Para kay Mia Santiago, iyon ang pinakahihintay na araw sa kanyang buhay. Matapos ang buwan ng paghahanap at daan-daang resume na ipinadala, nakatanggap siya ng tawag: isang final interview sa Golden Horizon Corporation, isa sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa. Ang posisyon: Executive Assistant ng CEO. Para sa isang simpleng dalaga na pinalaki ng kanyang lola sa pamamagitan ng paglalabada at pagtitipid, ito ay tila pangarap na abot-kamay.
Maagang gumising si Mia. Pinlantsa ang kanyang tanging maayos na bestida, nilinis ang lumang sapatos, at inilagay sa kanyang bag ang resume at ang rosaryo na iniwan ng kanyang lola.
“Para sa’yo ito, Lola,” bulong niya sa sarili.
Dalawang oras bago ang interview, umalis siya ng bahay, siguradong maaga siya. Ngunit ang lungsod ay may sariling plano. Biglaang ulan, trapik, at baha ang nagdulot ng pagkaantala. Bumaba siya sa jeep at nagdesisyong maglakad. Basang-basa, putik sa sapatos, tumakbo siya papunta sa gusali.
Ngunit sa pagtawid, isang tanawin ang nagpahinto sa kanya: isang matandang babae, nadulas at natumba sa gitna ng kalsada. Kumalat ang mga gulay niya. Dumugo ang tuhod niya. Ang mga tao sa paligid ay nakatingin lang, walang gumalaw.
Nag-alala si Mia. Sampung minuto na lang, baka huli na siya. Pero nang makita niya ang mata ng matanda, alaala ng lola niya ang pumasok: “Ang tunay na halaga ng tao ay nasusukat sa kabutihang ipinapakita niya sa iba, lalo na sa mga nangangailangan.”
Tumakbo siya pabalik.
“Inay, okay po ba kayo?” tanong niya, habang tinutulungan ang matanda.
Pinulot niya ang mga gulay, inalalayan papunta sa waiting shed, at ginamot ang sugat sa tuhod ng matanda. Ginastos niya ang huling pera para sa gamot at tubig.
Pagkatapos, tiningnan niya ang relo. Tatlumpung minuto na siyang huli. Ang pangarap niya? Halos nawala. Ngunit nang makita ang ngiti ng pasasalamat sa mukha ng matanda, unti-unting gumaan ang puso niya.
“Mia, huwag kang mag-alala,” sabi ng matanda. “Ang kabutihan ay may dalang gantimpala.”
Kinabukasan, habang nag-aalala sa kanyang trabaho, tumunog ang telepono: Golden Horizon Corporation.
Akala niya’y galit na boses ang maririnig, pero isa sa HR ang nagsalita:
“Ms. Santiago, ang final interview ay nire-reschedule. Ngayon na sa opisina mismo ng CEO.”
Hindi makapaniwala si Mia. Isang pangalawang pagkakataon—direkta sa CEO.
Pagdating niya sa opisina, isang eleganteng babae ang nakaupo sa likod ng malaking mesa. Kilala bilang Ms. Eleanor “Eli” Golden, maalamat na CEO.
“Umupo ka, Ms. Santiago,” sabi ni Ms. Eli.
Nang ilatag ni Mia ang resume, hindi ito tiningnan ni Ms. Eli. Sa halip, ngumiti siya at nagtanong:
“Kumusta na ang tuhod ko?”
Natigilan si Mia. Ang matandang babae sa kanyang nilapitan sa ulan—si Ms. Eli—ay siya rin ang CEO.
“Ang kabutihan mo kahapon,” paliwanag ni Ms. Eli, “ay higit pa sa resume at credentials. Ang taong handang isakripisyo ang sariling pangarap para sa iba, ay ang taong may puso at karapat-dapat sa pinakamalaking responsibilidad.”
Mula noon, si Mia ay hindi lang naging Executive Assistant. Naging apprentice, protegee, at parang anak kay Ms. Eli. Tinuruan siya ng lahat ng kaalaman sa negosyo, at ipinakita rin ni Mia sa CEO ang kahalagahan ng simpleng kabutihan.
Natutunan ni Mia na ang mga pagkakataon sa buhay ay hindi laging nasa pormal na tawag o nakatakdang appointment. Minsan, ang daan sa tagumpay ay nakatayo sa gitna ng ulan, sa harap ng isang taong nangangailangan ng tulong.