Tahimik ang aming bahay tuwing gabi.
Tanging ugong ng bentilador at marahang hinga ng aking anak ang bumabasag sa katahimikan.
Pero nitong mga nakaraang linggo, may kakaiba akong napapansin.
Bandang alas-dos ng madaling-araw, palagi akong nagigising—at sa bawat paggising ko, may maririnig akong mga yabag sa labas ng kwarto.
Mabagal. Maingat. Parang may taong ayaw magising ang sinumang nasa loob.
Minsan, marahan kong ginising ang asawa ko.
“Hon, may naririnig ka bang naglalakad?”
Napatagilid lang siya, sabay sabi:
“Hangin lang ‘yan o baka pusa. Matulog ka na.”
Pero hindi ako mapakali. Hindi iyon tunog ng pusa.
At sa bawat gabing dumaraan, palakas nang palakas ang kabog ng dibdib ko.
May kutob akong may pumapasok sa kwarto namin tuwing tulog kami.
Ang Lihim na Kamera
Pagdating ng ikalimang gabi, nagdesisyon ako.
Kinuha ko ang maliit na spy camera na ginagamit ng asawa ko sa trabaho, at itinago ko ito sa bookshelf—nakapuwesto nang eksakto sa tapat ng pinto.
Hindi ko sinabi kahit kanino.
Gusto kong malaman kung sino o ano ang dumadalaw tuwing gabi.
Nagpanggap akong tulog nang gabing iyon.
Makalipas ang ilang oras, narinig kong muli ang mahinang “klik.”
Unti-unting bumukas ang pinto.
Sa siwang ng liwanag, may lumitaw na anino ng isang lalaki.
Matanda. Medyo pandak. May mga hibla ng uban.
Suot ang lumang pajama na kulay abo.
Halos tumigil ang tibok ng puso ko nang makilala ko siya—
ang ama ng asawa ko.
Tahimik siyang lumapit sa kama. Yumuko sa may gilid.
Nakatitig siya sa aming anak na mahimbing ang tulog.
Itinaas niya ang kumot, inayos ang unan, at dahan-dahang hinaplos ang buhok ng bata.
Pagkatapos, tumigil siya sandali, ngumiti nang bahagya, at marahang lumabas ng kwarto.
Sarado muli ang pinto.
Walang ibang nangyari.
Pero ako, nanatiling gising—at luhaan.
Ang Katotohanang Nakagigimbal, Pero Hindi Dahil sa Takot
Kinabukasan, habang tulog pa silang lahat, pinanood ko ang video.
At doon ko tuluyang naintindihan ang lahat.
Walang multo. Walang magnanakaw.
Ang mga yabag gabi-gabi ay mula sa isang lolo—na, sa edad na pitumpu, hindi pa rin mapakali hangga’t hindi niya natitiyak na ligtas at kumportableng natutulog ang kanyang apo.
Nakayuko siya sa harap ng bata, marahang tinatakpan ng kumot.
Nanginginig ang kamay, pero puno ng pag-aaruga.
At sa dulo ng video, bago siya lumabas ng pinto, maririnig mo ang mahina niyang bulong:
“Matulog ka nang mahimbing, apo. Huwag mong ginawin.”
Doon tuluyang bumuhos ang luha ko.
Ang Gabi ng Pag-unawa
Nang gabing iyon, habang kumakain kami ng hapunan, naglakas-loob akong magtanong:
“Pa, gising pa po ba kayo tuwing dis-oras ng gabi?”
Ngumiti siya, sabay sagot:
“Sanay na akong bumangon. Lagi kong tinitingnan si bunso—baka matanggalan ng kumot. Pasensiya na kung nagising kita minsan.”
Napangiti ako, pero nanikip ang dibdib ko.
Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa lambing na tago sa katahimikan ng gabi.
Wakas
Simula noon, hindi na ako natatakot sa mga yabag.
Tuwing maririnig ko ang mahinang pagbukas ng pinto, napapangiti ako.
Dahil alam kong iyon ay ang tahimik na pagmamahal ng isang amang hindi nagsasawa magbantay.
At sa bawat klik ng pinto, naaalala ko—
na may mga kwento sa dilim na hindi kailangang katakutan,
dahil minsan, dala nito ay ang pinakabusilak na anyo ng pag-ibig.