Ako si Clara. Sa edad na 24, ang aking tanging kaligayahan ay ang pangarap na makita ang pamilya kong umahon sa hirap. Subalit, ang matinding pagkakautang ang naglagay sa amin sa bingit ng pagbagsak, dahilan upang maputol ang aking pag-aaral at maging bigat sa aking balikat.
Kaya nang dumating ang alok, naging malinaw ang aking daan, gaano man ito kasakit: ang kasal kay Don Ricardo Velasco, isang sikat, napakayamang negosyante—na nagkataon namang halos doble ang edad ko, medyo mataba, at kalbo.
Hindi pag-ibig ang nagtulak sa akin. Ito ay sakripisyo.
“Anak,” ang hikbi ni Mama, “kung ito lang ang paraan para maligtas tayo, gawin mo na.”
Sa sandaling iyon, ang aking puso ay naging bato. Ang aking pamilya ang aking misyon.
Ang Bulungan sa Altar
Sa araw ng kasal, habang nakasuot ako ng puting damit na hindi ko pinili at nakatayo sa tabi ng lalaking hindi ko mahal, naririnig ko ang lahat. Ang bulungan ng mga bisita ay tila hampas ng dagat:
“Kitang-kita, pera lang ang habol. Sayang, ang ganda pa naman.”
“Kawawa ang Don, alam niya sigurong ginagamit lang siya.”
Ngumiti ako. Ang ngiting iyon ay hindi kaligayahan; ito ay ang tanda ng aking tagumpay sa pagliligtas sa aking pamilya. Wala akong pakialam sa hatol ng mundo, dahil alam kong ang presyo ng kaligtasan namin ay ang aking kaligayahan.
Ang Mansyon at ang Tahimik na Pag-iisa
Sa malaking mansyon, nagkaroon ako ng lahat maliban sa isang bagay: koneksyon. Si Don Ricardo ay tahimik, laging nakasuot ng makapal na salamin, at tila umiiwas sa matagal na pagtingin. Ang aking buhay ay naging isang gintong hawla, walang problema, pero walang buhay.
Isang gabi, sa gitna ng katahimikan, nagtanong ako.
“Don Ricardo… bakit po ako? Bakit ang tulad ko na napakabata?”
Tumingin siya sa akin, at sa halip na sagutin, ngumiti siya nang bahagya.
“Gusto ko lang makita, Clara, kung may babae pa bang marunong tumingin sa tao, at hindi sa laman ng pitaka.”
Ang tanong niya ay tila sumbat. Hindi ako nakasagot, dahil alam niyang pera nga ang aking dahilan.
Ang Bagyo at ang Pagbubunyag
Dumating ang gabi na nagbago ng lahat. Isang malakas na bagyo ang nagpabagsak sa kuryente. Habang naghahanap ako ng kandila, nakita kong bukas ang pinto ng opisina niya.
Dahan-dahan akong lumapit. At doon ko siya nakita: Siya, na nakatayo sa harap ng salamin, may tinatanggal sa mukha… isang tila propesyonal na prosthetic na maskara.
Hindi siya ang matanda, kalbong negosyante. Sa ilalim ng prosthetic, bumungad sa akin ang isang matipunong lalaki, marahil nasa early thirties, na may maamong mukha.
“S-sino ka?!”
Kalmado siyang humarap, hawak ang maskara sa kamay. “Ako si Ricardo. Ang totoo kong anyo.”
Ang Lihim na Pagsubok
Umupo siya at ipinaliwanag ang lahat: “Clara, isa lang itong matinding pagsubok. Matapos akong paglaruan ng maraming babae na pera lamang ang habol, nagpasya akong gumawa ng eksperimento. Ginamit ko ang maskara at katauhan ng isang matanda, matabang Don. Nais kong hanapin ang babaeng handang sumama sa akin kahit alam niyang hindi ako kaakit-akit—upang patunayan na mayroon pang pag-ibig na walang kundisyon.”
Ang aking luha ay hindi na luha ng pagsisisi, kundi luha ng kalituhan at hiya.
“Bakit mo ginawa ito?” tanong ko.
“Gusto kong malaman kung ano ang pipiliin mo sa huli—ang pera, o ang taong tapat na nagbigay sa iyo ng tulong.”
Sa sandaling iyon, alam kong ako ay pumasa sa pagsubok na hindi ko alam na kailangan kong ipasa.
Ang Puso na Nagsimulang Magmahal
Mula noon, nagbago ang aming buhay. Si Ricardo na ang nakasama ko—ang lalaking may busilak na puso na nagturo sa akin ng tunay na kahulugan ng kabutihan. Natutunan kong mahalin siya hindi dahil sa kanyang yaman o sa kanyang bagong anyo, kundi dahil sa puso niyang handang magbigay ng pagtitiwala sa mundo sa kabila ng lahat.
Isang gabi, sa hardin, tinanong niya ako: “Kung sa una pa lang ay alam mong ako ito, mamahalin mo pa rin ba ako, Clara?”
Niyakap ko siya nang mahigpit. “Hindi ko alam. Pero ngayon alam ko. Salamat sa maskara, Ricardo. Dahil minsan, kailangan mong masaktan at maging bulag sa panlabas na anyo bago mo makita ang tunay na halaga ng pag-ibig na walang kapalit.”
Epilogo
Ngayon, maraming taon na ang lumipas. Ang aming buhay ay isang patunay na ang pinakamagandang regalo ay nakatago sa anyong hindi mo inaasahan. Ang aming kuwento ay nagsimula sa isang transaksyon, ngunit nagtapos sa isang matibay na pag-ibig, na itinayo sa pundasyon ng sakripisyo, pagtitiis, at ang pagtuklas na ang pinakadakilang yaman ay hindi ang pera, kundi ang puso ng isang taong tapat.