanan, tawag sa gabi, at mahabang paglalakad sa baybayin. Sa ika-apat na buwan nila, inalok ni Elias si Mira ng kasal sa gitna ng ulan, gamit ang singsing na nakatali sa maliit na piraso ng tali.
“Bakit parang nagmamadali ka?” tanong ni Lani, matalik na kaibigan ni Mira.
Ngumiti siya. “Kasi kapag sigurado ka, hindi mo kailangang maghintay.”
Ang Kasal sa Burol
Isang simpleng kasal. Maliit na kapilya, mga handmade na dekorasyon, at pangakong walang hanggan.
“Pangako kong mamahalin ka kahit anong bagyo,” sabi ni Elias.
“At ako,” tugon ni Mira, “kahit sa dulo ng lahat ng bagay.”
Pagkatapos ng seremonya, sumakay sila sa kotse papunta sa isang maliit na cabin sa bundok—pero hindi sila nakarating.
Ang Imbestigasyon
Ayon sa ulat, nagkaroon ng mechanical failure ang sasakyan. Isang pagkasira ng preno na hindi napansin. Walang kasalanan ang drayber; halos wala siyang magawa. Ang trahedya ay mabilis, walang babala, walang pagkakataong magpaalam.
Isang Lihim na Naiwan
Habang inihahanda ng dalawang pamilya ang libing, natagpuan ni Lani sa aparador ni Mira ang isang sobre na may nakasulat:
“Para kay Elias, kung ako ang mauna.”
Binuksan nila ito nang sabay-sabay, at sa loob ay ang liham na nagpatahimik sa lahat.
Ang Liham ni Mira
Mahal kong Elias,
Kung nababasa mo ito, alam kong wala na ako sa tabi mo.
Galit ako—hindi sa tadhana, kundi sa oras. Galit ako na hindi ko na maririnig ang tawa mo sa umaga, o mahahawakan pa ang kamay mo kapag lumalamig ang gabi.
Pero may dapat akong sabihin.
May karamdaman ako, mahal ko. Matagal ko na sanang sinabi, pero pinili kong itago.
Anim na buwan na ang nakalipas nang sabihin ng doktor na mahina na ang puso ko. Hindi nila alam kung gaano katagal, pero alam kong hindi na sapat ang oras.
Kaya nang inalok mo ako ng kasal, tinanggap ko agad.
Hindi ko gusto ng mahabang paalam—ang gusto ko ay isang masayang simula, kahit maiksi.
Kasi naniwala ako na ang “magpakailanman” ay hindi sinusukat sa taon, kundi sa dami ng pag-ibig na naibigay.
At sa iyo, natagpuan ko ang lahat ng iyon.
Kung sakaling mauna ka, alam kong hindi kami pinaghiwalay ng tadhana—pinagtagpo kami ng langit.
Hanggang sa muli, sa kabilang buhay.
—Mira 💛
Ang Huling Yakap
Magkahawak pa rin ang kamay nina Elias at Mira nang sila’y matagpuan. Parang sinunod nila ang huling pangako—na walang kamatayan ang pipigil sa kanila.
Hindi sila nagkaroon ng limampung taon.
Hindi man lamang limampung araw.
Ngunit sa maikling sandali, nakamit nila ang habambuhay—isang magpakailanman na mas maikli kaysa sa karamihan.