Ako si Lara, dalawampu’t siyam na taong gulang. Katatapos ko lang manganak sa una naming anak ni Marco. Isang linggo pa lang ang nakalipas, at kahit pagod ako, puno ang puso ko sa saya—lalo na nang makita kong karga niya si baby Liam sa unang pagkakataon.
Pero may kakaiba sa mga mata niya noon… parang may bigat na hindi ko mawari. Akala ko dala lang ng puyat o ng pagka-overwhelmed bilang bagong ama.
Hanggang sa napansin ko: gabi-gabi na siyang umaalis. Una, alas-diyes. Pagkalipas ng ilang araw, halos hatinggabi na. Uuwi siya bandang ala-una, minsan alas-dos. Kapag tinatanong ko, lagi lang niyang sagot,
“May inaasikaso lang ako sa trabaho, Love. Matulog ka na.”
Pero hindi mapakali ang loob ko. Pagod na katawan, pero gising ang kutob. Bakit parang may tinatago siya?
Isang gabi, sinabi niyang bibili raw ng diaper sa convenience store — kahit may tatlong pack pa sa kabinet. Nang makatulog si Liam, nagpaalam ako kay Mama na may bibilhin lang ako. Pero ang totoo, susundan ko si Marco.
Tahimik akong sumakay sa tricycle, at sinundan ang sasakyan niya mula sa malayo. Hindi siya tumigil sa tindahan o opisina. Sa halip, huminto siya sa isang lumang apartment sa kabilang bayan.
Kumabog ang dibdib ko. Diyos ko, baka may babae siya.
Bumaba ako at dahan-dahang lumapit. Sa may bintana, natatakpan lang ng manipis na kurtina, nakita ko siya—nakaluhod sa tabi ng isang batang payat, mga apat o limang taong gulang. Nilalagyan niya ng ointment ang sugat sa tuhod nito, at marahang hinahaplos ang buhok.
Maya-maya, may matandang babae na lumapit at nagsabing,
“Salamat anak, kanina ka pa hinihintay ni Enzo.”
Nanginig ang kamay ko. Hindi ko alam kung matatakot, magagalit, o maiiyak. Ilang segundo pa bago ko nagawang kumatok.
Pagbukas ng pinto, natigilan si Marco.
“Lara? Paanong—”
“Ako siguro ang dapat magtanong niyan,” sagot ko habang pinipigil ang luha.
Pinapasok ako ng matandang babae, si Aling Rosa. Umupo kami sa lumang sofa. Tahimik si Marco, halatang hindi alam kung saan magsisimula.
Maya-maya, marahan siyang nagsalita.
Noong kolehiyo pa raw siya, madalas siyang mag-volunteer sa mga outreach program. Doon niya nakilala si Enzo—isang batang may kapansanan sa paa at problema sa puso. Naulila ito nang maaga at si Aling Rosa, na tiyahin niya, ang tanging nag-aalaga.
Naging parang anak na rin daw niya si Enzo noon, pero nang magkasunod-sunod ang problema sa pamilya namin, natigil ang mga pagdalaw niya. At ngayong may sarili na kaming anak, gusto niyang bumawi sa batang iyon, kahit palihim lang, dahil natatakot siyang magduda ako.
“Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag,” sabi niya, halos pabulong. “Baka isipin mong may ibang buhay ako.”
Tahimik akong nakatingin kay Enzo. Nakangiti ito habang kumakain ng tinapay na dala ni Marco. Doon ko naramdaman—ang hiya, at ang bigat ng mga maling hinala.
Lumapit ako at hinawakan ang kamay ng bata.
“Masarap ba ‘yan, Enzo?”
Tumango siya at ngumiti.
Mula noon, sinamahan ko na si Marco tuwing bumibisita. Tinulungan namin si Aling Rosa sa gastusin at pagpapagamot ni Enzo. Hanggang sa tuluyan naming inapply ang foster care para sa kanya.
Lumipas ang mga buwan. Habang lumalaki si Liam, unti-unti ring lumakas si Enzo. Tinatawag niya kaming Kuya at Ate—pero alam kong sa puso niya, pamilya na rin kami.
Minsan maririnig ko siyang nagsasabi habang hinahaplos ang kuna ni Liam,
“Pag malaki na ako, ako mag-aalaga sa kanya.”
Sa tuwing maririnig ko iyon, napapaluha ako—pero sa tuwa.
Isang gabi, habang tulog ang mga bata, niyakap ako ni Marco mula sa likod.
“Salamat, kasi pinili mong maniwala.”
Ngumiti ako.
“Salamat din, kasi kahit natakot ka, hindi mo iniwan ‘yung mga taong mahal mo.”
Ngayon, dalawang bata ang sabay naming pinapatulog — isa sa dugo, isa sa puso.
At sa bawat gabing dati kong ginugol sa pagdududa, ngayon ay puro pasasalamat na lang ang laman.
Kung hindi ko siya sinundan, baka hindi ko nalaman na ang lihim niya… ay hindi pagtataksil — kundi isang tahimik na anyo ng pagmamahal.