Si Don Alejandro “Alex” Sebastian ay isang bilyonaryo na ang mundo ay umiikot sa taas ng kanyang matayog na gusali—ang Sebastian Tower. Sa loob ng kanyang penthouse, katahimikan ang hari. Maagang nabiyudo at walang anak, ang tanging kasama niya ay alaala ng nakaraan at ang mga tauhang gumagalang sa kanya nang may takot at paggalang.
Sa kanyang daan-daang empleyado, may isang tahimik na tao na halos hindi niya napapansin—si Mang Ben, ang janitor sa executive floor. Dalawampung taon na siyang naglilinis at nag-aalaga ng opisina ni Don Alex, tahimik, hindi hinihingi ang papuri, at hindi man lang tinatawag sa pangalan.
Isang Biyernes ng hapon, habang inaayos ni Mang Ben ang mga halaman sa opisina, aksidenteng nabasag ang maliit na picture frame sa mesa ni Don Alex. Ang larawan—isang lumang portrait ng isang napakagandang babae—ang yumaong asawa ni Alex, si Isabella.
Nagulat si Mang Ben at nagmadali siyang pulutin ang mga bubog. Inasahan niyang sisigawan o magagalit ang bilyonaryo. Ngunit sa halip, narinig niya ang isang malalim at pagod na buntong-hininga.
“Hayaan mo na ‘yan, Ben,” sabi ni Alex, sa unang pagkakataon, tinawag siya sa pangalan. “Ako na ang bahala.”
Dahil sa hiya at kagustuhang makabawi, naglakas-loob si Mang Ben.
“Sir… kaarawan ko po bukas. Ika-animnapung taon ko na. May simpleng salu-salo po kami sa bahay. Kung maaari po, malaking karangalan kung makakadalo kayo.”
Tumigil si Alex. Isang imbitasyon—mula sa janitor niya, hindi mula sa isang mayaman o politiko. At sa hindi maipaliwanag na dahilan, sumagot siya: “Saan?”
Kinabukasan, dumating si Alex sa maliit na apartment ni Mang Ben sa Tondo, nakasuot ng simpleng polo shirt. Sa loob, ramdam niya ang init at saya na hindi kayang bilhin ng kanyang yaman—isang pamilya na puno ng pagmamahalan, tawa, at pagkain.
Habang kumakain, napansin ni Alex ang isang lumang larawan sa dingding. Isang batang lalaki at batang babae, limang taong gulang, magkahawak-kamay, nakangiti sa harap ng lumang simbahan. Ang batang lalaki ay siya. Ngunit ang batang babae…
“Sino ito, Ben?” tanong niya, nanginginig ang boses.
“Iyan po, Sir… ang aking kapatid. Si Isabella,” sagot ni Mang Ben.
Tumigil si Alex. Ang batang babae sa litrato… ang kanyang yumaong asawa.
Ikwinento ni Mang Ben ang lihim: si Isabella ay ang bunsong kapatid niya. Matapang, maganda, puno ng pangarap, at sa gitna ng kahirapan, napunta sa Maynila bilang katulong. Doon, umibig siya sa anak ng kanyang amo. Ngunit pinalayas siya nang matuklasan, dala ang pusong sugatan at isang lihim: buntis siya.
“Ang lalaki,” bulong ni Mang Ben, “ang pangalan daw ay ‘Alex.’”
Napaluhod si Alex, hindi makapaniwala. Ang babaeng minahal niya sa nakaraang pagkikita—ang nagbigay sa kanya ng kaligayahan at pighati—ay ang kapatid ng kanyang janitor. Hindi isang aksidente ang pagkikita nila, kundi tadhana.
Lumabas pa ang isang baul na iniwan ni Isabella kay Mang Ben, kasama ang mga sulat at maliit na sapatos ng sanggol. Sa mga sulat, isiniwalat ni Isabella ang lahat: may anak silang lalaki, ipinangalan sa kanyang kapatid—Benicio.
Mula noon, naging misyon ni Alex ang hanapin ang kanyang anak. Kasama si Mang Ben, sinuyod nila ang mga ampunan, at sa wakas, natagpuan nila si Benicio sa Tarlac, nagtatrabaho bilang social worker sa ampunan kung saan siya lumaki.
Sa muling pagkikita, inalok ni Alex ang marangyang buhay, ngunit tumanggi si Benicio:
“Ang buhay ko po ay dito, Papa. Sa pagtulong sa mga batang tulad ko.”
Sa halip na pilitin, ginamit ni Alex ang kanyang kayamanan para itayo ang Isabella-Benicio Foundation, isang network ng mga programa at ampunan para sa mga ulila sa buong bansa.
Ngayon, si Alex, Mang Ben, at Benicio ay magkakasamang pinamahalaan ang foundation. Natutunan ni Alex: ang pinakamalaking yaman ay hindi sa gusali o pera, kundi sa pamilya, sa pagmamahalan, at sa kabutihang hindi nasusukat ng estado.